Ευχή της διεθνούς κοινότητας είναι η υλοποίηση όσων λέγεται ότι αποφασίσθηκαν στο Βερολίνο και να μπορέσει η πολύπαθη Λιβύη να οδεύσει σε ελεύθερες εκλογές τον ερχόμενο Δεκέμβριο. Και, φυσικά, η Τουρκία να μην ενθαρρυνθεί από τις απροσχημάτιστες θωπείες του Βερολίνου και εκλάβει τη συμμετοχή της στην συγκεκριμένη διάσκεψη ως επιβράβευση και αναγνώριση του ρόλου τον οποίο θέλει να παίζει στην περιοχή και στη συγκεκριμένη χώρα.

Στις Βρυξέλλες ο κ. Ερντογάν έδειξε τον καλό του εαυτό. Με τον έλληνα πρωθυπουργό συνομίλησε ήπια και ζήτησε τη χρησιμοποίηση, σε περίπτωση εντάσεων,  συγκεκριμένων διαύλων χωρίς τη μεσολάβηση τρίτων. Αντίστοιχα ήπια φέρθηκε και με τους προέδρους Μακρόν και Μπάιντεν. Η Δύση δεν φάνηκε να τον ενοχλεί αυτή τη φορά.

Το πρόσχημα της «σωτηρίας της πατρίδας», που συμμερίζεται προσχηματικά η Μόσχα, προβάλλεται από τον Α. Λουκασένκο, αφορά όμως στην ουσία τον ίδιο και την παραμονή του στην εξουσία. Κυρίως μάλιστα μετά την πανταχόθεν (πλην Ρωσίας) απομόνωσή του που πλέον τον οδηγεί στη ρωσική αγκάλη την οποία λίγο πριν αντιμετώπιζε με επιφυλάξεις.