Μην ψάχνετε τι ζόρι τραβάνε με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας όσοι της επιτέθηκαν, επειδή στάθηκε μπροστά στον φράχτη που προστατεύει τα ελληνικά και ευρωπαϊκά σύνορα στον Έβρο. Τραβάνε το ίδιο ζόρι με όσους, πριν κάμποσο καιρό, την έψεγαν γιατί δεν ακούστηκε ο εθνικός ύμνος στην πρωτοχρονιάτικη δοξολογία στη Μητρόπολη Αθηνών ή γιατί δήθεν έφυγαν τα καριοφίλια από το Προεδρικό Μέγαρο…

Γεωπολιτική ανάλυση για τη Μέση Ανατολή, δεν θα κάνω. Σε περιγραφή του απολυταρχικού καθεστώτος που έχει επιβάλει στη Γάζα η θεοκρατική χούντα της Χαμάς, δεν θα προβώ. Να εξηγήσω, ποιος είναι ο λόγος που το Ισραήλ αποτελεί με γεωγραφικούς όρους την τελευταία δυτική δημοκρατία, πριν από το ισλαμικό χάος, δεν χρειάζεται. Είναι γνωστός και ορατός.   

Την Κυριακή, σε μια από τις πιο αντιφεμινιστικές διοργανώσεις, τον διαγωνισμό ομορφιάς Miss Universe, τρεις διαγωνιζόμενες νέες γυναίκες, στη διάρκεια της επίδειξης με τις εθνικές τους φορεσιές, επέλεξαν να κάνουν από μια πολιτική δήλωση η κάθε μία. Προφανώς όλα αυτά έγιναν με τις ευλογίες των διοργανωτών που κατάλαβαν ότι σε ένα πλανήτη που σπαράσσεται από τις κοινωνικές συγκρούσεις δεν επιτρέπεται σε κανέναν, ούτε σε ένα διαγωνισμό ομορφιάς να αποστρέφει το πρόσωπο.

Θα περίμενα μετά από δέκα χρόνια μνημονιακής κρίσης να έχουν αρχίσει να διαμορφώνονται στο πολιτικό σύστημα minimum συναινέσεις σε επιμέρους ζητήματα. Χαμηλώνουμε πολύ τον πήχη όταν δηλώνουμε ικανοποιημένοι επειδή υπάρχει ένα πλειοψηφικό ρεύμα μέσα στην κοινωνία το οποίο δεν αμφισβητεί τους βασικούς γεωπολιτικούς άξονες της πατρίδας.

Ο ανασχηματισμός ηχεί γλυκά στα αφτιά του πρωθυπουργού. Αλίμονο αν ο αρχηγός της ομάδας δεν γνωρίζει τις αδυναμίες της. Η πανδημία έκρυψε πολλά προβλήματα κάτω από το χαλί. Το ζητούμενο είναι να δοκιμαστούν νέα πρόσωπα. Και πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι έχει ήδη τολμήσει σε αυτή την κατεύθυνση. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι πιο «σκληροί εργάτες» της κυβέρνησης και οι πλέον αποτελεσματικοί είναι δύο «νέοι», οι  Πιερρακάκης και Σκυλακάκης. 

Διάβασα με μέγιστη προσοχή όσα είπε ο Γιώργος Αμυράς στο φόρουμ των Δελφών για το πρόγραμμα αναδάσωσης. Οικολόγος παλαιόθεν ο Αμυράς, με γνώση των περιβαλλοντικών ζητημάτων και ευαισθησίες που δεν συναντάς εύκολα στο πολιτικό προσωπικό της χώρας, είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Διότι ως υφυπουργός περιβάλλοντος έχει να διαχειριστεί ένα πρόγραμμα για τα πολύπαθα δάση μας που όμοιο του δεν έχει ξαναεμφανιστεί στην Ελλάδα.

Στον 21ο αιώνα, οι περισσότεροι άνθρωποι εργάζονταν εκτός του σπιτιού τους για τον περισσότερο χρόνο πριν την έλευση της πανδημίας. Όλα αυτά άλλαξαν όταν διαταχθήκαμε να εργαζόμαστε από το σπίτι αν αυτό ήταν εφικτό. Εκατομμύρια άνθρωποι συνήθισαν σε έναν νέο τρόπο εργασίας. Οι αλλαγές αυτές δέχθηκαν εκτενή κριτική, ιδίως από δημοσιογράφους και δημοσιολόγους που δεν μπορούν να βγουν έξω όσο είχαν συνηθίσει. Αλλά δεν ισχύει το ίδιο για όλους όσοι εργάζονται αυτό το διάστημα από το σπίτι. <b>Γράφει ο Len Shackleton.</b>

Αν εξαιρέσουμε το σημαντικό νομοσχέδιο για την ιδιωτική εκπαίδευση, για την κυβέρνηση της ΝΔ τα παιδιά του ελληνικού λαού που φοιτούν στα δημόσια σχολεία είναι δεύτερης κατηγορίας αφού δεν ασχολείται καθόλου με το να βελτιωθεί η παρεχόμενη παιδεία στις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Πολύ σωστή η πρωτοβουλία για την συγχώνευση πανεπιστημιακών τμημάτων λοιπόν αλλά δεν αφορά το φλέγον, το ζωτικό: την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης και τις δεξιότητες που χρειάζονται οι νέοι μας.

Στην ομιλία του στο Ζάππειο, ο Ντ. Κοστέλο, υποδιευθυντής της γενικής διεύθυνσης δημοσιονομικής πολιτικής της ΕΕ, τα είπε και τεχνοκρατικά αλλά και χύμα. Να προσέξουμε τους διαγωνισμούς που θα συνοδεύουν τα έργα του Ταμείου Ανάκαμψης. Να προσέξουμε προκειμένου να μην χαθεί χρόνος και χρήματα. Το μήνυμα πάνω, κάτω μοιάζει με αυτό που έστειλε η Κ. Λαγκάρντ ως διευθύντρια του ΔΝΤ όταν αναφωνούσε εις τριπλούν: Implementation, implementation, Implementation! 

Είναι σπάνιο φαινόμενο οι βουλευτικές εκλογές στη Γερμανία να κινούν τις αγορές αλλά αυτές που πλησιάζουν στις 26 Σεπτεμβρίου μπορεί να αποδειχτούν η εξαίρεση αν η έκβαση τους μεταμορφώσει ένα έθνος που για μεγάλο διάστημα ήταν παντρεμένο με τη λιτότητα σε ένα μεγάλο ανοιχτοχέρη. Εκλογική νίκη των Πρασίνων μπορεί να φέρει μεγαλύτερες δαπάνες στοχευμένες στο περιβάλλον έως και μεγαλύτερη συνοχή στο μπλοκ των 19 κρατών-μελών του ευρώ.

Το μήνυμα της 17ης Μαΐου, της Διεθνούς Ημέρας Ενάντια στην Ομοφοβία και την Τρανσφοβία συνεχίζει δυστυχώς να είναι επίκαιρο. Γιατί, θα αναρωτηθούν ορισμένες κι ορισμένοι; Έχουμε κάνει τόσα βήματα. Έχουν περάσει κάποιοι σχετικοί νόμοι, ενώ και η πλειοψηφία της κοινωνίας είναι κατά των διακρίσεων σε βάρος των λεσβιών, των γκέι, των αμφιφυλόφιλων, των τρανς κλπ. Ή τουλάχιστον έτσι υποστηρίζουν.

Είναι κρίσιμο το ερώτημα: Με τον Σωτήρη ή με τον Νίκο; Διότι είναι τόσο διαφορετικοί, που δεν γίνεται και με τους δύο. Ο πρώτος είναι συνδικαλιστής, ο δεύτερος παριστάνει τον συνδικαλιστή. Ο ένας είναι ακέραιος, ο άλλος τρέμει την ηλεκτρονική ψήφο γιατί του στερεί τρόπους επιβολής.

Από τότε που πρωτοακούσαμε για το Ταμείο Ανάκαμψης παρακολουθώ συστηματικά την πορεία του. Έχοντας ζήσει από τα νεανικά μου χρόνια τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, το πακέτο Ντελόρ, το Πακέτο Σαντέρ, το Γ&apos; ΚΠΣ και τα ΕΣΠΑ, ξέρω ότι παρά τις σπατάλες, την διαφθορά και την ανοργανωσιά μας, το ευρωπαϊκό χρήμα ήταν αυτό που έφτιαξε υποδομές στην χώρα και έφερε πλούτο στους Έλληνες.

Ως γνωστόν το τείχος του Βερολίνου υψώθηκε ένα ωραίο αυγουστιάτικο πρωινό για να μην επιτρέψει στην «καπιταλιστική κόλαση» να «μολύνει τον σοσιαλιστικό παράδεισο». Έκανα αυτές τις σκέψεις όταν διάβασα τις αντιδράσεις που προκάλεσε η επίσκεψη της Προέδρου της Δημοκρατίας της κ. Σακελλαροπούλου στον φράκτη του Έβρου. Ποιοι αντέδρασαν; Οι αριστεροί, κάθε απόχρωσης, οι δικαιωματιστές και οι κάθε λογής «ευαίσθητες» ψυχούλες.

Οι αντιδράσεις των κομμάτων που εκφράζουν τα απομεινάρια του σκληρού μεταπολιτευτικού συνδικαλιστικού κατεστημένου, απέναντι στο νόμο για τα εργασιακά, που προωθεί η κυβέρνηση και επιφέρει μια σημαντική δημοκρατική αλλαγή στη λειτουργία των συνδικάτων και στο καθεστώς της προκήρυξης απεργιακών κινητοποιήσεων, πέφτουν στο κενό. Ουδείς ενδιαφέρεται για το μέλλον των εργατοπατέρων, εκτός από τους ίδιους.

Οι μετρήσεις λένε ότι η κυβέρνηση «χωλαίνει» στις νέες ηλικίες. Ξέρετε πώς πάνε αυτά τα πράγματα. Γίνονται μετρήσεις και έπειτα ένας στρατός «ειδικών» προτείνει  λύσεις στο «πρόβλημα». Και κάπως έτσι οι κυβερνήσεις ασκούν πολιτική, υπό το βάρος των δημοσκοπήσεων και αναζητώντας ψήφους. Για ιδεολογική μάχη ας μην κάνουμε συζήτηση. Αυτές είναι παλαιές ιστορίες από την εποχή του Αβέρωφ! Να γιατί η Αριστερά θα συνεχίσει να κάνει πάρτι σε αυτές τις ηλικίες.

Του χρωστάμε πολλά. Το περιοδικό Εμβόλιμον που εκδίδει από το 1988 στα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας, τις ποιητικές ανθολογίες των άλλων, διότι αυτό κάνει μια ζωή, καίτοι ο ίδιος ποιητής και μάλιστα σπουδαίος, δίνει χώρο στους άλλους, το βιβλίο «Δίστομο - 10 Ιουνίου 1944 το ολοκαύτωμα, εκδ. Βιβλιοπωλείο "Σύγχρονη Έκφραση", 2010», έργο το οποίο τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο 2011 στην κατηγορία Χρονικό&#8211;Μαρτυρία.

Αναμφίβολα, ένας δρόμος κακοτράχαλος, γεμάτος ζιζάνια η πορεία της χώρας μας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, που τα κατάφερε τόσο καλά ώστε να αξιολογείται ως παράγοντας σταθερότητας στη νοτιοανατολική εσχατιά της Ευρώπης, χωρίς ωστόσο να απαλλαγεί ή έστω να μετριάσει παρά μόνο περιστασιακά τις ορέξεις του κακού της γείτονα. Μαζί με την Ευρώπη στις χαρές και μόνοι στα δύσκολα.

Η απόσπαση και επανατοποθέτηση των αρχαιολογικών ευρημάτων στον σταθμό Βενιζέλου του μετρό Θεσσαλονίκης θα προκαλέσει καθυστερήσεις, θα δώσει πάτημα στον εργολάβο να ζητήσει αποζημιώσεις. Σημειωτέον ότι ο επίμαχος σταθμός βρίσκεται μεταξύ των σταθμών Αγ. Σοφίας και Δημοκρατίας. Μια απόσταση μόλις περί τα 1.200 μέτρα. Ας προχωρήσει λοιπόν με φουλ ταχύτητα η κατασκευή του μετρό Θεσσαλονίκης και ας εγκαταλειφθεί - για την ώρα - ο σταθμός Βενιζέλου.

Το ελληνικό εργασιακό θεσμικό πλαίσιο, ο εκπεφρασμένος στόχος του οποίου είναι η «προστασία» του εργαζομένου, ήταν και είναι συγκρουσιακό και κυρίως απολύτως ξεπερασμένο σε σχέση τις ανάγκες της οικονομίας και τις σημερινές συνθήκες. Η απόσταση που το χωρίζει από ένα σύγχρονο και αναπτυξιακό πλέγμα ρυθμίσεων μεγάλωσε μάλιστα ακόμη περισσότερο εξαιτίας των αλλαγών και των νέων, υβριδικών, μοντέλων εργασίας που έφερε η πανδημία του κορονοϊού.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην κόψη του ξυραφιού, η κυβέρνηση αντιμέτωπη με την λαϊκή δυσαρέσκεια, η χώρα σε ένα νέο lockdown, οι εμβολιασμοί στο ναδίρ. Η μεγαλύτερη παγκόσμια αθλητική διοργάνωση με τους πιο υψηλούς συμβολισμούς βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής, αλλά στην Ιαπωνία όλα βρίσκονται στον αέρα. Και να σκεφθεί κανείς ότι πριν από έναν χρόνο ο ΣΥΡΙΖΑ την είχε περιλάβει στα πρότυπά του&#8230;

«Όλη η λογοτεχνία μια εμμονή είναι. Η επίσημη κριτική μού &#8220;καταλογίζει&#8221; εμμονή με την μεταπολεμική ιστορία μας. Ναι, ξαναγυρίζω συχνά στις δεκαετίες του ?40 και του ?60, γιατί τις θεωρώ κομβικές όχι μόνο για το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο αλλά και για τη μοίρα της οικογένειάς μου», παραδέχεται ο συγγραφέας Νίκος Δαββέτας που ξεκίνησε από την ποίηση και την έφερε μαζί του στο ακέραιο στην πυκνή πρόζα του που αναδεικνύει πρόσφατα κομμάτια της ιστορίας μας μέσα από την τέχνη. <b>Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα.</b>

Σε κάθε δικαιοκρατού&#181;ενη πολιτεία ο θεσμός της υφ&apos; όρον απόλυσης συνοδεύεται πραγματικά από σοβαρούς και αυστηρούς και όχι κατ&apos; όνομα όρους. Το υπάρχον σύστημα θα πρέπει να επανεξεταστεί και για δικαιοπολιτικούς και συνταγματικούς αλλά κυρίως για αντεγκληματικούς λόγους. Η εξαγγελία του υπουργού Δικαιοσύνης για αύξηση του πραγματικού εκτιομένου χρόνου από τα 2/5 στα 4/5 είναι θετική. Δεν αρκεί όμως από μόνη της.

Υπάρχει ένα παλιό γνωμικό που λέει ότι «ένα γραμμάριο&#8230; πρόληψη αξίζει όσο ένα κιλό θεραπεία». Το ζήσαμε έντονα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, καθώς η πανδημία χτύπησε την πόρτα μας και μας έπιασε στον ύπνο! Η πανδημία ήρθε για να ανατρέψει πολλά και να δημιουργήσει νέους κανόνες. Όσοι παρακολούθησαν την ταινία «The Big Short» ας ρίξουν μια ματιά στους υπότιτλους της και το κρυμμένο της μήνυμα!