Στη δημοσκόπηση «Ο Φιλελευθερισμός στην Ελλάδα σήμερα» που παρουσιάσαμε κι εμείς εδώ στο Liberal την Κυριακή, ένα από τα ευρήματα που ξεχωρίσαμε είναι η απάντηση στο ερώτημα αν οι πολίτες θεωρούν καταλληλότερο ένα εκλεγμένο πολιτικό ή ένα τεχνοκράτη με εξειδίκευση στο αντικείμενο που αναλαμβάνει.
Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι Έλληνες προτιμούν τον εξειδικευμένο τεχνοκράτη κι αυτό δεν το δείχνουν μόνο οι ποσοτικοί δείκτες αλλά και όλοι οι ποιοτικοί που αποτυπώνουν δημογραφικά χαρακτηριστικά: άντρες και γυναίκες, από τους νεότερους (17) έως τους μεγαλύτερους (65+), από τους δημοσίους υπαλλήλους και τους ανέργους μέχρι και τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους επιχειρηματίες, από τους αποφοίτους λυκείου μέχρι τους κατόχους διδακτορικού διπλώματος, από τους άθεους/άθρησκους μέχρι όσους δηλώνουν πιστοί, η χώρα ολόκληρη αναφωνεί: «Φέρτε τους ειδικούς!».
Αυτή η συζήτηση που ήταν κεντρική κατά τη διάρκεια της δεκαετούς κρίσης και μέσα σ ’ένα περιβάλλον μεγάλης καχυποψίας και έλλειψης εμπιστοσύνης απέναντι στο πολιτικό σύστημα και τα κόμματα (μια δυσπιστία που και αυτή η έρευνα καταγράφει ως κυρίαρχο αίσθημα απέναντι στην πολιτική) είχε φορτιστεί και ιδεολογικά. Οι δυνάμεις της αντιμεταρρύθμισης επιχείρησαν να δαιμονοποιήσουν την έννοια του τεχνοκράτη που κι αυτός χαρακτηρίστηκε με το απαξιώτικο «φιλελές».
Κατά τη γνώμη μας είναι προφανές ότι καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση αυτής της στάσης της κοινής γνώμης απέναντι στους τεχνοκράτες είχε η μέχρι τώρα εμπειρία της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Κι αν από τη στήλη αυτή δεν συνηθίζουμε να κατονομάζουμε για να εξάρουμε δημόσια και πολιτικά πρόσωπα (ως επαγγελματίες της επικοινωνίας ξέρουμε αποτελεσματικότερους τρόπους από αυτό για να κάνουμε δημόσιες σχέσεις), τα καλύτερα στελέχη της κυβέρνησης και του επιτελικού κράτους είναι οι τεχνοκράτες υπουργοί και υφυπουργοί: Κυριάκος Πιερρακάκης, Θοδωρής Σκυλακάκης, Βασίλης Κοντοζαμάνης, Παναγώτης Τσακλόγλου, Γιάννης Τσακίρης, Νίκος Παπαθανάσης, Σοφία Ζαχαράκη, Άκης Σκέρτσος, Θοδωρής Λιβάνιος.
Οι άνθρωποι αυτοί εργάζονται σκληρά και έχουν κερδίσει το σεβασμό της κοινής γνώμης, διακομματικά, αν και στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν άγνωστοι. Σε αυτούς θέλουμε να προσθέσουμε δύο ακόμα ανθρώπους, τον Αλέξη Πατέλη που μέσα σε όλα μας έχει εντυπωσιάσει γιατί «επικοινωνεί» συστηματικά το έργο ολόκληρης της κυβέρνησης και όχι αποκλειστικά του οικονομικού επιτελείου αλλά κι έναν αιρετό που στέκεται ως τεχνοκράτης: τον υφυπουργό Χρίστο Δήμα που αν και γόνος πολιτικής οικογένειας, εκτός από αποτελεσματικός είναι και σεμνός και δεν συμπεριφέρεται ως «μέσος βουλευτής επαρχίας».
Τι κοινό έχουν όλοι οι παραπάνω εκτός από την εξειδίκευσή τους στο χαρτοφυλάκιο που έχουν αναλάβει; Μα, τη δημόσια παρουσία τους. Δεν ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια και στα σόσιαλ μήντια, δεν τοποθετούνται επί παντός του επιστητού, απαντούν υπομονετικά στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων χωρίς να «πετάνε τη μπάλα στην κερκίδα», δεν λιβανίζουν τον πρωθυπουργό επι ματαίω, δεν κολακεύουν το κατώτερο εγώ του πολίτη, δεν είναι χαμερπείς.
Όλα αυτά, ακόμα κι αν δεν τα εκφράζει, η κοινή γνώμη τα βλέπει, τα αξιολογεί, συγκρίνει και καταλήγει στο ότι προτιμά αυτούς που «κάνουν τη δουλίτσα» κι ας μην τους έχει επιλέξει η ίδια, στην κάλπη.
Συμβαίνει και κάτι άλλο. Είμαστε όλοι πάρα πολύ κουρασμένοι από τα λόγια-φτερά, τις υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, την ακατάσχετη μπουρδολογία, τους πολιτικούς-σχολιαστές των πάνελ. Οι πολίτες αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες που υπάρχουν αλλά θέλουμε να βλέπουμε έργο.
Το πείραμα Μητσοτάκη με το μείγμα τεχνοκρατών-αιρετών για την ώρα αναγνωρίζεται από τη συντριπτική πλειοψηφία ως επιτυχημένο.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να υπαναχωρήσουμε από το δημοκρατικό αίτημα για περισσότερη πολιτική με πολιτικούς. Οι ηγεσίες όλων των κομμάτων πρέπει να πάρουν το μήνυμα: τα ψηφοδέλτια πρέπει να γεμίσουν με τους κατάλληλους, με ειδικούς, με εργατικούς, σοβαρούς και σεμνούς ανθρώπους.
Οι τεχνοκράτες πρέπει να γίνουν πολιτικοί. Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να βελτιωθεί σημαντικά και με τρόπο μετρήσιμο η ποιότητα της δημοκρατίας στη χώρα μας.
