Διάβασα με μέγιστη προσοχή όσα είπε ο Γιώργος Αμυράς στο φόρουμ των Δελφών για το πρόγραμμα αναδάσωσης. Οικολόγος παλαιόθεν ο Αμυράς, με γνώση των περιβαλλοντικών ζητημάτων και ευαισθησίες που δεν συναντάς εύκολα στο πολιτικό προσωπικό της χώρας, είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Διότι ως υφυπουργός περιβάλλοντος έχει να διαχειριστεί ένα πρόγραμμα για τα πολύπαθα δάση μας που όμοιο του δεν έχει ξαναεμφανιστεί στην Ελλάδα.
Εμείς τα μέσα ενημέρωσης βέβαια, περί άλλα τυρβάζουμε. Ψάχνουμε για καμιά πιασάρικη ατάκα των υπουργών ή για κανέναν ανούσιο καυγά στην Βουλή, σιγά τώρα μην ασχοληθούμε με δεντράκια που θα φυτευτούν στις γυμνές πλαγιές γύρω από τις ανοχύρωτες πόλεις μας. Μόνο όταν κατεβαίνουν τα νερά από καμιά νεροποντή και πνίγουν κόσμο κάνουμε καμιά σύνδεση, καταγγέλλουμε το κράτος και ξαναγυρίζουμε στην κοσμάρα μας για το ποια βλακεία είπε ο τάδε και τι εννοούσε με την σαχλαμάρα του ο δείνα.
Όμως η φύτευση 30 εκατομμυρίων δέντρων είναι εθνική υπόθεση. Και τα 300 εκατομμύρια ευρώ που θα δοθούν από το Ταμείο Ανάκαμψης γι αυτή την δράση, είναι επίσης πολύ σοβαρή οικονομική παράμετρος. Και τέλος πάντων, εμείς ως γενιά που παρέλαβε από την προηγούμενη πόλεις τέρατα περικυκλωμένες από απογυμνωμένα βουνά, καλό θα είναι να αφήσουμε στα παιδιά μας κανένα δεντράκι για να ρίχνει λίγο την θερμοκρασία και να συγκρατεί τα νερά της βροχής πριν γίνουν λασποχείμαροι-δολοφόνοι.
Ο Αμυράς ξέρει το θέμα και το τρέχει. Ο Σκρέκας ως προϊστάμενος υπουργός επίσης. Οι από κάτω όμως; Η δασική υπηρεσία της χώρας δεν είναι και το πιο λαμπρό παράδειγμα κρατικού οργανισμού. Στις τάξεις της έχει επιστήμονες, έχει γνώστες του αντικειμένου, έχει φιλότιμους υπαλλήλους, αλλά δίπλα σ’ αυτούς έχει και κάτι αραχτούς και στενοκέφαλους που κάνουν μπαμ από μακριά ότι δεν είναι για μεγαλόπνοα σχέδια.
Κυρίως όμως, οι δασικοί αυτής της χώρας έχουν έναν αφόρητο κρατισμό που δεν δικαιολογείται από τις δυνατότητες και τα μέχρι σήμερα επιτεύγματα της υπηρεσίας τους. Πολλοί εκεί μέσα πιστεύουν ότι το Ταμείο Ανάκαμψης δίνει τα λεφτά για να πάνε αποκλειστικά στο κράτος, όχι για να αναζωογονηθεί το σύνολο της ελληνικής οικονομίας, ιδιωτικής και δημόσιας. Δουλειά του Αμυρά να τους εξηγήσει ότι δεν παίζουν μόνοι τους.
Πολλοί επίσης κινούνται με ο δόγμα ‘’όσα κονδύλια μπορέσουμε, θα τα απορροφήσουμε με τους δικούς μας ρυθμούς, τα υπόλοιπα δεν μας αφορούν’’. Δουλειά του Αμυρά να τους εξηγήσει ότι αν επικρατήσει αυτή η νοοτροπία θα απορροφηθούν καμιά πενηνταριά μόνο εκατομμυριάκια από το πρόγραμμα αναδάσωσης, με τα υπόλοιπα διακόσια πενήντα να επιστρέψουν πίσω στις Βρυξέλες, για να πάνε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες που ξέρουν τι να τα κάνουν.
Δεν το κάνουν με κακή πρόθεση, οι περισσότεροι τουλάχιστον. Από λανθασμένη νοοτροπία το κάνουν. Πιστεύουν ότι φυλάγουν Θερμοπύλες, έχοντας στο μυαλό τους ότι ο Ξέρξης είναι η ιδιωτική οικονομία. Την τύφλα τους φυλάγουν βεβαίως-βεβαίως, καθώς καταλήγουμε να είμαστε η χώρα με την μεγαλύτερη δασική κάλυψη στην Ευρώπη αλλά η ελληνική βιομηχανία ξύλου να εισάγει την πρώτη ύλη της από τη Βουλγαρία και τα Σκόπια. Τα δάση μας δεν έχουν την παραμικρή διαχείριση και καίγονται αβέρτα, ενώ η ελληνική ξυλεία καταλήγει στις μάντρες των καυσόξυλων κι από κει διοχετεύεται στα πνευμόνια μας.
Το πρόγραμμα αναδάσωσης δεν είναι μόνο ευκαιρία να επαναφέρουμε το πράσινο και την οικολογική ισορροπία στις επερημωμένες περιαστικές περιοχές μας. Είναι μια ευκαιρία να αρχίσει και στην Ελλάδα η διαχείριση των δασών, κάτι που σ’ όλο τον πολιτισμένο κόσμο το ‘χουν για ψωμοτύρι αλλά εδώ ούτε το ξέρουμε ούτε θέλουμε να το μάθουμε.
