Μπορεί να φταίει ότι κοντά τρεις μήνες από την έναρξη της εισβολής στην Ουκρανία, αδυνατούμε ακόμα να αποδεχτούμε ότι εν έτει 2022, τον 21ο αιώνα η Ευρώπη ζει πάλι ένα πόλεμο τέτοιας έκτασης. Αδυνατούμε να αποδεχτούμε τις ειδήσεις για βομβαρδισμούς αμάχων, αποκαλύψεις ομαδικών τάφων όπου οι πεθαμένοι φέρουν σημάδια άγριων βασανιστηρίων, ειδήσεις για ομαδικούς βιασμούς παιδιών, γυναικών ακόμα και ανδρών από τους Ρώσους εισβολείς. Είναι αφόρητο να βλέπουμε ανθρώπους σαν κι εμάς που μέχρι πριν από τρεις μήνες ζούσαν κανονικές, καθημερινές ζωές να εγκαταλείπουν την πατρίδα τους αγκαλιά με τα παιδιά τους και τα κατοικίδιά τους.
Ίσως, γι αυτό και να δυσφορούσαμε με τις αναλύσεις των τελευταίων εβδομάδων που προσπαθούσαν να προβλέψουν όσα θα έλεγε ο δικτάτορας Πούτιν χθες, στην Κόκκινη Πλατεία. Μπορεί να γνωρίζουμε καλά τον τρόπο που τα γεγονότα γίνονται μηντιακό περιεχόμενο προς κατανάλωση, ξέρουμε από πρώτο χέρι ότι υπάρχουν πλέον εκατομμύρια στήλες, σάιτ, εφημερίδες που πρέπει να γεμίσουν με λέξεις δεδομένου ότι υπάρχει και η έντονη αγωνία στη διεθνή κοινή γνώμη για το βαθμό που θα συνεχίσει να επηρεάζει ο πόλεμος της Ουκρανίας την καθημερινότητά μας. Όμως, όλο αυτό το κουβεντολόι και η αναμονή των ανακοινώσεων των προθέσεων του δικτάτορα ήταν υπερβολικό.
Ούτε να επαναλάβει τις αστείες απειλές του για πυρηνικό πόλεμο δεν τόλμησε γιατί πλέον ο πλανήτης όλος έχει καταλάβει ότι αυτό τον πόλεμο η δήθεν υπερδύναμη του δεν μπορεί να τον κερδίσει.
Όλα αυτά βέβαια, τα γράφουμε έχοντας στρέψει το βλέμμα, με αγωνία, προς τις Ηνωμένες Πολιτείες γιατί ό,τι θα προκαλέσει αυτός ο πόλεμος, όχι μόνο στην ίδια την Ουκρανία και τη Ρωσία αλλά σε ολόκληρη τη Δύση εξαρτάται από τους Αμερικανούς.
Είναι σαφές πως οι Αμερικανοί έχουν αποφασίσει να τελειώνουν με τον Πούτιν για να αξιολογήσουν στη συνέχεια πως θα διαχειριστούν τον πολύ μεγάλο εχθρό μας που λέγεται Κίνα. Όμως, διαβάζοντας αμερικανικές εφημερίδες που πρόσκεινται στους Δημοκρατικούς και στηρίζουν τον πρόεδρο Μπάιντεν και στην απόφασή του να πολεμήσει στην Ουκρανία διορθώνοντας τα λάθη που έγιναν στο Αφγανιστάν, διαπιστώνουμε ότι και εκεί υπάρχει μια διάχυτη αμηχανία για το γεγονός ότι ενώ οι ΗΠΑ έχουν εμπλακεί σε πόλεμο, η ηγεσία της δεν περιγράφει την εμπλοκή της στην Ουκρανία με αυτούς τους όρους. «Η κοινή γνώμη και το Κογκρέσο δεν είναι έτοιμοι να αποδεχτούν περιγραφή της εμπλοκής με πολεμικούς όρους», σημειώνει στους New York Times ο Τόμας Φρίντμαν. Κι αυτή η παρατήρηση είναι αποκαλυπτική και του κλίματος που επικρατεί εκεί.
Δεν ανησυχούμε τόσο για τη στάση των ΗΠΑ όσο ο Τζο Μπάιντεν είναι σε θέση να διοικεί (και αναφερόμαστε στις κρίσιμες εκλογές του Νοεμβρίου). Ανήκουμε σε αυτούς που πιστεύουν πως δεν υφίσταται Ευρώπη χωρίς τις ΗΠΑ. Από τις ΗΠΑ, στην ηγεσία του δυτικού κόσμου, ξεκινάνε για να καταλήξουν όλα σε μια εποχή που η Ευρώπη έχει καταλήξει να είναι κάτι σαν το Λούβρο, ένα ερμπάριο, μια κιβωτός ένδοξου παρελθόντος γεγονότων και αξιών που μόνη της δεν μπορεί να καν να την προστατεύσει.
Θα δούμε. Για την ώρα αισθανόμαστε άφατη ικανοποίηση για την αδυναμία του δικτάτορα ακομα και να μας απειλήσει. Δεν ξέρουμε τίποτα από στρατιωτικές επιχειρήσεις αλλά επειδή από επικοινωνία κάτι έχουμε ακούσει, η χθεσινή ημέρα είναι ένα ιδανικό μομέντουμ για να εμπεδωθεί από την κοινή γνώμη της Δύσης ότι νυν υπέρ πάντων αγών. Τον δικτάτορα μπορούμε να τον τελειώσουμε.
