Θα αποφύγουμε τους προλόγους, εν είδει έκθεσης ιδεών, για την κρισιμότητα του αποτελέσματος των γαλλικών εκλογών για όλους μας. Τα έχουν εξηγήσει πολύ ωραία και με επιχειρήματα όσοι παρακολουθούν εδώ και χρόνια τα γαλλικά πράγματα.
Παρατηρούμε όμως πολύ προσεκτικά τη στρατηγική και τη ρητορική Μακρόν γιατί εάν και η Γαλλία είναι μια πολύ διαφορετική χώρα από την Ελλάδα, το πείραμα ενός κεντρώου πολιτικού που καταφέρνει να ηγεμονεύσει στο πολιτικό σύστημα της χώρας του, διαλύοντας πανίσχυρα κόμματα με βαθιές, ιστορικές ρίζες στη γαλλική κοινωνία μπορεί να μας διδάξει πολλά για την εξέλιξη του πολιτικού τοπίου και των εκλογικών συμπεριφορών τον 21ο αιώνα.
Δεν μπορούμε λοιπόν να μην θαυμάσουμε το γεγονός ότι επτά ημέρες πριν από αυτές τις κρίσιμες εκλογές, το Περιβάλλον και η Πράσινη Ενέργεια γίνονται κεντρική προεκλογική υπόσχεση του Εμανουέλ Μακρόν, τη στιγμή που εμείς, έντρομοι, επιστρέψαμε στον πρωτογονισμό των γεωτρήσεων και των ερευνών για φυσικό αέριο, ένα ορυκτό καύσιμο.
Ακούμε ήδη τις φωνές: «Το κάνει για να προσελκύσει τους αριστερούς ψηφοφόρους!».
Δηλαδή, όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από το βήμα των Ηνωμένων Εθνών ανακοίνωνε την πράσινη ενεργειακή μετάβαση, στους αριστερούς απευθυνόταν;
Στις δύο περιοχές που είχαν μεγάλη δραστηριότητα περί τον λιγνίτη, στη Δυτική Μακεδονία, η Νέα Δημοκρατία, στις εκλογές του 2019 πήρε από τα υψηλότερά της ποσοστά, 41,69% ενώ στην Αρκαδία 42,56%. Και θυμίζουμε ότι η απόφαση για την ενεργειακή μετάβαση ελήφθη πριν εξασφαλίσουμε τα κονδύλια από το Ταμείο Ανάκαμψης.
Πιστέψαμε στη δυνατότητά μας να προχωρήσουμε στην ενεργειακή μετάβαση και χάρις σε αυτή τη στρατηγική προκαλέσαμε το ενδιαφέρον για επενδύσεις. Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι η αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της ΔΕΗ θα ήταν επιτυχής εάν δεν υπήρχαν οι ρήτρες για την πράσινη ενεργειακή μετάβαση;
Είναι σίγουρο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση προχώρησε στην Πράσινη Συμφωνία με την ελαφρότητα που χαρακτηρίζει τις αποφάσεις της τα τελευταία χρόνια. Και αυτό αποδεικνύεται τώρα, στην ενεργειακή κρίση, όταν διαπιστώνουμε ότι η έννοια της ενεργειακής ασφάλειας απουσίαζε από τη σκέψη όσων σχεδίασαν την Πράσινη Συμφωνία και σήμερα έντρομοι, την εγκαταλείπουν.
Η Ελλάδα έχει πλήθος λόγων να εγκαταλείψει τις λογικές των εξορύξεων που τις έχουμε βαφτίσει, αυθαίρετα, «κυριαρχικά δικαιώματα». Τα κυριαρχικά μας δικαιώματα δεν τα τεκμαίρει η δυνατότητά μας να ανοίγουμε τρύπες όπου πιστεύουμε, χωρίς ιδιαίτερες πειστικές ενδείξεις, ότι έχουμε εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα!
Ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Τα κυριαρχικά μας δικαιώματα τα στηρίζει η απόφασή μας να μην το κάνουμε γιατί έχουμε αξιολογήσει καλύτερα το συμφέρον μας.
Η Ελλάδα ούτε βιομηχανία έχει ούτε παράγει. Το περιβάλλον και η πολιτιστική μας κληρονομιά είναι που φέρνουν τον πλούτο. Μπορεί να δηλώνουμε υπερήφανοι για το «ένδοξο παρελθόν» αλλά κάνουμε ελάχιστα για να το διαφυλάξουμε. Το ίδιο και για το μοναδικής ομορφιάς φυσικό μας περιβάλλον.
Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από ανεύθυνους εθνικιστικούς κύκλους που διαδίδουν παραμύθια για πετρέλαια.
Ο Μακρόν, σε μια κρίσιμη εκλογική μάχη επέλεξε ως γνήσιος κεντρώος δημοκράτης να υπερασπιστεί το σωστό. Σε αυτό πρέπει να τον μιμηθούμε.
