Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Ο συνιδρυτής της καμπάνιας Leave.EU, Βρετανός Άρον Μπανκς, αυτή η σκοτεινή (και κωμική) περσόνα που επένδυσε σημαντικά, πολύ σημαντικά ποσά στον ανένδοτο αγώνα υπέρ του Brexit —κεφάλαια όμως που προήλθαν από εξωχώριο λογαριασμό με ύποπτες καταθέσεις από ανώνυμες πηγές, ρωσικές κατά μείζονα βεβαιότητα—, φίλος του Πούτιν και του Τραμπ και φανατικός εχθρός της Ευρώπης, ύποπτος μεταξύ άλλων για ξέπλυμα μαύρου χρήματος και «αγαπημένος» της Υπηρεσίας Κατά του Οικονομικού Εγκλήματος (National Crime Agency) στην οποία έχει ήδη παραπεμφθεί —πολλοί λένε ότι θα αργά ή γρήγορα θα καταλήξει στη φυλακή (τι κρίμα, τέτοια προσωπικότης…)—, αυτός ο τύπος λοιπόν έκανε ένα tweet τις προάλλες που έγινε αιτία να γελάσουν μαζί του μερικά ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη, και σύμπας ο λογοτεχνικός, ακαδημαϊκός και καλλιτεχνικός κόσμος.
Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, η περίφημη συγγραφέας του Χάρι Πότερ και άλλων μυθιστορημάτων που δικαίως έγιναν παγκόσμια μπεστ-σέλερ, έγραψε πριν λίγες ημέρες στο Twitter της το εξής:
Ο Άρον Μπανκς λοιπόν —καθώς σύμφωνα με έρευνες ο αντιευρωπαϊσμός φαίνεται να συνδέεται στενά με τη λαϊκίστική Αριστερά, τον εθνικισμό και την ηλιθιότητα— έκανε retweet την ανάρτηση της Ρόουλινγκ, γράφοντας το εξής (κάνουμε copy-paste για να δείτε τόσο τις δύο τελίτσες στο τέλος όσο και τα διαστήματα πριν από τα σημεία στίξης — δεν τα γράφουν μόνο οι δικοί μας ΑΝΕΞΕΛ και ο Καρανίκας αυτά):
Writing room ! Could you be any more pretentious...
Δεν του άρεσε λοιπόν το writing room της Ρόουλινγκ, και γράφει κάτι που θα μπορούσε να αποδοθεί σαν, «Τι ψώνιο, Θεέ μου!» ή, «Τι ξιπασιά!»
Του απάντησαν ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ. Δεν υπάρχει συγγραφέας με λογαριασμό στο Twitter που να μην αναπαρήγαγε το tweet του αξιοδάκρυτου Μπανκς, προσθέτοντας ένα δηκτικό σχόλιο — και φυσικά, από τους πρώτους, ο πελώριος Στίβεν Κινγκ:
Αλλά βέβαια το θέμα δεν έμεινε στους συγγραφείς, ή στους πανεπιστημιακούς — που σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες… χρειάζονται και αυτοί ένα γραφείο. Δεκάδες χιλιάδες απλοί χρήστες έγραψαν σχόλια, του στιλ, «Ξέρω κι εγώ έναν μηχανικό αυτοκινήτων που έχει γκαράζ — τι ξιπασιά!» «Ξέρω κι εγώ μία κομμώτρια που έχει κομμωτήριο — τι ξιπασιά!» κλπ. κλπ.
Τώρα, για ποιο λόγο ο Μπανκς επιτέθηκε στη Ρόουλινγκ; Γιατί η Ρόουλινγκ είναι γνωστή υπέρμαχος του Remain, όπως όλοι οι σοβαροί Εγγλέζοι, αλλά και όπως —πλέον— οι περισσότεροι από τους παρασυρμένους ψηφοφόρους του μοιραίου δημοψηφίσματος που θα βυθίσει στο χάος τη Μεγάλη Βρετανία έτσι και γίνει πράξη. Η καλή συγγραφέας, αντί να περνά τις μέρες της γράφοντας, κάνοντας ταξιδάκια και πίνοντας τσάι, σπαταλά ένα ικανό μέρος του χρόνου της κάνοντας έναν μεγάλο, πραγματικά μεγάλο και αξιοθαύμαστο αγώνα για να παραμείνει η χώρα της μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ίδια, με την περιουσία που έχει χάρη στις πωλήσεις των βιβλίων της σε κάθε γωνιά της γης, δεν θα βιώσει την παραμικρή αλλαγή στη ζωή της. Από ένα νούμερο στις καταθέσεις σου και πάνω, απλώς αδιαφορείς αν η χώρα σου είναι στην ΕΕ, στην Ένωση Κεντροαφρικανικών Χωρών ή στον πλανήτη των Κλίνγκον — δεν έχει σημασία για σένα, δεν μπορεί να έχει καμία σημασία.
Το ίδιο ισχύει και για τον Κινγκ: είναι αφόρητα πλούσιος. Και έχει μοχθήσει μια ζωή γι' αυτό, γράφοντας μια βιβλιοθήκη μπεστ-σέλερ. Αλλά, παρά ταύτα, επιμένει να είναι τη μισή μέρα ονλάιν παρακολουθώντας την πολιτική ζωή στη χώρα του και κυνηγώντας λυσσαλέα τον Τραμπ και την κουστωδία του με τον αιχμηρό του λόγο, που αναπαράγεται κατά χιλιάδες φορές καθημερινώς. Το εννοούμε το «κυνηγώντας»: δεν τους αφήνει σε χλωρό κλαρί. (Ο Τραμπ μάλιστα δεν άντεξε και τον μπλόκαρε, αλλά το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε πως αυτό είναι, προφανώς, αντισυνταγματικό, καθώς ο Πρόεδρος δεν μπορεί να απαγορεύει σε πολίτες να τον διαβάζουν, και έτσι αναγκάστηκε να τον ξεμπλοκάρει).
Λοιπόν, γιατί το κάνει αυτό ο Κινγκ; Το κάνει για πολλούς λόγους. Αλλά κυρίως για τούτον εδώ: γιατί ντρέπεται. Ένας άνθρωπος που πέρασε τα εβδομήντα του, που είναι πιο γνωστός από την κόκα-κόλα, που έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο ακόμη και η λίστα του για το σουπερμάρκετ — αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάτσει και να διαβάσει ένα βιβλιαράκι ή να χαζέψει στην τηλεόραση απολαμβάνοντας τα λεφτά και τη φήμη του γράφοντάς τα όλα στα παλιά του τα παπούτσια, γιατί απλούστατα δεν μπορεί να χωνέψει πώς η πατρίδα του κατήντησε να έχει στο τιμόνι της έναν αγράμματο παλιάτσο, έναν μισογύνη, ρατσιστή και σκοτεινό επιχειρηματία, φίλο δικτατόρων και μακελάρηδων, που είναι έτοιμος να βυθίσει τη χώρα του, τη θαυμαστή και δοξασμένη Αμερική, στη φτώχεια και στην κακομοιριά — και ενώ ήδη τής έχει χαρίσει την ανυποληψία και την καταφρόνια όλου του ελεύθερου κόσμου.
Γι' αυτό το κάνει. Από ντροπή. Είναι προσωπικό το θέμα, βλέπετε.
Η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ και ο Στίβεν Κινγκ δεν είναι οι μόνοι γνωστοί συγγραφείς που έχουν πολιτική-ακτιβιστική δράση στα social media αλλά και έξω από αυτά. Οι τέτοιου ή παρομοίου επιπέδου συνάδελφοί τους που επίσης μιλούν πολιτικά, με σθένος και παρρησία, είναι πολλοί, πάρα πολλοί. Και έχουν, όλοι αυτοί, δύο κοινά χαρακτηριστικά:
1. Με αυτό που κάνουν χάνουν. Δεν έχει σημασία αν έχουν πολλά ή πάρα πολλά χρήματα. Η απόφασή τους αυτή τούς στοιχίζει, και τους στοιχίζει σε χρήμα (και εχθρούς, haters). Είναι 100% λαϊκοί συγγραφείς όλοι τους, τα βιβλία τους απευθύνονται κυρίως στις πλατιές μάζες, και οι πλατιές μάζες είναι αυτές που ψηφίζουν Brexit, Τραμπ ή, στα καθ' ημάς, Τσίπρα, Καμμένο και Χρυσή Αυγή.
2. Είναι πατριώτες. Έχουν την πατρίδα τους πάνω από το ατομικό τους συμφέρον. Την αγαπούν και την πονούν. Όταν βρίσκεσαι ψηλά, όταν έχεις επηρεάσει πολλούς, όταν υπήρξες και είσαι ακόμη ένα μεγάλο μέρος αυτού που λέμε pop culture, λαϊκός πολιτισμός, λαϊκή κουλτούρα, γίνεσαι ακόμη περισσότερο κομμάτι αυτού από το οποίο υποτίθεται έχεις ξεφύγει: γίνεσαι απολύτως «λαός». Και οφείλεις να επιστρέψεις ό,τι σού δόθηκε τόσο πλουσιοπάροχα.
Ας μην το ξεχνάμε: η φιλοπατρία και ο πατριωτισμός είναι η ασπίδα και το όπλο μας απέναντι στον λαϊκισμό, που στρέφεται ΠΑΝΤΑ κατά του λαού, και στον εθνικισμό, που είναι ΠΑΝΤΑ αντεθνικός. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις σε αυτά, δεν υπήρξαν και δεν θα υπάρξουν.
Όμως όσα ισχύουν για τους παραπάνω δημοφιλείς συγγραφείς ισχύουν και για τον καθένα μας. Γιατί το θέμα ΕΙΝΑΙ προσωπικό. Οφείλουμε να αγωνιζόμαστε όλοι, όσο φτάνει το μπόι μας. Που μάλιστα φτάνει, ή μπορεί να φτάσει, πολύ ψηλά. Έχουμε δεν έχουμε writing room. Έχουμε δεν έχουμε ένα απλό γραφειάκι στο σπίτι μας. Έχουμε δεν έχουμε γκαράζ. Έχουμε δεν έχουμε κομμωτήριο.
