Τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών δεν διανοούνται τα αιτήματά τους είναι δυνατό να κρίνονται και να ελέγχονται από τα δικαστήρια. Αντί να σεβαστούν, την εφετειακή απόφαση που, μετά από προσφυγή των ίδιων, έκρινε σε τελεσίδικο βαθμό ότι η απεργία τους ήταν παράνομη, «καταγγέλλουν την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης» και ξανά προς την παραβατικότητα τραβούν.

Ο συνδικαλιστικός αρνητισμός κωφεύει απέναντι σε κάθε νέα πρόταση. Έτσι και παρ' ότι το συζητούμενο νομοσχέδιο δεν είναι ιδιαίτερα τολμηρό, για τους συνδικαλιστές μας παραμένουν παντελώς αόρατες οι προβλέψεις για επιπλέον άδειες, εξίσωση αποζημίωσης απόλυσης εργατών - υπαλλήλων, προστασία εργαζομένων από βία. Τα εργασιακά είναι τα δικά τους «χωράφια», δεν χωράνε τρίτοι, πολλώ δε μάλλον μια μη αριστερή κυβέρνηση

Δύο πρόσφατες συνδικαλιστικές «απρέπειες», που ανάδειξαν στο έπακρο την απληστία των επαγγελματιών συνδικαλιστών, βοήθησαν στη λήψη πολιτικών αποφάσεων. Ο λόγος για δύο σημαντικές, αν και όχι πλήρεις, παρεμβάσεις της τελευταίας στιγμής εκ μέρους του Κ. Χατζηδάκη, που βελτίωσαν σε δύο σημεία το εργασιακό νομοσχέδιο το οποίο χθες κατατέθηκε στη Βουλή.

Αν πρέπει κάτι να προβλεφθεί στο εργασιακό νομοσχέδιο, και μέχρι στιγμής δεν έχουμε δει κάτι τέτοιο, είναι μια σαφής πρόβλεψη ποινικών και αστικών συνεπειών επί των ίδιων των προσώπων που παρεμποδίζουν την άσκηση της ελευθερίας της εργασίας, είτε είναι οι εκπρόσωποι του απεργούντος σωματείου είτε πρόκειται για μεταφερόμενες συνδικαλιστικές - κομματικές «μιλίτσιες».

Η κυβέρνηση έπρεπε να έλθει με αποφασιστικότητα και να επιχειρήσει να λύσει τους γόρδιους δεσμούς του εργατικού δικαίου, που κρατούν καθηλωμένες τις εργασιακές σχέσεις σε παλιά πρότυπα, εμποδίζοντας την προσαρμογή τους στα νέα τεχνολογικά, παραγωγικά και κοινωνικά δεδομένα του 21ου αιώνα. Oι ελάχιστες κουτσουρεμένες θετικές διατάξεις του νομοσχεδίου πνίγονται κυριολεκτικά μέσα σε μια θάλασσα βερμπαλιστικής νομοθέτησης αχρείαστων, επιζήμιων και νομοτεχνικά κακόσχημων προβλέψεων.

Τις τελευταίες ημέρες, εξαιτίας κάποιων πρόσφατων δηλώσεων του Υπουργού Εργασίας κ. Χατζηδάκη για το από πολλού χρόνου κυοφορούμενο εργασιακό νομοσχέδιο, θρήνοι, κλαυθμοί και οδυρμοί ακούγονται από διάφορες πλευρές για τα δεινά που θα φέρουν οι νέες ρυθμίσεις στις εργασιακές σχέσεις και ιδιαίτερα για την καταστροφή που θα επέλθει από την επιβολή ενός, υποτίθεται, νέου αντεργατικού θεσμού: αυτού της «διευθέτησης» του χρόνου εργασίας.

Yπό το κράτος της ολοκληρωτικής άλωσης του λεγόμενου «συνδικαλιστικού κινήματος» από τους συνδικαλιστές των μεγάλων δημοσίων επιχειρήσεων και των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, είναι φανερό ότι οι απεργίες που κηρύσσονται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας αποτελούν τους τελευταίους συντεχνιακούς σπασμούς των συνδικάτων του στενού και ευρύτερου δημοσίου τομέα, με τους οποίους, όμως, δυστυχώς, εξακολουθούν να τρομοκρατούνται οι εκάστοτε κυβερνήσεις.  

Κατά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας «τηλε-ασχολούμαστε», είμαστε ακατάπαυστα επιβάτες του διαδικτύου και μάλιστα το βρίσκουμε ιδιαίτερα χρήσιμο για τη διεκπεραίωση αναγκών μας. Παρ' όλα αυτά, όταν γίνεται λόγος για «τηλεργασία», βγαίνουν τα σπαθιά από τα θηκάρια. Ωστόσο, οι «αρνητές» της τηλεργασίας έπεσαν πάνω σε ένα απρόσμενο πρόβλημα...

Εάν δεν κάνω λάθος, στον κήπο της Γεσθημανή, ο ίδιος ο θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός δείλιασε και ικέτευσε τον Πατέρα του να τον απαλλάξει από την οδύνη της σταύρωσης, μολονότι βρισκόταν προφανώς υπό την ασφαλή φροντίδα του.