Η επιφυλακτική στάση με την οποία αντιμετώπισαν αρκετοί συνάνθρωποί μας το εμβόλιο της AstraZeneca μετά την πραγματοποίηση της πρώτης δόσης και η επιθυμία τους να αλλάξουν εμβολιαστικό κέντρο και μαζί εμβόλιο για τη δεύτερη δόση καταγράφηκε από την εθνική επιτροπή εμβολιασμών ως φαινόμενο των καιρών. Γενικά η πρακτική που υιοθετείται παγκοσμίως είναι να ολοκληρώνεται ο εμβολιασμός με το εμβόλιο που ξεκίνησε, ωστόσο υπάρχουν δύο περιπτώσεις στις οποίες ενδείκνυται η αλλαγή του εμβολίου στην δεύτερη δόση, όπως εξηγεί από την εθνική επιτροπή εμβολιασμών η καθηγήτρια Παιδιατρικής, Μαρία Θεοδωρίδου.

«Είμαι της άποψης, πως αν ένα βιβλίο θέλει να γραφτεί, θα γραφτεί εν τέλει. Αν δεν θέλει, δεν πρόκειται ποτέ να το τελειώσεις», επισημαίνει ο συγγραφέας Νίκος Παργινός στο Liberal και μας αποκαλύπτει τα πάντα: τελετουργία γραφής, μεθόδους, ήρωες, ιστορίες, εμμονές, αγαπημένους συγγραφείς, μελλοντικά σχέδια και ιστορίες στο συρτάρι. <b>Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα.</b>

Η σύγκρουση μεταρρυθμιστών - αντιμεταρρυθμιστών θα κρίνει την αναμέτρηση ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση. Η πολιτική επικαιρότητα αποδεικνύει ότι ακόμα και τα αυτονόητα συγκρούονται με την κομματική λογική. Ο «φόβος» για μεταρρυθμίσεις εκφράζει τον φόβο για την ήττα όσων επιχειρούν να κρατήσουν τη χώρα δέσμια του συντηρητισμού.

Είναι πλέον αναγκαίο να συζητηθεί ορθολογικά μια σοβαρή μεταρρύθμιση για να διορθωθεί η πορεία του ΕΟΠΥΥ και να επιτελέσει ο Οργανισμός τον σκοπό για τον οποίο ιδρύθηκε, λειτουργώντας πραγματικά σε συνθήκες ανεξαρτησίας, προς το συμφέρον όχι μόνο των επιχειρήσεων των εργαζομένων που τον χρηματοδοτούν καθώς και για την παροχή ποιοτικών και αποτελεσματικών υγειονομικών υπηρεσιών.

H μεταρρυθμιστική παρέμβαση στην Παιδεία είναι μιας τεράστιας συμβολικής σημασίας μετωπική και ολομέτωπη επίθεση σε όλο το σύστημα των αξιών και των νοοτροπιών, των «λογικών» και των «προοδευτικών» ιδεολογιών, οι οποίες εξέθρεψαν τον παραγοντισμό και τον διανοητικό πρωτογονισμό, δηλαδή τα στοιχεία εκείνα που σφράγισαν τη δημόσια ζωή της χώρας όλη την μεταπολιτευτική περίοδο της ιστορίας μας.

Η ανάγκη όντως είναι συχνά η μητέρα της επινόησης. Πριν από έναν χρόνο, η έλευση του COVID-19 υποχρέωσε τον ξεροκέφαλο κλάδο της υγείας να αρχίσει επιτέλους να υιοθετεί ευρέως τις υπηρεσίες του διαδικτύου που θα έπρεπε ήδη να εφαρμόζει επιθετικά τις τελευταίες δεκαετίες. <b>Γράφει ο Bret Swanson. </b>

Στο πλαίσιο της πολιτικής καζούρας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι επιστρατεύθηκε ο συμπαθής ράπερ Μιθριδάτης για να βοηθήσει τον Α. Τσίπρα να καλύψει την διαφορά του τουλάχιστον από τον κ. Κανένα. Στους τρεις, τρίτος είναι βαρύ για αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τον Κανένα τον προτιμούν κυρίως νέοι, που κινούνται έξω από το σύστημα, το αμφισβητούν και στέκονται κριτικά απέναντι του, όπως στέκονται απέναντι και στα κόμματα που πιστεύουν ότι το υπηρετούν.

Ο κ. Τσίπρας δεν μπόρεσε και δεν πρόλαβε να αλλάξει το κόμμα του. Δεν μπόρεσε και δεν θέλησε να αλλάξει τον πολιτικό του εαυτό. Αν ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο ΣΥΡΙΖΑ το ΠΑΣΟΚ του παρελθόντος μια Μελίνα θα πεταγόταν και θα του έλεγε αφοπλιστικά «Πρόεδρε δεν αρέσουμε πια». Στο συριζαϊκό κακέκτυπο ακούγεται ο Παύλος Πολάκης να λέει ότι έχει γραμμένες τις δημοσκοπήσεις. Κι αυτό προοπτικά για να ενεργοποιεί στο αριστερό υπογάστριο του ΣΥΡΙΖΑ...  

Τα χρηματιστήρια και οι αγορές αποτελούν τον μοναδικό δρόμο για τους μικρούς επενδυτές για να μπορέσουν να συμμετάσχουν στα οικονομικά δρώμενα. Για τους παλαιούς «παίκτες» της Σοφοκλέους, δεν υπάρχει δικαιολογία αν επιλέγουν τον ρόλο των traders. Για όλους τους «γρήγορους παίκτες» των αγορών, ερχόμαστε να τους υπενθυμίσουμε τον παλαιό χρηματιστηριακό νόμο του «90-90-90». Το 90% των γρήγορων κερδοσκόπων, χάνει το 90% των χρημάτων του, μέσα σε 90 ημέρες.

Αναλυτές που γνωρίζουν και παρακολουθούν επί δεκαετίες τα Ελληνοτουρκικά μας διαβεβαιώνουν ότι με τον Ερντογάν στο τιμόνι της γείτονος πρέπει να ξεχάσουμε και το ενδεχόμενο ακόμα ενός έντιμου διαλόγου για τις διαφορές μας. Τους ακούμε. Όμως δεν χρειάζεται ο χρόνος να περάσει αναξιοποίητος. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να επιταχύνουμε την ελληνοτουρκική προσέγγιση.

Το 1993 γλιτώσαμε από το γκρεμνό της άναρχης εξόδου, αφού ο Ανδρέας «άδειασε» τον υπουργό του. Το 2010 ο Γιώργος Παπανδρέου βρέθηκε σε παρόμοια θέση. Αντιμετώπισε άμεσο κίνδυνο πτώχευσης. Το 2012, γλιτώσαμε στο «τσακ» με μια ιστορική περικοπή του χρέους και ένα δεύτερο, αφού το πρώτο δεν είχε, πρακτικώς, εφαρμοστεί, μνημόνιο επιστροφής του νέου χρέους. Ούτε τότε βάλαμε μυαλό. Το 2015 οι δαίμονες του τυχοδιωκτισμού, επιχείρησαν να εκβιάσουν την Ευρώπη.

Το πρόσχημα της «σωτηρίας της πατρίδας», που συμμερίζεται προσχηματικά η Μόσχα, προβάλλεται από τον Α. Λουκασένκο, αφορά όμως στην ουσία τον ίδιο και την παραμονή του στην εξουσία. Κυρίως μάλιστα μετά την πανταχόθεν (πλην Ρωσίας) απομόνωσή του που πλέον τον οδηγεί στη ρωσική αγκάλη την οποία λίγο πριν αντιμετώπιζε με επιφυλάξεις.

Η κυβέρνηση έπρεπε να έλθει με αποφασιστικότητα και να επιχειρήσει να λύσει τους γόρδιους δεσμούς του εργατικού δικαίου, που κρατούν καθηλωμένες τις εργασιακές σχέσεις σε παλιά πρότυπα, εμποδίζοντας την προσαρμογή τους στα νέα τεχνολογικά, παραγωγικά και κοινωνικά δεδομένα του 21ου αιώνα. Oι ελάχιστες κουτσουρεμένες θετικές διατάξεις του νομοσχεδίου πνίγονται κυριολεκτικά μέσα σε μια θάλασσα βερμπαλιστικής νομοθέτησης αχρείαστων, επιζήμιων και νομοτεχνικά κακόσχημων προβλέψεων.

Oι πρόδρομοι δείκτες δείχνουν τις σκέψεις των επενδυτών για το που θα βάλουν τα λεφτά τους. Συνήθως η πραγματικότητα επαληθεύεται μερικούς μήνες μετά. Οικονομικό κλίμα, αύξηση εξαγωγών, πωλήσεις αυτοκινήτων, δείκτης φόβου, μαζί με αύξηση των διεθνών πτήσεων, ενίσχυση της απασχόλησης, όλα αυτά προοιωνίζουν ισχυρή ανάπτυξη. Έτσι εξηγείται η έξαρση διαφόρων συμφωνιών, όπως η εξαγορά της Chipita από τη Mondel&#275;z ή η επιτυχημένη αύξηση κεφαλαίου της Τρ. Πειραιώς. Τα κεφάλαια παίρνουν θέσεις στην Ελλάδα, ακριβώς γιατί βλέπουν τι έρχεται.

«Θα τους ταράξουμε στον Κοινοβουλευτικό έλεγχο». Το είπε ο Τσίπρας στην τελευταία Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Το 2019 είχε πει το «θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα», επαναλαμβάνοντας μια παλιά ρήση του Ηλία Ηλιού. Γενικώς ο Αλέξης το &apos;χει το χούι να ταράζει. Του αρέσει η ταραχή, γεννήθηκε για την ταραχή, ό,τι κάνει καταλήγει σε ταραχή, βρέχει φωτιά στη στράτα του τέλος πάντων.

Η Ελλάδα μπορεί να γίνει η χώρα της ευημερίας και να χαρίσει στους πολίτες της πλούτο και ασφάλεια. Αυτό κομίζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην ελληνική κοινωνία. Αυτό ήταν το στοίχημα που πήρε ο Κυριάκος. Κι η πλειοψηφία του κόσμου πιστεύει ότι το στοίχημα αυτό θα κερδηθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει τις δημοσκοπήσεις. Όχι μόνο γιατί η αντιπολιτευτική του τακτική έχει «αγοραστεί» από τα πανέρια. Αλλά και διότι η κυβέρνηση κερδίζει σε επίπεδο ουσίας.

Διανύουμε το καλοκαίρι του δεύτερου έτους της πανδημίας του COVID-19, και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει γενναιόδωρα ανοίξει τα ταμεία της για δαπάνες στην κατεύθυνση της ανάκαμψης μετά την πανδημία. Διάφορες κυβερνήσεις της ΕΕ σπεύδουν να υποβάλλουν τις καλύτερες ιδέες τους για να χρηματοδοτηθούν από το νέο πρόγραμμα στήριξης. <b>Γράφει ο Andrian Nikolov.</b>

Ο όρος μεταρρύθμιση προκαλεί παρανοήσεις και δυσφημίσεις. Ο Κ. Χατζηδάκης πιστεύει ότι το εργασιακό νομοσχέδιο είναι μεταρρύθμιση. Η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου  ότι είναι εργαλείο του μεσαίωνα και της&#8230; Θάτσερ. Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών είναι μεταρρύθμιση για τη Νίκη Κεραμέως ενώ για τον Νίκο Φίλη είναι ψευδώνυμη και εκδικητική κατά των εκπαιδευτικών και όχι υποβοηθητική του έργου τους.

Ο θεσμός του Συμπαραστάτη του Πολίτη & της Επιχείρησης έχει εισαχθεί στην αυτοδιοίκηση με στόχο την αντιμετώπιση της κακοδιοίκησης με την ευρεία έννοια. Στην πράξη, ωστόσο, παρατηρείται σωρεία άγονων εκλογικών διαδικασιών, με αποτέλεσμα την εκλογή ελάχιστων συμπαραστατών στις περιφέρειες και στους δήμους της χώρα. Και στη δεκαετία του πέρασε, η εικόνα λειτουργίας του θεσμού δεν είναι καθόλου καλή.

Η επάνοδος της ελληνικής οικονομίας σε καθεστώς ισορροπίας είναι το πρώτο μεγάλο στοίχημα των επόμενων μηνών και ετών, ενώ σε συνδυασμό με τις θετικές επιπτώσεις του Ταμείου Ανάκαμψης, μπορεί να δούμε ώθηση στο ΑΕΠ άνω των 50 δισ. ευρώ έως το 2026. Αυτό σημειώνει στο Liberal.gr, ο κ. Θόδωρος Σκυλακάκης, αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, εκτιμώντας ότι μέσα στην επόμενη πενταετία θα καλυφθεί μεγάλο μέρος του επενδυτικού κενού. <b>Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Μαριόλη.</b>

Αυτό που τραβάνε διάφοροι τις τρίχες των μαλλιών τους, ωρυόμενοι για την ύπαρξη Λευκο(ρώσων) πρακτόρων στην Αθήνα και με αφορμή την απίστευτη περιπέτεια του Λευκορώσου μπλόγκερ, μας ξεπερνάει. Δηλαδή, δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι γίνεται στην Ελλάδα; Δεν έχουν ακούσει κάτι; Δεν έχουν δει πολιτικούς να συναγωνίζονται ποιος εκπροσωπεί καλύτερα τον Πούτιν και τους φίλους του;

Ναι, να κατευθυνθούν οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης στην πράσινη οικονομία, στην ψηφιοποίηση του δημοσίου, στην καθαρή ενέργεια, στην ηλεκτροκίνηση, στις εξαγωγικές δραστηριότητες της οικονομίας, στην καινοτομία. Καλά και άγια όλα αυτά. Αλλά πριν η κυβέρνηση ολοκληρώσει τον σχεδιασμό της, δεν ρίχνει και μια ματιά στα πίσω μπαλκονάκια των πολυκατοικιών να δει πόσοι παππούδες και γιαγιάδες, μόνοι και ανήμποροι, κοιτάζουν με απόγνωση τον ακάλυπτο;

Αυτό είπε ο Α. Τσίπρας μιλώντας στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ και αναμφίβολα είναι θετικό. Πράγματι, δείχνει πως έχει αντιληφθεί ότι οι καταστροφολογικές κραυγές δεν αποφέρουν πολιτικά οφέλη και επιχειρεί να ανατάξει την πολιτική του κόμματος του. Έργο δύσκολο, καθώς τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι διαπαιδαγωγημένα πολιτικά με έναν αντικοινοβουλευτισμό που έχει τις ρίζες του στην ιστορία της Αριστεράς.

Αν ήταν στο χέρι μου, θα πρόσθετα στις πρώτες και στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού ένα μάθημα με τίτλο: «Ελάτε να απαντήσουμε στα μεγάλα γιατί». - Γιατί πάμε στο σχολείο; - Γιατί μαθαίνουμε αόριστους και παρατατικούς, πράγματα βαρετά που δεν θα μας χρειαστούν ποτέ; - Γιατί πρέπει να μαθαίνουμε απ&apos; έξω ολόκληρα κείμενα, ονόματα και ημερομηνίες; - Γιατί όμως πρέπει να μπούμε στο Πανεπιστήμιο;