Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Τελικά η διαδικασία επιλογής του προέδρου της Κομισιόν με τη διαδικασία του Spitzenkandidat (του κορυφαίου υποψηφίου κάθε πολιτικής ομάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου) δεν ήταν τόσο καλή ιδέα. Επιχείρησε να απαντήσει στην πραγματική ανάγκη τα απρόσωπα όργανα της ΕΕ να αποκτήσουν πρόσωπο και οι πολίτες της Ευρώπης να αισθανθούν ότι συμμετείχαν ουσιαστικά στην εκλογή των ανώτατων οργάνων αλλά τελικά δεν λειτουργεί έτσι.
Γιατί όταν η πλειοψηφία των Ευρωπαίων επέλεξε τον Μάνφρεντ Βέμπερ και δεν θα τον δει στο τιμόνι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επειδή δεν το επιτρέπουν οι ισορροπίες και οι συσχετισμοί, οι πολίτες θα ερμηνεύσουν και ολόσωστα, τις ευρωπαϊκές διαδικασίες ως παζάρι στο οποίο η λαϊκή βούληση, όπως αυτή εκφράζεται με την ψήφο, έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Διαβάσαμε κάποια σχόλια αναφορικά με την επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να ταχθεί τόσο ανοιχτά υπέρ της υποψηφιότητας Βέμπερ. «Δεν του βγήκε του Κυριάκου», λένε κάποιοι. «Τώρα τι θα γίνει με τη διαπραγμάτευση των πλεονασμάτων», αναρωτιούνται κάποιοι άλλοι.
Καταρχάς, μπορεί η Νέα Δημοκρατία να μην το δήλωνε στην επικοινωνία της (δεν είχε και κανά λόγο να το κάνει άλλωστε) αλλά η διαπραγμάτευση των υπερπλεονασμάτων ουδόλως σχετίζεται με το πρόσωπο του προέδρου της Κομισιόν. Στην ιστορία των υπερπλεονασμάτων έχουμε πιο πολύ το ρόλο του δανειζόμενου παρά του εταίρου. Τα υπερπλεονάσματα συμφωνήθηκαν στο πλαίσιο της δέσμευσης να μην χρειαστούμε άλλα δανεικά και να καταφέρουμε να αποπληρώσουμε τα θηριώδη ποσά που έχουμε δανειστεί. Οπότε όποια και να είναι η κεφαλή της Κομισιόν θα διαπραγματευθεί και δεν έχει λόγο να μην θέλει να πετύχουμε ως χώρα.
Η ταύτιση της Νέας Δημοκρατίας με την υποψηφιότητα Βέμπερ έγινε στη σκιά των προβλημάτων που είχε δημιουργήσει για τη Νέα Δημοκρατία μέσα στο ΕΛΚ και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, η στάση που κράτησε στο Μακεδονικό. Οι πιέσεις που δέχτηκε η Νέα Δημοκρατία και προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης να στηρίξουν τη Συμφωνία των Πρεσπών ήταν πρωτοφανείς και αφόρητες αλλά παρ'όλα αυτά αντιστάθηκε σθεναρά και δεν ενέδωσε. Μάλιστα, όχι μόνο δεν ενέδωσε αλλά κατάφερε το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα που στην ηγεσία του έχει την κ.Μέρκελ που ήταν η θερμότερη οπαδός της Συμφωνίας των Πρεσπών να μην εκδώσει ούτε μία ανακοίνωση κατά της Νέας Δημοκρατίας και βέβαια να μην χαιρετίσει την υπογραφή της συμφωνίας. Όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα των επιτυχημένων χειρισμών της Νέας Δημοκρατίας.
Η στήριξη Βέμπερ από τη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη ήταν μια ευφυής πολιτική κίνηση γιατί προφύλαξε τη Νέα Δημοκρατία από τα χειρότερα κι εδώ που τα λέμε, υποχρέωσε έναν από τους πιο σκληρούς επικριτές της χώρας μας τα τελευταία δέκα χρόνια, να έρθει στην Ελλάδα να ξεκινήσει την καμπάνια του. Αν αυτό δεν λογίζεται για νίκη της χώρας και δικαίωση των Ελλήνων συλλογικά τότε τι είναι;
Μια χαρά την έπαιξε την παρτίδα αυτή η Νέα Δημοκρατία στα ευρωπαϊκά όργανα. Κινήθηκε με ευελιξία και αποτελεσματικότητα για τη χώρα και το ίδιο το κόμμα.
