Εμβρόντητη η κοινή γνώμη παρακολουθεί το γαϊτανάκι των αποκαλύψεων σχετικά με τις ευθύνες της ιεραρχικής δομής του δημόσιου οργανισμού σιδηροδρόμων, αναφορικά με το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Οι συνομιλίες, τα έγγραφα και οι καταθέσεις διαφόρων παραγόντων, αποκαλύπτουν ένα δίκτυο συμφερόντων, τα οποία έχαιραν την προστασίας και της κάλυψης συνδικαλιστικών παραγόντων, ανεξαρτήτως του κόμματος στο οποίο φέρονταν πως ανήκουν. 

Όποιος βρέθηκε στην πόλη της Αθήνας την ημέρα της απεργίας των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς ήθελε ένα και μόνο πράγμα: Να «τιμωρήσει» αυτούς που κήρυξαν αιφνιδιαστικά μία απεργία και τον ταλαιπώρησαν αφάνταστα και άδικα. Και απροειδοποίητα. Κάποιοι συνδικαλιστές αναγκάστηκαν να ζητήσουν συγνώμη. Όχι ότι θα γλιτώσουν έτσι από την Κόλαση! Αλλά, ποιος φταίει; Ο Καραμανλής, είπαν ορισμένοι πεφωτισμένοι. Και καλά, να φταίει ο Κώστα Καραμανλής του Αχιλλέα, να πάρουμε όλοι από μία πέτρα. Αλλά είναι έτσι; 

Η Microsoft Corp δε θα αντιταχθεί σε προσπάθειες συνδικαλισμού από τους εργαζομένους της, όπως δήλωσε χθες ο πρόεδρος της Μπραντ Σμιθ, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο τομέας της τεχνολογίας αποδέχεται σταδιακά την οργάνωση των εργαζομένων του σε σωματεία, παρά το γεγονός ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα παρέμεινε απαθής για το αναφερόμενο ζήτημα.

Άκουσα χθες σε επαρχιακό ραδιόφωνο τον πρόεδρο μιας τοπικής ΕΛΜΕ, που έλεγε ότι αποδείχθηκε περίτρανα πόσο δίκιο είχαν οι εκπαιδευτικοί όταν διαφώνησαν με την τηλεκπαίδευση στα σχολεία στην πρώτη φάση της πανδημίας. Ως απόδειξη θεωρούσε το γεγονός ότι φέτος που πήγαν τα παιδιά στο σχολείο, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές τους διαπίστωσαν μεγάλες ελλείψεις στις γνώσεις τους (!) Άρα η τηλεκπαίδευση απέτυχε παταγωδώς, έτσι είπε. Το αναφέρω αφήνοντας το ασχολίαστο.

Πριν λίγες μέρες, ένας νέος άνθρωπος, εργαζόμενος στο λιμάνι του Πειραιά βρήκε τραγικό θάνατο κατά τη διάρκεια της βάρδιας του. Ένα από τα σωματεία - όχι το πολυπληθέστερο - προχώρησε σε κινητοποιήσεις, απέκλεισε τη ζώνη της Cosco, η δραστηριότητα στο λιμάνι νέκρωσε. Μιλούσαν και έγραφαν για τον «συνάδελφο», τους αγώνες και την αλληλεγγύη. Ο άνθρωπος που χάθηκε είχε μια και μόνη ιδιότητα: συνάδελφος.

Τα τελευταία χρόνια, η απαξίωση των εργατοπατέρων και των συνδικαλιστών εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς. Αποδεικνύεται με τον πιο ηχηρό τρόπο ότι οι συνδικαλιστές είναι φοβικοί απέναντι σε οτιδήποτε διαταράσσει τον μικρόκοσμο μέσα στον οποίο δραστηριοποιούνται. Προσπαθούν με νύχια και δόντια να υπερασπιστούν τα συμφέροντα τους, να γαντζωθούν πάνω στα προνόμια τους, προβάλλοντας δήθεν αγωνιστικά αιτήματα, ακολουθώντας αντιδημοκρατικές πρακτικές και αντικοινωνικές συμπεριφορές.

Ο συνδικαλισμός ήταν πράγματι μια κατάκτηση των εργαζομένων. Για να συνεχίσει να αποδίδει, όμως πρέπει να κινείται μαζί με την κοινωνία. Ο φόβος του συνδικαλιστή εμπρός στο πρωϊνάδικο προέρχεται από την αμηχανία του ηγέτη σχετικά με τον ρόλο του. Ο φόβος του άμεσου πολιτικού κόστους οδηγεί σε υποχώρηση απέναντι σε όσες φωνές είναι δυνατές – αλλά μόνο σε αυτές. Οι άνεργοι, οι ηλικιωμένοι, οι νέοι (χωρίς τους κηδεμόνες τους) αφού δεν πλησιάζουν τα μικρόφωνα, εύκολα αγνοούνται.

Ο συνδικαλιστικός αρνητισμός κωφεύει απέναντι σε κάθε νέα πρόταση. Έτσι και παρ' ότι το συζητούμενο νομοσχέδιο δεν είναι ιδιαίτερα τολμηρό, για τους συνδικαλιστές μας παραμένουν παντελώς αόρατες οι προβλέψεις για επιπλέον άδειες, εξίσωση αποζημίωσης απόλυσης εργατών - υπαλλήλων, προστασία εργαζομένων από βία. Τα εργασιακά είναι τα δικά τους «χωράφια», δεν χωράνε τρίτοι, πολλώ δε μάλλον μια μη αριστερή κυβέρνηση

Είναι κρίσιμο το ερώτημα: Με τον Σωτήρη ή με τον Νίκο; Διότι είναι τόσο διαφορετικοί, που δεν γίνεται και με τους δύο. Ο πρώτος είναι συνδικαλιστής, ο δεύτερος παριστάνει τον συνδικαλιστή. Ο ένας είναι ακέραιος, ο άλλος τρέμει την ηλεκτρονική ψήφο γιατί του στερεί τρόπους επιβολής.

Το σύνθημα «κάτω τα χέρια από τα συνδικάτα» που κυριάρχησε στην πορεία της ΑΔΕΔΥ δεν είχε σχέση με τα περί κατάργησης του 8ώρου που υποτίθεται πως είναι και η αιτία της απεργίας. Άλλωστε οι αλλαγές στα εργασιακά δεν αφορούν στον δημόσιο τομέα. Αναδεικνύουν όμως την αίτια της αντίδρασης που υπάρχει στο νομοσχέδιο και στις ριζικές τομές που προωθούνται προκειμένου να δοθεί τέλος στους εργατοπατέρες, οι οποίοι αντιδρούν σε κάθε μεταρρύθμιση που θα αφαιρούσε προνόμια τα οποία βαπτίζουν κεκτημένα.

Για έλλειψη διαφάνειας στο συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και στις διαδικασίες ανάδειξης των συλλογικών οργάνων και λήψης αποφάσεων για κινητοποιήσεις, μίλησε ο υπουργός Εργασίας παρουσιάζοντας το νέο νομοσχέδιο για τα εργασιακά. Καταδικάζοντας φαινόμενα όπως τα πρόσφατα επεισόδια στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, η άσκηση βίας και οι καταλήψεις κατά τη διάρκεια απεργιών, ο υπουργός Εργασίας άνοιξε τον «καυτό φάκελο» του συνδικαλισμού ανακοινώνοντας ριζικές αλλαγές.

Κάποιοι πολιτικοί και συνδικαλιστές θεωρούν ότι τα εργασιακά θέματα αποτελούν «μαγαζί» τους. Κι ως γνωστόν τα μαγαζιά ενδιαφέρονται μόνο για την επιβίωσή τους. Δεν είναι πλέον οι εργοδότες που εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους, αλλά οι «επαγγελματίες» εκπρόσωποι των εργαζομένων.

Μέσα στην πανδημία, απολαμβάνοντας το προνόμιο να μην έχει υπάρξει καμία περικοπή στο εισόδημα τους, απεργούν σήμερα οι εργαζόμενοι του ΕΦΚΑ. Το κάνουν, την ώρα που ο ιδιωτικός τομέας και κυρίως το λιανεμπόριο και η εστίαση κλυδωνίζονται, αντιδρώντας στην χρησιμοποίηση πιστοποιημένων λογιστών και δικηγόρων για τον υπολογισμό των συντάξεων.

Η προειδοποιητική απεργία στον ΕΦΚΑ, ενάντια στην απόφαση της ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας να βγάλει με κάθε πρόσφορο μέσο και εργαλείο από την ομηρία χιλιάδες συνταξιούχους, είναι ένα σπάραγμα ανήθικου συνδικαλισμού. Του συνδικαλισμού που ακόμη και υπ΄αυτές τις συνθήκες «ζει» για τον εαυτό του και για να εξυπηρετεί τις ανάγκες του.

Η αυτονόητη απόφαση της Ν.Κεραμέως η ηλεκτρονική ψηφοφορία για την εκλογή αντιπροσώπων στα υπηρεσιακά συμβούλια των εκπαιδευτικών να γίνεται εκτός ωρών λειτουργίας των σχολείων προσκρούει στα συνδικαλιστικά συμφέροντα. Προχθές η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων απέρριψε το αίτημα να ανασταλεί η διεξαγωγή της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Ελπίζουμε το ίδιο να κάνει και το Συμβούλιο της Επικρατείας σήμερα.

Βλέπω πολλούς που χαίρονται επειδή οι συνδικαλιστές των αστικών συγκοινωνιών σφάχτηκαν μεταξύ τους και τελικά, παρά την εξαγγελθείσα απεργία, τα μέσα μαζικής μεταφοράς κυκλοφόρησαν κανονικά. Διαβάζω πολλούς επίσης που πανηγυρίζουν διότι οι συμμετοχές σε απεργίες ή στάσεις εργασίας στον δημόσιο (πάντα) τομέα, έχουν αστεία ή και σχεδόν μηδενική συμμετοχή. Συμμετέχω κι εγώ κατά περίπτωση στην χαρά τους, με μία όμως προϋπόθεση.

Όποιος παρακολουθεί τις κινήσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη αναφορικά με τα ζητήματα του συνδικαλισμού ακόμα και από την πρώτη στιγμή της ανάληψης των καθηκόντων του ως προέδρου της ΝΔ, μπορεί να διακρίνει τη διαφορετική προσέγγιση που επιχειρεί στο ζήτημα των κινητοποιήσεων.

Εδώ ο κόσμος καίγεται –κυρίως γεωπολιτικά– και ο Έλληνας τυρβάζει με ανοησίες και ανόητους που πεισμόνως αναδεικνύουν τα κανάλια και μέσω αυτών τροφοδοτούνται καθημερινά και τα περίφημα ελληνικά καφενεία. Απίστευτη ασυμμετρία την οποία δεν υφίσταται κανένας άλλος λαός…. <b>Γράφει ο Νίκος Ρίζος.</b>

Για «κατήφορο του συνδικαλιστικού κινήματος που συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό» κάνει λόγο η παράταξη Ενότητα σε ανακοίνωσή της, τονίζοντας πως με μια ξαφνική απεργία τα συνδικάτα του Μετρό αποφάσισαν να ταλαιπωρήσουν χιλιάδες πολίτες.\r\n\r\n

Η νίκη της ΔΑΚΕ στο 37ο Συνέδριο για την εκλογή του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ επιβεβαιώνει την εμπιστοσύνη των εργαζόμενων του δημόσιου τομέα στην κυβέρνηση, αναφέρει η ΝΔ. Η ΔΑΚΕ αύξησε τη δύναμή της και κατέλαβε συνολικά 22 έδρες, ενώ η προσκείμενη στον ΣΥΡΙΖΑ παράταξη υποχώρησε στις 12.\r\n\r\n\r\n

Οι προθέσεις των ανθρώπων που κλείνουν το κέντρο της Αθήνας είναι σαφείς: προσπαθούν να εκβιάσουν το κράτος. Κρατώντας ομήρους όσους μετακινούνται στην Αθήνα, τους επαγγελματίες και πιο πολύ τους οδηγούς. Γενικότερα, τους «κακοποιημένους» πολίτες, τους οποίους υποτίθεται ότι η πολιτεία θα σπεύσει να προστατεύσει, ικανοποιώντας τις απαιτήσεις των διαδηλωτών.\r\n\r\n

Οι άνθρωποι που θα έπρεπε να πάρουν τις αποφάσεις βρίσκονται εκτός συστήματος και όσοι αποφασίζουν ζουν εγκλωβισμένοι μέσα σ΄ αυτό! Η ζημιά γίνεται με την ανικανότητα της κοινωνίας να σπάσει τον καταστροφικό φλοιό του συστήματος που τρελαίνει τους πάντες, με το δηλητήριο της εξουσίας. Άρα, ο κρατισμός είναι η μόνη επιλογή για να συντηρηθεί και η «κομματική ράτσα» των συνδικαλιστών και να διατηρηθεί στη ζωή όλος ο παρασιτικός μηχανισμός του Δημοσίου.\r\n\r\n

Σε σοβαρές καταγγελίες προχώρησε η συνδικαλιστική παράταξη ΕΝΟΤΗΤΑ, με αφορμή το συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών (ΠΟΣ).

Την προσωρινή διοίκηση της ΓΣΕΕ εγκαλεί η συνδικαλιστική παράταξη Ενότητα ότι απέστειλε «εν κρυπτώ, χωρίς απόφαση, χωρίς νόμιμη εκπροσώπηση», λίστα με τους εκπροσώπους της στην Οικονομική Κοινωνική Επιτροπή Ελλάδος (ΟΚΕ) «με πολλούς φίλους συνταξιούχους»!\r\n\r\n