Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Οι προθέσεις των ανθρώπων που κλείνουν το κέντρο της Αθήνας είναι σαφείς: προσπαθούν να εκβιάσουν το κράτος. Κρατώντας ομήρους όσους μετακινούνται στην Αθήνα, τους επαγγελματίες και πιο πολύ τους οδηγούς. Γενικότερα, τους «κακοποιημένους» πολίτες, τους οποίους υποτίθεται ότι η πολιτεία θα σπεύσει να προστατεύσει, ικανοποιώντας τις απαιτήσεις των διαδηλωτών.
Ισχύει όμως κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα; Πράγματι οι κυβερνήσεις υποκύπτουν στις διαθέσεις των διαδηλωτών; Είναι αλήθεια ότι υποχωρούν, αναλογιζόμενες την καταπίεση που υφίστανται οι πολίτες της Αθήνας; Αναμφισβήτητα όχι! Σε καμία περίπτωση οι κυβερνήσεις δεν ενδιαφέρονται να υπερασπιστούν το δικαίωμα των πολιτών τους στην ελεύθερη μετακίνηση μέσα στην πόλη. Ούτε και την δυνατότητα των επαγγελματιών του κέντρου να λειτουργήσουν τα καταστήματά τους. Μόνο να σκεφτεί κανείς ότι κατά καιρούς καταστρέφονται περιουσίες ανθρώπων με την ανοχή της πολιτείας, μπορεί να συμπεράνει το περίγραμμα της ιλαροτραγωδίας που επικρατεί στις σχέσεις εξουσίας και πολιτών.
Στις τελευταίες εκλογές όμως, οι Έλληνες - και ειδικά οι κάτοικοι της Αθήνας- επέλεξαν μία κυβέρνηση η οποία είχε πολύ ψηλά στην ατζέντα της το ζήτημα της ασφάλειας και της νομιμότητας στους δημόσιους χώρους. Είναι δε γεγονός ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας επένδυσαν στην αλλαγή του πολιτικού κλίματος, εμφορούμενοι από μία αισιοδοξία σε ό τι αφορά την αποφασιστικότητα στον καθορισμό των ορίων μεταξύ δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.
Με λίγα λόγια η ΝΔ έγινε κυβέρνηση για να δημιουργήσει συνθήκες ανάπτυξης στην οικονομία, να βελτιώσει την Εκπαίδευση, να προστατεύσει το περιβάλλον, να λύσει το Μεταναστευτικό και ασφαλώς να προασπίσει τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως προβλέπει η φιλελεύθερη ιδεολογική της βάση.
Μέχρι τώρα, όμως, το ανθρώπινο δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης στο κέντρο δεν το υπερασπίζεται κανείς. Ούτε και το δικαίωμα του φορολογούμενου να μην επωμίζεται τα βάρη που προκύπτουν από την δημοσιοϋπαλληλική κρατικοδίαιτη οικονομία. Αντίθετα, η πολιτεία συνεχίζει να υπεραμύνεται του δικαιώματος 50, 100 ή στην καλύτερη σπανιότατη περίπτωση, 2000 ανθρώπων, οι οποίοι ταλαιπωρούν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες.
Φοβάται η κυβέρνηση την λαϊκή αντίδραση αν απαγορεύσει την κατάληψη δρόμων από διαδηλωτές; Κάνει λάθος αν το φοβάται. Στην απέναντι όχθη υπάρχει μία αγανακτισμένη αλλά βουβή πλειοψηφία που δεν αντιδρά γιατί δεν πιστεύει στην οποιαδήποτε αποτελεσματικότητα της αντίδρασης. Γιατί πέρασαν χρόνια, δεκαετίες μαζοχισμού, εθίζοντάς τη στο να υπομένει τον βασανισμό και την ταλαιπωρία.
Είναι ώρα όμως η πολιτεία να δώσει μαθήματα εκδημοκρατισμού της κοινωνίας. Να προασπίσει το δικαίωμα του ελεύθερου πολίτη να απολαύσει την ελευθερία του. Απαλλαγμένος από τις μικρές δικτατορίες που κυριαρχούν στη χώρα εξαιτίας των πελατειακών καθεστωτικών δικτύων. Τα οποία όμως, τώρα, έχασαν την ισχύ τους και δεν λειτουργούν τόσο ευεργετικά για την εξουσία όπως παλιότερα.
Και στο κάτω κάτω, δείξτε ένα στοιχειώδες έλεος! Δεν είναι δυνατόν καθημερινά, πια να βλέπεις μπροστά σου έναν αστυνομικό να σηκώνει την κόκκινη κορδέλα δημιουργώντας μία κόλαση για τους οδηγούς στο κέντρο. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η νοσηρή κατάσταση που δοκιμάζει την νοημοσύνη μας και κυρίως τα νεύρα μας και το θυμικό μας.
Είμαι βέβαιος ότι αν η κυβέρνηση αποφασίσει την απαγόρευση της κατάληψης των δρόμων, μπορεί να προσβλέπει τουλάχιστον σε ένα επιπλέον 5% του εκλογικού ποσοστού της. Είναι τόση η αγανάκτηση του κόσμου που μόνο κάποιος πολιτικά "προγονόπληκτος" δεν βλέπει ότι η κοινωνία ωρίμασε. Και δεν ανέχεται πια ιδεολογικά άλλοθι για τον απροκάλυπτο εκβιασμό της.
