Μας αρέσει να τα επισημαίνουμε από νωρίς. Όπως ακριβώς γράφαμε, κατ’επανάληψη, από το Σεπτέμβριο ακόμα ότι πρέπει να μαζευτούν από τα πάνελ οι διάφοροι ειδικοί και την ενημέρωση της κοινής γνώμης να την αναλάβουν 3 ή 4 μέλη της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων που συμβουλεύει την κυβέρνηση ή κάποιοι ειδικοί στην επικοινωνία που θα εκπαιδεύσει η ίδια η επιτροπή για το πως πρέπει να εξηγούν τα θέματα της πανδημίας στην κοινή γνώμη, έτσι και τώρα, από νωρίς, πιστεύουμε ότι πρέπει να ξεκινήσει άλλη μια συζήτηση: Το ενδεχόμενο η φετινή σχολική χρονιά να επαναληφθεί.
Από πέρυσι τον Μάρτιο γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια για να λειτουργήσει η εκπαίδευση κάτω από αυτές τις αδιανόητες, μέχρι τώρα, συνθήκες. Οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, υπερβαίνουν εαυτούς στην προσπάθειά τους να κρατήσουν την εκπαιδευτική διαδικασία ζωντανή και να μην αφήσουν τα παιδιά και τους νέους να βουλιάξουν στο ψυχολογικό τέλμα που προκαλεί το παρατεταμένο lockdown.
Όμως, η τηλεκπαίδευση που οργανώθηκε «εκ των ενόντων» δεν κατάφερε να αντικαταστήσει τη δουλειά που γίνεται στο σχολείο για να μην αναφερθούμε καν στα παιδιά που για διάφορους σοβαρούς λόγους δεν κατάφεραν να την παρακολουθήσουν.
Κι αν για κάποιες ηλικίες, στα μικρά του δημοτικού και τους φοιτητές, το κενό μπορεί να καλυφθεί, η ζημιά που έχουν πάθει οι μαθητές του Γυμνασίου και του Λυκείου είναι ανυπολόγιστη.
Το βασικότερο όμως είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει κανένα περιθώριο να αποκτήσει κι άλλες γενιές ημιμαθών.
Ηχούν ήδη στα αυτιά μας οι αντιρρήσεις: «Αυτό δεν γίνεται να συμβεί», «Πώς θα λειτουργήσουν τα Πανεπιστήμια χωρίς πρωτοετείς;», «Οι γονείς δεν θα το δεχτούν ποτέ».
Τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Μια χαρά μπορούν να λειτουργήσουν τα Πανεπιστήμια χωρίς πρωτοετείς αφού και αυτά θα πρέπει να επαναλάβουν την ακαδημαϊκή χρονιά, όσο για τους γονείς είναι βέβαιο ότι αντιλαμβάνονται ότι τα παιδιά τους δεν μπορούν να προχωρήσουν με τόσο σοβαρά κενά.
Αν επαναληφθεί η φετινή χρονιά η εκπαιδευτική κοινότητα, οι μαθητές, οι φοιτητές και οι δάσκαλοί τους αλλά και οι οικογένειες θα έχουν το χρόνο να ανασυγκροτηθούν αν και η σωστή λέξη είναι ότι θα ανανήψουν. Αυτή τη στιγμή όλοι είναι απολύτως απορυθμισμένοι και όσο και να το προσπαθούν δεν μπορούν να λειτουργήσουν στο πλαίσιο μια στοιχειώδους κανονικότητας.
Ναι, η απόφαση είναι δύσκολη. Ίσως να φαίνεται αδιανόητη. Όμως, δεν είναι πιο δύσκολη και πιο αδιανόητη απ’όσα ζούμε τον τελευταίο ένα χρόνο.
Είναι ένα ζήτημα που σύντομα θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε.
Μπορούμε να αρχίσουμε να το συζητάμε από τώρα εξάλλου για να ληφθεί μια τέτοια απόφαση απαιτείται ευρύτατη συναίνεση πολιτική και κοινωνική που θα επιτευχθεί μόνο με εντατική και ειλικρινή διαβούλευση.
Η κοινωνία όμως πρέπει «να βάλει πλάτη» για τους νέους. Θυμίζουμε ότι έχουμε κλειστεί στα σπίτια μας για να προφυλάξουμε από τον ιό τους μεγαλύτερους που είναι και οι πιο ευάλωτοι. Η θυσία που κάνουν οι νέοι δεν πρέπει να εξελιχθεί σε τραγωδία. Γιατί αυτό θα συμβεί αν δεν σκεφτούμε πως θα καλυφθεί ουσιωδώς ο χαμένος χρόνος.
