Μας αρέσει να τα επισημαίνουμε από νωρίς. Όπως ακριβώς γράφαμε, κατ' επανάληψη, από το Σεπτέμβριο ακόμα ότι πρέπει να μαζευτούν από τα πάνελ οι διάφοροι ειδικοί και την ενημέρωση της κοινής γνώμης να την αναλάβουν 3 ή 4 μέλη της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων που συμβουλεύει την κυβέρνηση, έτσι και τώρα, από νωρίς, πιστεύουμε ότι πρέπει να ξεκινήσει άλλη μια συζήτηση: Το ενδεχόμενο η φετινή σχολική χρονιά να επαναληφθεί.

Στη δημοσκόπηση «Ο Φιλελευθερισμός στην Ελλάδα σήμερα» που παρουσιάσαμε κι εμείς εδώ στο Liberal, ένα από τα ευρήματα που ξεχωρίσαμε είναι η απάντηση στο ερώτημα αν οι πολίτες θεωρούν καταλληλότερο έναν εκλεγμένο πολιτικό ή ένα τεχνοκράτη με εξειδίκευση στο αντικείμενο που αναλαμβάνει. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι Έλληνες προτιμούν τον εξειδικευμένο τεχνοκράτη κι αυτό δεν το δείχνουν μόνο οι ποσοτικοί δείκτες.

Γράφαμε μόλις προχθές ότι η επιχείρηση εμβολιασμού του πληθυσμού λειτουργεί ως η καλύτερη καμπάνια υπέρ των μεταρρυθμίσεων που πρέπει να γίνουν για να αλλάξει η χώρα προς το καλύτερο.  Ο εμβολιασμός, από το ηλεκτρονικό ραντεβού μέχρι το εμβολιαστικό κέντρο, ως εμπειρία μιας διαφορετικής συναλλαγής με το κράτος συνυπάρχει με τα βιώματα που ακόμα και σήμερα μας πληγώνουν.

Περισσότερο επίκαιρα παρά ποτέ είναι τα ευρήματα της πανελλαδικής έρευνας για τον φιλελευθερισμό στην Ελλάδα, που δημοσίευσε τον περασμένο Οκτώβριο το ίδρυμα Friedrich Naumann σε συνεργασία με την Κάπα Research. Τα στοιχεία της τροφοδοτούν το διάλογο αναφορικά με το πολιτικό κέντρο, τον ορισμό του και τους εκπροσώπους του στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, καθώς η έρευνα αποτυπώνει καθαρά τις στάσεις της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στον φιλελευθερισμό και πως στέκεται απέναντι στη λεγόμενη «φιλελεύθερη ατζέντα». <b>Επιμέλεια Βίβιαν Ευθυμιοπούλου. </b>

Το Liberal και άλλα MME δημοσίευσαν άρθρα πανεπιστημιακών που βρήκαν το θάρρος να υπερασπιστούν την ανάγκη ίδρυσης πανεπιστημιακής αστυνομίας. Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα αυτοί, οι λίγοι γενναίοι. Οι περισσότεροι πανεπιστημιακοί αποφεύγουν να πάρουν θέση στο θέμα, είτε γιατί φοβούνται «επίσκεψη» από τους τραμπούκους που δρουν στο όνομα των φοιτητών είτε γιατί ανησυχούν μην και χαρακτηριστούν υπερσυντηρητικοί.

Όσοι παρακολουθούν βιωματικά, είτε οι ίδιοι είτε μέσω των γονιών τους, πως είναι οργανωμένη και πως εξελίσσεται η επιχείρηση εμβολιασμού του πληθυσμού, έχουν εντυπωσιαστεί από το επίπεδο της οργάνωσης αυτού του καταφανώς πολύπλοκου εγχειρήματος. Η εμπειρία του εμβολιασμού είναι ταυτόχρονα βίωμα ενός διαφορετικού τρόπου οργάνωσης του κράτους και μιας διαφορετικής φιλοσοφίας διακυβέρνησης.

Μοιάζουν με τις συνταγές των μεγάλων και διάσημων σεφ οι πατέντες των εμβολίων: ακόμα κι αν τις δώσουν με λεπτομερείς οδηγίες για την εκτέλεσή τους, είναι απλώς αδύνατον για τον οποιονδήποτε να τις μαγειρέψει, συχνά και για τους ίδιους τους σεφ που εμπνεύστηκαν τη συνταγή, σε άλλο χώρο εκτός της εξοπλισμένης επαγγελματικής κουζίνας και με τη βοήθεια αρκετών έμπειρων μαγείρων.

Την άποψή μας για το θέμα της ασφάλειας των ΑΕΙ την έχουμε ήδη εκφράσει: η κυβέρνηση άπαξ και κατήργησε το άσυλο, δεν είχε καμία άλλη υποχρέωση απέναντι στην πανεπιστημιακή κοινότητα και οι φορολογούμενοι καμία όρεξη να επιβαρυνθούν με νέες προσλήψεις επειδή τα μέλη ΔΕΠ και οι φοιτητές διστάζουν να καλέσουν την αστυνομία όπως κάνουμε όλοι οι...κοινοί θνητοί όταν απειλούμαστε.

Την εποχή που οι πρόεδροι των κομμάτων εξουσίας εκλέγονταν από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος, η πορεία κάθε φιλόδοξου βουλευτή εξαρτιόταν από την ομάδα του ισχυρού παίκτη του κόμματος που θα κατάφερνε να ενταχθεί μόνο εάν τον δεχόταν κι εκείνος στην ομάδα του. Τότε, ο κάθε βουλευτής ήταν και εκλέκτορας του εκάστοτε αρχηγού δηλαδή, δηλαδή είχε ρόλο στη διατήρηση των εσωκομματικών ισορροπιών.

«Όποιος έχει μάτια να δει τι συμβαίνει στον πλανήτη βλέπει. Αρκεί να το θέλει. Μια χούφτα πλούσιοι έχουν τα πάντα ενώ οι περισσότεροι σχεδόν τίποτα. Μια χούφτα ισχυρών λαμβάνουν όλες τις αποφάσεις και οι υπόλοιποι δεν έχουμε κανένα έλεγχο στις ζωές μας». Αυτά έγραφε το 1972 σε ένα αριστερό φιλελεύθερο έντυπο ο Μπέρνι Σάντερς που δεν αρκούνταν στην πληκτρολόγηση αλλά δήλωνε παρών σε κάθε αγώνα που δόθηκε στους δρόμους του Βερμόντ αλλά και άλλων πόλεων των ΗΠΑ.

Το πρόβλημα των εκκρεμών συντάξεων αφηγείται τη θλιβερή ιστορία μιας χώρας. Μια ιστορία που δυστυχώς κανείς δεν θέλει να την ακούσει στην αληθινή της εκδοχή αφού όλοι μας ανεξαιρέτως και πρώτοι εμείς που αυτοπροσδιοριζόμαστε ως προοδευτικοί και μεταρρυθμιστές πολίτες, αποστρέφουμε το πρόσωπο από την οδυνηρή αλήθεια. 

Πριν από λίγους μήνες κι όταν ανακοινώθηκαν τα νέα για την ανακάλυψη του πρώτου εμβολίου για τον κορονοϊό, η γνωστή για το χιούμορ της και φίλη Λέα Αλτσέχ έκανε στη σελίδα της στο φέισμπουκ το εξής σχόλιο το οποίο μεταφέρουμε από μνήμης: «Πανηγυρίζετε τώρα για το πατριωτάκι, τον Έλληνα τον Μπουρλά για το εμβόλιο. Αν όμως πάει κάτι στραβά τότε θα θυμηθείτε ότι είναι Εβραίος».

Το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα συζητάμε αν έχει το Κράτος το μονοπώλιο της βίας σημαίνει ότι δεν συζητάμε το θέμα αρκετά και δεν το συζητάμε και σωστά. Όχι, η άποψη που θέλει τους Έλληνες στην πλειοψηφία τους να ενστερνίζονται τη βία δεν βασίζεται σε κανένα ερευνητικό ή άλλο δεδομένο και το ότι η πολιτική βία ταυτίζεται με άλλες μορφές εκδήλωσης έντασης οικογενειακής ή κοινωνικής, δείχνει άγνοια για το φαινόμενο, όταν δεν γίνεται εκ του πονηρού.

Κανονικά το θέμα θα έπρεπε να είχε λήξει από την επομένη, όταν ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη εξήγησε ότι δεν είχε καμία πρόθεση να «μαντρώσει» τους δημοσιογράφους και τους φωτορεπόρτερ ώστε να μην μπορούν να καλύπτουν ελεύθερα τις διαδηλώσεις. Και κάθε φιλοκυβερνητικός πολίτης που σέβεται τον εαυτό του, θα αρκούνταν στο να επιδείξει τη φιλία του προς την κυβέρνηση, ξεχνώντας ως ατυχές αυτό το πολύ δυσάρεστο επεισόδιο. 

Μέσα από το πλήθος των σχολίων που προκάλεσε (ή μήπως πρέπει να πούμε παρήγαγε;) η ορκωμοσία του προέδρου Μπάιντεν και στα ελληνικά σόσιαλ μήντια μας έκαναν εντύπωση αυτά που κωδικοποιούνται στην εξής ερώτηση: «Καλά οι Αμερικανοί, είναι λογικό να αισθάνονται ανακούφιση από την αποχώρηση του Τραμπ αλλά εσάς τι σας πείραξε;». Καλή ερώτηση.

Είναι πραγματικά μεγάλες οι προκλήσεις που θέτει στην ηγεσία του ένα πολυτασικό κόμμα εξουσίας αν και παραμένει αναμφισβήτητο και ερευνητικά εξακριβωμένο το γεγονός ότι όταν στο πολιτικό σκηνικό κυριαρχούν πολυτασικά κόμματα η ιδεολογία είναι ένα πρόσχημα ή έστω ένα δευτερεύον ζήτημα που ορίζει την πολιτική συμπεριφορά και το αποτέλεσμα των εκλογών το κρίνει πάντα το κομμάτι του εκλογικού σώματος που περιμένει από τον εκάστοτε μνηστήρα της εξουσίας «να του τάξει».

Δύο από τα θέματα που απασχολούν συστηματικά την κοινή γνώμη και τις τελευταίες ημέρες έχουν καταλάβει πάλι ολόκληρο το πεδίο του δημόσιου διαλόγου είναι η ασφάλεια στα πανεπιστήμια και η σεξουαλική παρενόχληση και βία σε βάρος των παιδιών και των γυναικών. Δεν τα συνδέουμε εννοιολογικά απλώς επιλέξαμε αυτά τα δύο θέματα της επικαιρότητας για δύο λόγους.

Σε μια εποχή εκλογίκευσης, αποϊδεολογικοποιημένου πολιτικού αχταρμά και ανιστορικών συγκλίσεων, ντρέπεσαι, σχεδόν, να εξάρεις τη γενναιότητα του Ρώσου ακτιβιστή Αλεξέι Ναβάλνι. Κι όποιος το αποτολμήσει πρέπει πρώτα να γίνει δηλωσίας εξηγώντας ότι κατανοεί ότι ίσως και ο Ναβάλνι να εξυπηρετεί συμφέροντα. Αλλιώς, κινδυνεύει να τον περάσουν για ιδεολόγο μια λέξη που στις μέρες μας είναι συνώνυμη του αφελή, του χαζού.

Σε μια εποχή ρευστότητας ήταν αναμενόμενο η είδηση της εκλογής του Άμιν Λάσετ στην ηγεσία του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (CDU) να προκαλέσει ανακούφιση. Η περιγραφή του ως «εκλεκτού της Μέρκελ», της πολιτικού που έχει ταυτιστεί στην ευρωπαϊκή συνείδηση με τη λέξη «σταθερότητα» σε βαθμό που αρκετοί να αδυνατούν να σκεφτούν το μέλλον της Ευρώπης χωρίς εκείνη, λειτουργεί καθησυχαστικά μόνο προσώρας βέβαια, αφού η θέση του Καγκελαρίου παραμένει υπό διεκδίκηση. 

Από τη στήλη αυτή έχουμε επιχειρηματολογήσει συχνά πάνω στη σημασία της ακριβολογίας στην περιγραφή των προβλημάτων και των φαινομένων, αν θέλουμε πραγματικά να τα διαχειριστούμε και γιατί όχι και να τα επιλύσουμε. Η ανικανότητα ή η απροθυμία μας να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους απλώς διαιωνίζει τις παθογένειες. Η επιλογή των λέξεων που περιγράφουν κάθε φορά τα προβλήματα λειτουργεί ως δέσμευση ότι τα αναγνωρίζουμε και θα τα επιλύσουμε.

Κατά το παρελθόν και σε ανύποπτο χρόνο, δημόσιοι διανοούμενοι που σχολιάζουν την επικαιρότητα με οδηγό τη φιλοσοφική σκέψη, έχουν επιχειρηματολογήσει πολύ πειστικά πάνω στο γιατί τα μέλη κάθε κοινωνίας έχουν την υποχρέωση να εμβολιάζονται ακόμα κι αν (υποθετικά) είναι σε θέση να γνωρίζουν ότι δεν κινδυνεύουν να νοσήσουν από τις ασθένειες που τα εμβόλια μας προφυλάσσουν.

Μια από τις πραγματικά ενδιαφέρουσες συζητήσεις που προκάλεσε ο ανασχηματισμός ήταν η αναβάθμιση της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Δύο Φύλων  σε υφυπουργείο του Υπουργείου Εργασίας. Είχε προηγηθεί η υπαγωγή της Γενικής Γραμματείας από το Υπουργείο Εσωτερικών στο Υπουργείο Εργασίας, γεγονός που από αυτή τη στήλη το είχαμε χαιρετίσει ως μεταρρύθμιση. 

Πολλά και όχι ένα είναι τα θέματα συζήτησης που ανακύπτουν από τον αποκλεισμό του Ντόναλντ Τραμπ από τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης και ειδικά το twitter που ήταν το βασικό κανάλι αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας με τους οπαδούς του. Πολλές είναι και οι ερωτήσεις στις οποίες πρέπει πρώτα να συμφωνήσουμε πριν ξεκινήσουμε να συζητάμε το θέμα. Ανθολογούμε τις βασικότερες:

Δεν έχει καμία σημασία λοιπόν αν απομένουν ελάχιστες ημέρες μέχρι τη λήξη της θητείας του προέδρου Τραμπ. Το γεγονός ότι ξεσήκωσε τους συμπολίτες τους, ισχυριζόμενος ότι οι εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων επικυρώθηκε κι από δικαστήρια, ήταν παράνομες, είναι καθαρή απόπειρα κατάλυσης του δημοκρατικού πολιτεύματος και πρέπει να τιμωρηθεί ώστε να παραδειγματιστούν τόσο στη χώρα του όσο και έξω από αυτή.