Βλέπω πολλούς που χαίρονται επειδή οι συνδικαλιστές των αστικών συγκοινωνιών σφάχτηκαν μεταξύ τους και τελικά, παρά την εξαγγελθείσα απεργία, τα μέσα μαζικής μεταφοράς κυκλοφόρησαν κανονικά. Διαβάζω πολλούς επίσης που πανηγυρίζουν διότι οι συμμετοχές σε απεργίες ή στάσεις εργασίας στον δημόσιο (πάντα) τομέα, έχουν αστεία ή και σχεδόν μηδενική συμμετοχή. Συμμετέχω κι εγώ κατά περίπτωση στην χαρά τους, με μία όμως προϋπόθεση.
Δεν θέλω να ζήσω σε μια χώρα όπου ο συνδικαλισμός δεν υφίσταται και οι συνδικαλιστές λιθοβολούνται ως μαφιόζοι. Δεν επιθυμώ να ζω σε μια χώρα όπου η απεργία θα είναι συνώνυμη της εγκληματικής πράξης και η στάση εργασίας θα θεωρείται βαριά αντικοινωνική συμπεριφορά. Κοντολογίς, προσπαθώντας να θεραπεύσουμε όσα τραγικά επισώρευσε ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός στην χώρα, στην οικονομία και στην κοινωνική νοοτροπία, δεν θέλω να φτάσουμε στο άλλο άκρο.
Το γράφω και το λέω διότι τέτοιες σκέψεις ενυπάρχουν σ’ ένα κομμάτι της κεντροδεξιάς παράταξης που κυβερνά σήμερα και καμιά φορά διατυπώνονται και ευθέως. Είναι μάλιστα δεδομένο ότι οι απόψεις αυτές έχουν και ακροατήριο μέσα στην ελληνική κοινωνία. Ακροατήριο που διευρύνεται από κάποιες χαζές και συχνά απαράδεκτες απεργίες του σημερινού συνδικαλιστικού κατεστημένου, που αντί να παίρνει γραμμή από τις ανάγκες των εργαζομένων προτιμά να παίρνει εντολές από τα καθοδηγητικά όργανα των κομμάτων.
Εγώ απ’ αυτή την στήλη τα 'χω βάλει και με τους καθηγητές που απεργούν εναντίον του μαθήματος από απόσταση και με τους τρολεατζίδες επειδή αφήνουν τον κόσμο στην στάση για να κάνουν γενική συνέλευση και με πολλούς ακόμα συναδέλφους τους που ταλαιπωρούν τον κοσμάκη άνευ λόγου ή για καθαρά κομματικές σκοπιμότητες. Όμως ας έχουμε όλοι επίγνωση ότι μια δημοκρατία δίχως καθόλου συνδικάτα, συνδικαλισμό, διεκδικήσεις και κινητοποιήσεις, είναι λειψή δημοκρατία.
Είπαμε να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, όχι η θεραπεία τους να μπάσει από την πίσω πόρτα της κοινωνίας μας την ποινικοποίηση της διαμαρτυρίας και την νομιμοποίηση της κατακραυγής για κάθε διεκδίκηση των κοινωνικών και των επαγγελματικών ομάδων. Δεν τα γράφω τυχαία αυτά, ξέρω ότι στην πολύ δεξιά μεριά του πολιτικού συστήματος (αλλά και του κυβερνητικού) παρεπιδημούν τέτοιες απόψεις. Η κυβέρνηση δεν έχει τέτοιο σκοπό, απλώς θέλει να εξορθολογήσει και να εκσυγχρονίσει το συνδικαλιστικό σύστημα, απαλλάσσοντας το από πατρωνίες και δικτατορικού τύπου νοοτροπίες των ηγεσιών του.
Αυτό είναι σωστό και πρέπει να συνεχιστεί παρά τις αντιδράσεις. Αλλά να ξέρουμε ότι η συστηματική καλλιέργεια μιας κοινωνικής αντίληψης που θέλει να εξαλείψει ολοκληρωτικά την συνδικαλιστική δράση από την χώρα, είναι φασίζουσα και επικίνδυνη πρακτική. Να εξηγούμαστε, για να μην παρεξηγούμαστε. Όσο κακοί και απαράδεκτοι είναι κάποιοι ετσιθελιστές των κρατικών συνδικάτων, εξίσου απαράδεκτοι είναι εκείνοι που προσπαθούν να μετατρέψουν τον συνδικαλισμό σε εξαφανισμένη αρρώστια του παρελθόντος. Στην πραγματικότητα, αμφότεροι υπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Παλεύουν για μια κοινωνία γεμάτη ανελευθερία και ανισότητες.
