Σαν το νερό που παίρνει το σχήμα του δοχείου όπου θα το βάλεις, έτσι κι εμείς: αν μας βάλεις στην Ευρώπη, θα θέλουμε περισσότερη Ευρώπη — αν μας πετάξεις στον τόπο που, από G20, κατήντησε η τελευταία βαλκανική χώρα, θα θέλουμε απλώς να γίνουμε μία κάπως καλύτερη βαλκανική χώρα. Θα είμαστε ευχαριστημένοι με το να γίνουμε λίγο καλύτερα Βαλκάνια

Όταν αισθάνεσαι πως πια τα έχεις δώσει —και χάσει— όλα. Όταν ξέρεις πως αυτός ο κόσμος, και αυτό το περιβάλλον μαφίας και κιτρινισμού δεν σου αξίζει, δεν το επέλεξες και σε απομυζά. Όταν χάνεις κομμάτια του εαυτού σου προσπαθώντας να συγκρατηθείς και να μην εκραγείς. Τότε υπάρχει κάτι να κάνεις.

Αυτά που γίνονται κι αυτά που πρόκειται να δούμε και να βιώσουμε είναι αρκετά για να γεμίσουν τη ζωή ενός ανθρώπου και να τον κάνουν να αισθάνεται πλήρης: κάθε ανθρώπου που δεν θέλει να γίνει μέλος της αγέλης. Κανείς μπορεί, και του πρέπει, διατηρώντας την ανεξαρτησία και τη μοναδικότητά του, να γίνει μέλος τής ελίτ. Της νέας ευρωπαϊκής ελίτ.

Η δύναμη της έλξης που ασκεί επάνω στον καθένα ο εθνικολαϊκιστικός λόγος, ο «Δαίμων της Αβύσσου», είναι ισχυρή. Αλλά κανείς δεν πρέπει να υποτιμά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης των ανθρώπων και των κοινοτήτων, παρά τις συχνά αυτοκαταστροφικές και ανορθολογικές τους αποφάσεις και συμπεριφορές. Ούτε βέβαια κανείς μπορεί να υποτιμά το ένστικτο αυτοσυντήρησης της Ευρώπης.

Η πράξη του κεφαλαίου της Ιστορίας που ζούμε, μιας εποχής καθολικής αμφισβήτησης της μεταψυχροπολεμικής ανίας, και μιας εποχής μεγάλου φόβου διαρραγής και αλλοίωσης της «ταυτότητάς» μας, αυτού του σύγχρονου εφιάλτη, αυτής της αρρώστιας, δεν θα έχει καλό τέλος, γιατί δεν μπορεί να έχει καλό τέλος.

Μία εκ βαθέων συζήτηση με τον εκδότη του Liberal και του Φιλελεύθερου, Θανάση Μαυρίδη. Για το παρόν και το μέλλον των ΜΜΕ, για τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ, για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα, για τον Φιλελευθερισμό, για την ελευθερία του Τύπου, για την οικονομία και τις επενδύσεις, για τα σχέδιά του και για πολλά-πολλά άλλα.

Μολονότι την τελευταία δεκαετία οι θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ αυξήθηκαν συνολικά πάνω από 5%, στον τομέα των εφημερίδων, των περιοδικών και των βιβλιοπωλείων διαπιστώθηκε μία πελώρια συρρίκνωση, που κυμαίνεται από το 35% μέχρι και το 50%. Από την άλλη, κάποια Μέσα ευημερούν και αυξάνουν τους αναγνώστες τους. Και κάποια θα ανθήσουν ακόμη περισσότερο τα επόμενα χρόνια. Πού οφείλονται όλα αυτά;

Φυλές και τάσεις των social media, και κυρίως του Facebook: Ποιοι έκαναν το μεγαλύτερο σουξέ, αλλά πλέον δεν υπάρχουν πια; Πόσο μεγάλο κομμάτι της ζωής μας γέμισε από βιωματικές ιστορίες και από αφηγήσεις για Ταξιτζήδες Που Ήξεραν Τα Πάντα; Και τι μας συμβουλεύουν φέτος οι ειδικοί για τις ημέρες των Εορτών και την ελεημοσύνη;

Ένας άνθρωπος χτίζει ολομόναχος και ετοιμάζει εκ του μηδενός ένα ολόκληρο μαγαζί. Κουβαλά τα υλικά και κάνει κάθε απαραίτητη εργασία, καθώς και πολλές καθαρά διακοσμητικές. Για καιρό, για μήνες. Γιατί έχει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο στο μυαλό του. Κάτι που θέλει να κάνει, και να το κάνει καλά. Αλλά όχι όπως θα το έκαναν οι άλλοι. Θέλει να το κάνει his way.

Πώς να διαλέξετε ένα βιβλίο που θέλετε να κάνετε δώρο στη μητέρα σας, στον θείο σας ή στον αγαπημένο σας; Να πάρετε το παιδί σας μαζί στο βιβλιοπωλείο, αυτές τις μέρες; Να ανοίξετε συζήτηση με τον βιβλιοπώλη σας για τα πολιτικά; Και, επιτέλους, ανάμεσα σε δύο κλασικά βιβλία ποιο πρέπει να διαλέξετε; Απαντήσεις σε αυτές και άλλες επίκαιρες ερωτήσεις, εντός.

Μία πάνοπλη και άρτια εκπαιδευμένη (και καλοπληρωμένη) Δημοτική Αστυνομία που ασχολείται με διασώσεις εγκλωβισμένων κατοικιδίων και με συμπλοκές μεθυσμένων κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο της κεντρικής πλατείας. Ένα λεωφορείο γεμάτο χούλιγκαν και των δύο «αιωνίων». Οι εκτελέσεις στην Ομόνοια. Τα Εξάρχεια. Το όνειδος των πανεπιστημίων. Και άλλες ιστορίες καθημερινής αστυνόμευσης — και χάους.

Ο Δεκέμβριος είναι ο μήνας που τρέφει τους έντεκα στην Ελλάδα, αναφορικά με τα βιβλία: κατά τον Δεκέμβριο γίνονται τόσες πωλήσεις όσες όλους σχεδόν τους υπόλοιπους μήνες μαζί — δεν υπάρχει τίποτε άλλο τόσο καλό και τόσο φτηνό ταυτόχρονα όσο ένα βιβλίο. Ο Δεκέμβριος κινεί την αγορά, αλλά δεν την κινεί επαρκώς. Τα πράγματα δεν είναι ενθαρρυντικά. Για αυτό η στήλη απευθύνει σήμερα μία έκκληση.

Τίποτε δεν ζει για πάντα. Και η μεγάλη κοινή μας χώρα, η χώρα που έχει δώσει τα πάντα παντού, η Ευρώπη, θα ’ρθει στιγμή που θα ξέρουμε όλοι ότι εξεμέτρησε τον βίο της. Και θα ’ναι καλά και τότε, όποτε και να γίνει αυτό — δυο-τρεις γενιές μετά. Μα ως τότε έχουμε δουλειά.

Η παρακμή της Δύσης, το τέλος του τεχνολογικού σταδίου του Δυτικού Πολιτισμού, είναι μία διαδικασία γρήγορη και αργή ταυτόχρονα: η ώρα περνά στο άψε-σβήσε, αλλά όταν κοιτάς τον λεπτοδείκτη τον βλέπεις κολλημένο στη θέση του. Τι θα γίνει λοιπόν; Απλώς όλα τα σημερινά προβλήματα θα ενταθούν. Άλλο περισσότερο, και άλλο πολύ περισσότερο.

Από τις διαρκώς πολλαπλασιαζόμενες βλέψεις της Ρωσίας στα ευρωπαϊκά και αμερικανικά πράγματα (που δεν μένουν απλώς σε «βλέψεις») και τα Κίτρινα Γιλέκα των Παρισίων, μέχρι τους πολίτες που φέρουν… εθνόσημο, θυρεό και επίρραμμα (αλλά όχι γραβάτα), και από μια παρέα της Καλύμνου ως το Καλίνινγκραντ, μια περιήγηση στη χώρα μας, και στην ήπειρό μας, σήμερα.

Προτάσεις βιβλίων για τις Γιορτές, και όχι μόνο, από είκοσι σύγχρονους συγγραφείς μας: ελληνική και ξένη λογοτεχνία, δοκίμια και παιδικά αναγνώσματα, όλα τους της σύγχρονης παραγωγής και διαλεγμένα ένα προς ένα. Από αστυνομικά μυθιστορήματα και ψυχολογικά θρίλερ, μέχρι κείμενα για τον Φιλελευθερισμό: ο απόλυτος οδηγός αγοράς για τις Γιορτές — και πέρα από αυτές.

Ποιοι πηγαίνουν στις παρουσιάσεις βιβλίων; Ποιοι και πώς τους καλούν; Τι συμβαίνει εκεί; Πρόκειται για ένα «καλλιτεχνικό» γεγονός, ή για κάτι άλλο; Και τι σχέση μπορεί να έχει η αγορά και η Κρίση με όλα αυτά; Εντέλει: ποιος αγοράζει και ποιος όχι τα βιβλία που εκδίδονται; Και ποιοι ξεμπερδεύουν πατώντας απλώς ένα like;

Ένας επιχειρηματίας με σκοτεινές και εξαιρετικά ύποπτες πηγές εσόδων, υπέρμαχος του Brexit και στενός φίλων των Ρώσων, έγινε ο περίγελος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σε παγκόσμιο επίπεδο. Δείτε γιατί. Και δείτε ακόμη ποιοι συγγραφείς είναι εκείνοι που πολεμούν περισσότερο τους εθνικολαϊκιστές ηγέτες (και ηγετίσκους) της πατρίδας τους. Και γιατί το κάνουν.

Από τα σπαταλημένα επιδόματα των πυρόπληκτων στο Μάτι και τις καταλήψεις των σχολείων για την ελληνικότητα της Μακεδονίας μέχρι την ίδρυση μίας (ακόμη) νομικής σχολής, και από την ηλεκτροκίνηση των οχημάτων μέχρι το Παρίσι και την ύπαρξη ή μη άλλων πλανητών πέραν της Γης, σύμφωνα με έναν πεφωτισμένο ιεράρχη, μια περιήγηση στη χώρα μας, σήμερα.

Όλοι έχουν καταλάβει πως τα λόγια, όσο ωραία, όσο εφηβικά, όσο πατριωτικά, όσο πολεμικά, όσο μεγάλα και να είναι ή να θέλουν να φαίνονται πως είναι, και με όσο σηκωμένο και ταυτόχρονα βαρύ φρύδι να εκφέρονται, ή με όση δύναμη κι αν χτυπάς την μπουνιά στο τραπέζι ή στο βήμα ή στο μπαλκόνι ξεστομίζοντάς τα — είναι λόγια.

Μία συζήτηση με τον Κωνσταντίνο Ζέρβα, πολλά χρόνια τώρα αυτοδιοικητικό στέλεχος στη Θεσσαλονίκη: για την πόλη —μία ευρωπαϊκή μητρόπολη ή μία μετασοβιετικού τύπου πρωτεύουσα επαρχίας;—, τις ιδιαιτερότητες και τα προβλήματά της, για τις προτεραιότητες που πρέπει να τηρηθούν, για τον Γιάννη Μπουτάρη, τον Ιβάν Σαββίδη, και για πολλά άλλα.

«Μα, γιατί δεν μιλούν οι διανοούμενοι;» Μα, μιλούν. Μόνο λίγο τα τελευταία τρία χρόνια κάπως σταμάτησαν, αλλά όλο αυτό είναι απλώς ένα διάλειμμα: μία παρένθεση. Όπου να ’ναι θα πιάσουν πάλι τα μυτερά τους μολύβια και θα συνεχίσουν να στηλιτεύουν τα κακώς κείμενα και να υπερασπίζουν όποιον πλήττεται από την εξουσία…

Από το ρημαγμένο και αφημένο στην τύχη του κέντρο της Αθήνας στις συνθήκες οδήγησης στους ελληνικούς δρόμους, από τους νέους τιμοκαταλόγους που επιβάλλεται να έχουν όλα τα καταστήματα εστίασης έως τη Σιέρα Λεόνε, και από τα ΑΕΙ μας στη μάχη για τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης, μια περιήγηση στη χώρα μας, σήμερα.

Η Θεσσαλονίκη και ο Γιάννης Μπουτάρης. Μια οκταετία δροσερού αέρα, πελώριων αλλαγών και νέας πνοής. Αλλά και λαθών. Και απογοητεύσεων. Η Θεσσαλονίκη και η νέα ήττα της — και η νέα αλλοίωσή της. Και, μαζί, μια Θεσσαλονίκη προσωπική, μια πόλη μνήμης και υποσχέσεων. Και άσπρων μαλλιών. Μια πόλη που ξέρει να γελάει όταν πρέπει να κλάψει.