Το μεγαλύτερο «δώρο» που προσέφεραν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης στους χρήστες τους ήταν η αδιαμεσολάβητη επικοινωνία με τους αιρετούς, τις δημόσιες υπηρεσίες, τις εταιρείες που παράγουν τα προϊόντα που χρησιμοποιούν. Για πρώτη φορά στην ιστορία έχουμε τη δυνατότητα να εκφράσουμε άμεσα, χωρίς τη μεσολάβηση του Τύπου τα παράπονά μας στους ενδιαφερόμενους.
Γι' αυτό και οι επαγγελματίες της επικοινωνίας συμβουλεύουν τους πελάτες τους να διατηρούν λογαριασμούς σε όλες τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης εάν όχι για να παρεμβαίνουν αλλά σίγουρα για να «ακούνε» τον αφιλτράριστο λόγο, την κριτική και τις σκέψεις των πολιτών και των καταναλωτών.
Ίσως λοιπόν να μην πρέπει να μας κάνει τόση εντύπωση το γεγονός ότι οι αξιωματούχοι κάθε είδους και κυρίως οι υπουργοί έχουν φτάσει στο σημείο να συνομιλούν με τις πλατφόρμες και κυρίως με το Τουίτερ και όχι με την ίδια την κοινωνία. Το Τουίτερ δεν είναι η κοινωνία. Είναι ένα κομμάτι της όπου οι πολίτες πλέον πιο συχνά επιδεικνύουν συμπεριφορές (ακόμα πιο συχνά αγέλης) και σπανιότερα παράγουν πολιτικό λόγο ουσίας.
Με το Τουίτερ, λοιπόν, συνομιλούν οι υπουργοί που μόλις διαπιστώσουν την οποιαδήποτε «στραβή» δηλώνουν μετά από λίγο ότι σήκωσαν το τηλέφωνο οι ίδιοι και έδωσαν εντολή να επιλυθεί το θέμα που έχει ανάψει κάθε φορά τη φωτιά. Δεν συνομιλούν με την κοινωνία.
Εύλογη και δίκαιη η κριτική για τους υπουργούς που το κάνουν συχνά. Κι αυτό γιατί μας δείχνουν ότι αντί να εργάζονται για να διορθώσουν τα κακώς κείμενα στις υπηρεσίες τις οποίες εποπτεύουν πολιτικά, εγκλωβίζονται στην εκάστοτε συγκυρία με στόχο να σκοράρουν εύκολους πόντους στην επικοινωνία. Κοινώς, λαϊκίζουν.
Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη Τάκης Θεοδωρικάκος είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της συμπεριφοράς. Έχει την πολιτική ευθύνη ενός πολύ δύσκολου χαρτοφυλακίου η ατζέντα του οποίου, η ασφάλεια, ήταν μια από τις κεντρικές υποσχέσεις της Νέας Δημοκρατίας. Προέρχεται από το ΚΚΕ γι' αυτό και υπερπροσπαθεί να εμφανιστεί ως λαϊκοδεξιό στέλεχος με τρόπο που θυμίζει Αμερικανούς τηλεευαγγελιστές, τους περίφημους «Αναγεννημένους Χριστιανούς» και στις επόμενες εκλογές θα διεκδικήσει το σταυρό στην εκλογική περιφέρεια που βρίθει στελεχών και βουλευτών που έχουν διακριθεί για τα επιθεωρησιακά νούμερα που κάνουν στα πάνελ. Ας μην είμαστε τόσο αυστηροί στην κριτική μας, λοιπόν πολλώ μάλλον δε όταν τον επικρίνουμε για τις επεμβάσεις του ενώ τις περισσότερες φορές αισθανόμαστε ανακούφιση που τις έκανε.
Το πρόβλημα με αυτή την τακτική διακυβέρνησης, όταν αφορά ένα τόσο σύνθετο και δύσκολο ζήτημα όπως η ασφάλεια των πολιτών σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία, είναι ότι πολύ συχνά, μια επιτυχημένη παρέμβαση τη διαδέχεται κάποιο περιστατικό (όπως αυτό στο ΑΠΘ) που ακυρώνει κάθε ισχυρισμό ότι η κυβέρνηση διατηρεί τον έλεγχο στον τομέα της ασφάλειας και οι πολίτες πλέον έχουν πολύ μεγάλη δυσανεξία στους βερμπαλισμούς και δη τους ξύλινους.
Χρήσιμες οι παρεμβάσεις των υπουργών λειτουργούν ανακουφιστικά και εκτονώνουν και εντάσεις. Όμως, η κατάχρηση και μάλιστα για να ικανοποιηθεί η αγέλη του Τουίτερ, βλάπτει την κυβέρνηση και πάνω απ'όλα τη δημοκρατία.
