Το βίντεο της χειραψίας του Τραμπ με τον Κιμ Τζονγκ-Ουν, όπου γίνεται ο πρώτος διατελών πρόεδρος των ΗΠΑ που διέσχισε την Αποστρατικοποιημένη Ζώνη (DMZ) για να περάσει στη Βόρειο Κορέα θα έπρεπε να γίνει αποδεκτό θετικά τόσο από την Ανατολική Ασία όσο και από τις Ηνωμένες Πολιτείες. <b> Γράφει ο Ted Galen Carpenter.</b>

Αυτό που διακυβεύεται την ερχόμενη Κυριακή είναι η δυνατότητα βελτίωση της χώρας μας. Χωρίς ισχυρή αυτοδυναμία της ΝΔ μόνον \\\"νέες περιπέτειες\\\" θα ζήσουμε. Αντίθετα, με ισχυρή κυβέρνηση θα υπάρξει η δυνατότητα για ουσιώδη καλυτέρευση. <b>Γράφει ο Δρ. Χάρης Βλάδος.</b>\r\n

Ως προς τα ελαττώματά του, που δεν αποκαλύφθηκαν άλλωστε τη συγκεκριμένη στιγμή, ο Τσίπρας ήταν ασφαλώς ο εαυτός του. Οι προσδοκίες για τη συνέντευξη στον Σκάι πάντως ήταν αποκλίνουσες. Κάποιοι προσέβλεπαν στη συντριβή του απερχόμενου πρωθυπουργού, ενώ άλλοι την έβλεπαν ως την τελευταία σανίδα σωτηρίας. <b>Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος.</b>\r\n

Η Ευρώπη δεν έχει λάβει μέτρα κατά της Τουρκίας απλά έχει αποφασίσει να εξετασθούν αυτά που θα μπορούσε να λάβει δηλώνει στο liberal.gr ο καθηγητής Θόδωρος Τσακίρης με αφορμή τοποθέτηση του υπουργού Εξωτερικών Γ. Κατρούγκαλου. Πρόκειται «για τοποθέτηση αδαούς» σημειώνει ενώ ταυτόχρονα υπογραμμίζει ότι ο Πορθητής συνεχίζει ανενόχλητος. <b>Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη.</b>

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου, είτε από το οικογενειακό, είτε από το φιλικό είτε από το ευρύτερο, είτε άγνωστοι, μου θέτουν το ίδιο ερώτημα: Τι θα ψηφίσουμε; Η απάντηση δεν είναι απλή, γιατί δεν είναι μία. Επειδή όλοι αυτοί υπήρξαν ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού, του λευκού, ακροαριστερών κομμάτων και εραστές της ιδεολογικής αποχής. Επομένως, οι απαντήσεις είναι τουλάχιστον τρείς.

Σήμερα ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό ανθρώπων ζει σχετικά ελεύθερα απολαμβάνοντας αρκετές ελευθερίες και ανέσεις. Η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης για τον μέσο άνθρωπο, ιδιαίτερα στις φιλελεύθερες δημοκρατίες της δύσης και της ανατολής, δεν συνέβη νομοτελειακά ούτε ήταν απαραίτητη.

Υπάρχουν κάτι Χολιγουντιανές ταινίες με πρωταγωνιστή κάποιον ηθικά ακέραιο πυγμάχο, που ανήμπορος να τα βάλει με τους εκβιασμούς του βρώμικου αθλήματος, στέκεται στο ρινγκ και τις τρώει ανηλεώς, δίχως όμως να δίνει την χαρά στους εκβιαστές του να πέσει νοκ-άουτ. Στο τέλος, ο αντίπαλος παίρνει την χρυσή ζώνη και το χρήμα, αλλά ο δαρμένος έντιμος πρωταγωνιστής κερδίζει την αγκαλιά της δακρυσμένης γυναίκας του και την ευμένεια του κοινού.

Έχουν περάσει 75 χρόνια από την 1η Ιουλίου 1944. Εκείνη την ημέρα ξεκινούσε η διεθνής διάσκεψη στο αμερικανικό τουριστικό θέρετρο Μπρέτον Γουντς στην Πολιτεία Νιού Χάμσαϊρ. Μια διάσκεψη που οδήγησε στην παντοδυναμία του Δολαρίου, που διατηρείται για 75 χρόνια. Πώς όμως έγινε το δολάριο, νόμισμα παγκόσμιας αναφοράς;

Η πανάκριβη υποχρέωση της ψήφου για τους κατοίκους εξωτερικού. Για πολλούς Έλληνες, το δικαίωμα να ρίξουν τον φάκελό τους στην κάλπη την Κυριακή κοστίζει από 300 μέχρι και 1.000 ευρώ. Τουλάχιστον, αυτή θα είναι η τελευταία φορά… Και, ταυτόχρονα, τέσσερις υποψήφιοι βουλευτές με πολύ διαφορετικό μπακγκράουντ μεταξύ τους, που όμως αξίζουν την προσοχή σας.

Βλέποντας τον κ.Τσίπρα στον ΣΚΑΪ προχθές κατάλαβα γιατί ο καθ.Νίκος Αλιβιζάτος είχε δηλώσει σε εκείνη τη συνέντευξή του στη LIFO, κάπως έκπληκτος, ότι όταν γνώρισε τον κ. Τσίπρα από κοντά διαπίστωσε ότι «πιάνει πουλιά στον αέρα». Αρκετοί από αυτούς που τον γνωρίζουν μέσα από τα ΜΜΕ (η πλειοψηφία δηλαδή) θεωρούν ακριβώς το αντίθετο.

Η κυβέρνηση με τις ενέργειές της ως προς τον νέο Ποινικό Κώδικα και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας επιτρέποντας σε όσους είχαν καταδικαστεί για τρομοκρατικές πράξεις, εγκληματική οργάνωση, εσχάτη προδοσία και άλλα ιδιαιτέρως ειδεχθή εγκλήματα να αιτηθούν, μετά από 17 χρόνια, την απόλυση τους με ηλεκτρονική επιτήρηση δημιουργεί σοβαρά προβλήματα όχι μόνο για τη νομική κοινότητα αλλά και συνολικά για την κοινωνία. <b>Γράφει ο Γιώργος Γεραπετρίτης.</b>

«Μα γιατί τον ευχαριστούμε; Εδώ κόντεψε να καταστρέψει την Ελλάδα,» θα αναρωτηθεί ένας σώφρων άνθρωπος. Κι όμως πρέπει να τον ευχαριστήσουμε γιατί, μόλις μέσα σε 54 μήνες, κατόρθωσε και γκρέμισε όλο το οικοδόμημα της Αριστεράς που χτιζόταν επί 70 σχεδόν χρόνια.

Ο Αλέξης δεν άλλαξε ποτέ. Κι ούτε πρόκειται ποτέ να αλλάξει, όσο οι συγκυρίες που απολαμβάνει στη ζωή του ευνοούν, εκ του ασφαλούς, την σταθερότητα του χαρακτήρα του. Έναν χαρακτήρα ο οποίος δεν χτίστηκε ούτε πάνω στην ανάγκη της επιβίωσης ούτε στην τριβή της επιχειρηματικής αναζήτησης. Αντίθετα, αναπτύχθηκε «υδροπονικά» μέσα στο αστικό θερμοκήπιο της οικογένειας, του συνδικαλισμού και της Αριστεράς.

Δεν έχουμε πλέον να πούμε πολλά πράγματα. Ό,τι ήταν να ειπωθεί, ειπώθηκε. Βρισκόμαστε στο τέλος μιας διαδρομής. Την Κυριακή το βράδυ κλείνει το κεφάλαιο της Mεταπολίτευσης και ξεκινάει ένα άλλο: Της Ελλάδας της ανάπτυξης! Είναι όρος επιβίωσης. Η Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων ψυχών δεν έχει άλλη επιλογή, από το να αφήσει το παρελθόν πίσω της και να επενδύσει στο μέλλον.

Στην εποχή της κρίσης, εκτός από την ταλαιπωρία των ανθρώπων, είχαμε και την ταλαιπωρία των όρων. Ένας από αυτούς που κακοποιήθηκαν περισσότερο από τον ΣΥΡΙΖΑ και πολλούς άλλους που διέπονται από ολοκληρωτική λογική, είναι ο φιλελευθερισμός. Ο υποτιμητικός όρος «φιλελέ» ήταν και παραμένει η «καραμέλα» στο στόμα των κυβερνητικών στελεχών εναντίον αντιπάλων τους κι εναντίον απόψεων που δεν τους αρέσουν ή δεν τις καταλαβαίνουν. <b>Γράφει ο Δημήτρης Τσιόδρας.</b>

Ο ΣΚΑΪ είναι μέσο ενημέρωσης και όχι πολιτικό κόμμα. Όσοι νιώσατε προσβεβλημένοι από τα ανερυθρίαστα ψέματα του Αλέξη Τσίπρα στη συνέντευξη στους Παπαχελά – Κοσιώνη μπορείτε να εκφράσετε την οργή σας την Κυριακή στις κάλπες. Ο Αλέξης Παπαχελάς δεν θα μπορούσε να ενσαρκώσει τον ρόλο του θυμωμένου πολίτη που εκείνη την ώρα ήθελε -ενδεχομένως- να χαστουκίσει κάποιον που τον κορόιδευε μέσα στα μούτρα του. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του δημοσιογράφου. <b>Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.</b>

Παρά το γεγονός ότι το Bitcoin είναι σήμερα κάτι το ευρύτατα γνωστό, όταν η τιμή ενός Bitcoin έφτασε στο ρεκόρ των 20.089 δολαρίων, πολύ λίγοι άνθρωποι καταλαβαίνουν τι ακριβώς είναι. Το Bitcoin είναι ένα πρωτόκολλο που δημιουργήθηκε από ένα άγνωστο άτομο ή μία ομάδα που εργάστηκε υπό το ψευδώνυμο Satoshi Nakamoto και δημοσιεύθηκε το 2009, αμέσως μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. <b>Γράφει ο Griffin Daughtry.</b>\r\n\r\n

Επιλέγουμε Κυβέρνηση, λοιπόν. Και ελπίζω αυτή τη φορά η ψήφος μας να μην είναι τιμωρητική. Να είναι θετική. Να μην επιλέξουμε με βάση το θυμικό μας, αλλά με βάση τη λογική μας. Να επιλέξουμε αυτούς που θα δώσουν σταθερότητα στη χώρα. Που θα έχουν βασικό τους γνώμονα την ανάπτυξη, την πραγματική οικονομία, τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.<b>Γράφει ο Νίκος Νυφούδης. </b>

Πριν λίγες ημέρες ο υπουργός Άμυνας Ευάγγελος Αποστολάκης δήλωσε σε συνέντευξή του στις βραδινές ειδήσεις τηλεοπτικού σταθμού ότι σε περίπτωση θερμού επεισοδίου με την Τουρκία για το Καστελόριζο «θα είμαστε μόνοι μας». Πρόσθεσε ότι ο ελληνικός στρατός είναι «έτοιμος» και επεσήμανε ότι «η κατάσταση είναι υπό έλεγχο, δεν πρέπει να ανησυχούμε». <b> Γράφει ο Παύλος Ελευθεριάδης. </b>

Μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση συνυπάρχουν πολλές αντιθετικές «δυναμικές», ακριβώς χάριν της εξουσίας. Η απώλειά της θα λειτουργήσει διαλυτικά, και το φαινόμενο των πάλαι ποτέ συνιστωσών θα ανακινηθεί, αλλά με αντίστροφη φορά πλέον. Όμως δεν θα ξαναγεννηθούν μόνο η «Ρόζα» ή ομάδες της οικολογίας. Αυτό που επίσης κυοφορείται είναι μία νέα, μεγάλη Ακροδεξιά.

Σήμερα, μια κρίσιμη μάζα εκλογέων σώματος ετοιμάζεται να επενδύσει όσα αποθέματα πολιτικής εμπιστοσύνης τής απέμειναν σε μια ηγεσία που, κόντρα σε προβλέψεις και προκαταλήψεις, εκφράζει ένα μέτωπο της λογικής. Για να φτάσουμε στο σημείο αυτό, απαιτήθηκε μια παιδευτική διαδικασία δέκα ετών που κατέδειξε ότι η ψήφος έχει κόστος, ικανό να βαρύνει και τους αγέννητους Έλληνες. <b>Γράφει ο Γιάννης Στεφανίδης.</b>

Τελικά η διαδικασία επιλογής του προέδρου της Κομισιόν με τη διαδικασία του Spitzenkandidat (του κορυφαίου υποψηφίου κάθε πολιτικής ομάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου) δεν ήταν τόσο καλή ιδέα. Επιχείρησε να απαντήσει στην πραγματική ανάγκη τα απρόσωπα όργανα της ΕΕ να αποκτήσουν πρόσωπο και οι πολίτες της Ευρώπης να αισθανθούν ότι συμμετείχαν ουσιαστικά στην εκλογή των ανώτατων οργάνων αλλά τελικά δεν λειτουργεί έτσι.

«Εσύ ρε φίλε που έχεις εύκολη την κριτική προς τον Αλέξη, αν ήσουν εννιά μονάδες πίσω πέντε μέρες πριν τις εκλογές, ποια νικηφόρα στρατηγική θα ακολουθούσες δηλαδή;» Ομολογώ πως η ανταπάντηση του συνεντευξιαζόμενου Συριζαίου μ’ έφερε σε δύσκολη θέση. Όταν το εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έφερε αυτή την θηριώδη διαφορά και όλες οι δημοσκοπήσεις επιμένουν σ’ αυτήν, υπάρχει αλήθεια στρατηγική για τον ήδη ηττημένο;

Στην περίπτωση της Αριστεράς, ισχύουν οι «θρησκευτικές» αρχές. Είναι πασίγνωστο το μοτίβο της απόρριψης κάθε ιδεολογίας ή πολιτικής θέσης που δεν συνάδει με το δόγμα της «θρησκειολογίας» της. Όποιος δεν είναι δικός μας είναι με τους άλλους και όποιος διαμαρτύρεται εξυπηρετεί σκοτεινά συμφέροντα ανατροπής μας.