Στις αποκαλούμενες «ελαττωματικές δημοκρατίες» (flawed democracy) κατατάσσει την Ελλάδα η ετήσια έκθεση «Δείκτης Δημοκρατίας» (Democracy Index), για το 2019, που δημοσιεύει το Economist Intelligence Unit (EUI), με τη χώρα μας να καταλαμβάνει την 39η θέση.

Η επιλογή Μητσοτάκη για το νέο πρόσωπο στην Προεδρία της Δημοκρατίας ξάφνιασε ορισμένους. Κακώς! Ο πρωθυπουργός ακολούθησε την κοινή λογική και γι&apos; αυτό κυριάρχησε. Συμφώνησε με τις προσωπικές του αρχές και με τις αρχές της παράταξης της οποίας ηγείται. <b> Γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου. </b>

«Θρασύδειλους δράστες» που ματαιοπονούν εάν νομίζουν ότι μπορούν να πλήξουν την ελευθερία και τη δημοκρατία, χαρακτήρισε ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος τους υπεύθυνους της επίθεσης στα γραφεία των εφημερίδων «Δημοκρατία» και «Espresso», καταδικάζοντας απερίφραστα την έκνομη ενέργειά τους.

Στη διεθνή πολιτική αρένα, το δεύτερο μισό της δεκαετίας που φεύγει στιγματίστηκε από τις πολλαπλές επιτυχίες των λαϊκιστικών κομμάτων, κυρίως της δεξιάς αλλά και της αριστεράς, σε ολόκληρο τον ανεπτυγμένο κόσμο. Το 2020 είναι χρονιά εκλογών για ορισμένους από τους σημαντικότερους εκπροσώπους αυτού του νέου πολιτικού ρεύματος και σε μεγάλο βαθμό θα κρίνει αν το φαινόμενο είναι παροδικό ή αν θα συνεχίσει να δοκιμάζει τις αντοχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτύρεται για την «αστυνομική βία», αλλά την ίδια ώρα δεν καταγγέλλει τα «παιδιά» που επιχειρούν να «απαλλοτριώσουν» αστυνομικά τμήματα. Σίγουρα το κράτος δεν είναι τρομοκράτης. Αλλά και οι συλλήψεις δεν γίνονται με λουλούδια. Στην φιλελεύθερη δημοκρατία η Πολιτεία προστατεύει τα ατομικά δικαιώματα, αλλά το κράτος έχει την αποκλειστικότητα της βίας. Το πρόβλημα Μιχάλη είναι ότι η δημοκρατία μας δεν είναι φιλελεύθερη!

Στα γραφεία της εφημερίδας «Δημοκρατία» στο Παγκράτι εισέβαλαν άγνωστοι σήμερα Τρίτη, λίγο μετά τις πέντε το απόγευμα, με την αστυνομία να προβαίνει σε δύο προσαγωγές υπόπτων. \r\n

Οι βόμβες κοκτέιλ μολότοφ δεν μπορούν να είναι παιχνίδι στα χέρια νεαρών που ασκούν εκ του ασφαλούς τελετουργίες επαναστατικότητας, άνευ ευθύνης και συνεπειών. Αν είχε υπάρξει στο παρελθόν απόδοση ευθυνών για την συγκεκριμένη μορφή δράσης, ίσως δεν θα είχαμε φτάσει στη Μαρφίν. Φυσικά προνομιούχος στόχος της ρίψης μολότοφ είναι τα ΜΑΤ. <b> Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης. </b>

Το δυσκολότερο πράγμα στη μετά-ΣΥΡΙΖΑ εποχή είναι να αποφύγει κανείς τον πολιτικό οπαδισμό. Στο βωμό του να απαλλαχθεί η χώρα από την κακή διακυβέρνηση των κ. Τσίπρα - Καμμένου, όλοι χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα για κάθε πιθανό θέμα που απασχόλησε και απασχολεί την κοινή γνώμη. Μπαχαλάκηδες εναντίον νοικοκυραίων, εθνοπροδότες και μακεδονομάχοι, τσιπροκαμμένοι εναντίον “με τον Κυριάκο” και πάει λέγοντας.

Στη δουλειά σου δεν μπορείς να πας γιατί μια μειοψηφία αποφασίζει να κλείσει όλο το κέντρο της πόλης για να κάνει διαμαρτυρία. Αλλά αν πάει η αστυνομία να τους διαλύσει, όλοι οι υπόλοιποι θα κριτικάρουμε για την βία του κράτους. Σε αυτή τη χώρα κάνουν απόλυτο κουμάντο οι μειοψηφίες. Όχι γιατί είναι δυναμικές. Κάνουν κουμάντο γιατί όλοι οι υπόλοιποι σιωπηλά τις υποστηρίζουμε. <b>Γράφει ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος.</b>

Είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη και ίσως σε ολόκληρο τον κόσμο που παραμονές της έλευσης του 2020 συζητά ακόμα για το Πανεπιστημιακό άσυλο. Διαφορετικά, στην εποχή της ραγδαίας και ασύλληπτης προόδου, τεχνολογικής, κοινωνικής και γνωσιολογικής, στην Ελλάδα έχουμε να αντιμετωπίσουμε αριστερίζουσες μειονότητες που υποστηρίζουν ένθερμα το άβατο στη γνώση και το άσυλο στο έγκλημα. <b>Γράφει ο Κώστας Μαμουλής.</b>

Ένιωσα μια δυσάρεστη έκπληξη όταν έμαθα ότι η Κυβέρνηση προτίθετο να επαναφέρει ως αδίκημα, τιμωρούμενο με φυλάκιση μέχρι 2 ετών, την κακόβουλη βλασφημία και καθύβριση θρησκεύματος. Την επόμενη μέρα, με την ανακοίνωση απόσυρσης του σχετικού άρθρου υπό τη μαζική πίεση στη δημόσια σφαίρα, ένιωσα μια ευχάριστη ανακούφιση. Η περίσταση αυτή αποτελεί κατάλληλη αφορμή ώστε να (ξανα)κάνουμε κουβέντα για την ελευθερία του λόγου και τα όριά της. <b>Γράφει ο Μάνος Πιτροπάκης.</b>

Το δίλημμα των εκλογών το έθεσε με σαφήνεια ο Μίκης Θεοδωράκης. «Καραμανλής ή τανκς». Ηταν ένα υπαρκτό δίλημμα γιατί μέσα στο στράτευμα κυριαρχούσαν οι χουντικοί αξιωματικοί. Με απλά λόγια, η δημοκρατία το φθινόπωρο του 1974 δεν ήταν δεδομένη. Πέρασε από μύρια εμπόδια και ασφαλίσθηκε χάρη στους επιδέξιους χειρισμούς του Ε.Αβέρωφ, που ήταν υπουργός Εθνικής Αμύνης.

«Το Πολυτεχνείο είναι σύμβολο ενότητας και μάχης για τη Δημοκρατία και συνεπώς ανήκει σε όλους τους Έλληνες που πιστεύουν στις αρχές και τις αξίες της» αναφέρει ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ Τάσος Γαϊτάνης, στο μήνυμά του για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Η δημοκρατία είναι το μόνο πολίτευμα που αναγνωρίζεται ως νόμιμο, τουλάχιστον σε χώρες του δυτικού πολιτισμού. Όμως, η δημοκρατία βρίσκεται σε υποχώρηση τα τελευταία χρόνια. Η υποχώρηση αυτή δεν οφείλεται κυρίως σε πραξικοπήματα ή στασιαστικά κινήματα που την ανατρέπουν, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, αλλά στη φθορά ή υπονόμευση των θεσμών. <b>Γράφει ο Δημήτρης Δημητράκος.</b>

Οι Άγγλοι λένε ότι δύο πράγματα είναι απρόβλεπτα: Το πότε θα κάνει τα κακάκια του ένα μωρό και ποια θα είναι η απόφαση ενός δικαστή. Με το τελευταίο θα… διαφωνήσουμε! Η απόφαση ενός δικαστή είναι τελικά αποτέλεσμα των απόψεών του. Είναι αποδεκτό να έχει ο καθένας τις απόψεις του, καθώς η ομοιομορφία σκοτώνει την Δημοκρατία. Όμως…

Η αποκάλυψη της πολιτικής σκευωρίας με αφορμή την υπόθεση Novartis και η σημερινή απόπειρα διερεύνησης και αποκάλυψης των σκευωρών, έχει βαθύτερο ενδιαφέρον και νόημα για τη Δημοκρατία μας, που ξεπερνάει το πολιτικό κουτσομπολιό. Η υπόθεση αυτή, αφορά βαθύτερα στην αντίληψη εξουσίας της αριστεράς και παραπέμπει ευθέως στο μοντέλο της αριστερής διακυβέρνησης και τις συνέπειες του. <b>Γράφει ο Γιώργος Φλωρίδης.</b>

Τι μπορεί να σημαίνει «εκδυτικισμός» μιας χώρας; Ποιοι είναι οι δείκτες που εξασφαλίζουν το γεγονός ότι μία χώρα ανήκει πράγματι στη μεγάλη κοινωνία της Ευρώπης, στη Δύση; Είναι άραγε μόνο η Δημοκρατία, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και η ελεύθερη οικονομία; Ή και άλλα πράγματα, «μικρά» μεν αλλά πολύ σημαντικά εντέλει και αυτά με τον τρόπο τους;

Είναι απειλή για τη δημοκρατία η εξέλιξη της ψηφιακής τεχνολογίας; Σε μια κοινωνία που οι πολίτες της έχουν επαρκή ψηφιακή παιδεία, μπορούν να λειτουργήσουν ως ατομικοί ή ομαδικοί ελεγκτές κέντρων ψηφιακών δεδομένων. Η κοινωνική δικτύωση μπορεί να είναι όπλο και όχι απειλή για τον πολίτη. <b> Γράφει ο Δημήτρης Δημητράκος. </b>

Oι διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ έχουν αποκτήσει δυναμική. Όσοι έχουν βγει στους δρόμους, απαιτούν ιδίως την διασφάλιση της καθολικής ψηφοφορίας, μέσω της οποίας θα μπορούν να εκλέξουν ηγέτη της επιλογής τους. Οι διαδηλωτές καταδεικνύουν με σαφήνεια και μαχητικότητα ότι οι πολίτες δεν επιθυμούν να ζήσουν σε ένα αυταρχικό καθεστώς. <b>Γράφει η Tanja Porcnik.</b>

Εννέα στους δέκα Αυστριακοί θεωρούν την γενική ιδέα της δημοκρατίας ως «καλή υπόθεση» και ως «την καλύτερη μορφή διακυβέρνησης της χώρας», αλλά, ταυτόχρονα, τέσσερις στους δέκα την «βλέπουν» να βρίσκεται σε κίνδυνο, όπως διαπιστώνεται σε μεγάλη έρευνα που διενεργήθηκε με την ευκαιρία της «Ημέρας της Δημοκρατίας» στις 15 Σεπτεμβρίου και που τα αποτελέσματά της δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα.\r\n\r\n\r\n

Με ανησυχία παρατηρείται σε όλον τον κόσμο η άνοδος στην εξουσία πολιτικών προσωπικοτήτων πού βασίζουν την δημοτικότητά τους στις λαϊκίστικες τοποθετήσεις τους. Ανεξάρτητα από το ερώτημα με ποια λογική πολίτες υποστηρίζουν τέτοιες τοποθετήσεις δημιουργείται η ανάγκη να ερευνηθεί το κατά πόσο ο λαϊκισμός αποτελεί έκφραση αυταρχισμού και κίνδυνο υπονόμευσης τής ίδιας της δημοκρατίας.<b> Γράφει ο Γιάννης Γραμματίδης. </b>

Κατά την χθεσινή επίσκεψή του στο Παρίσι, ο πρόεδρος της Ρωσίας επιχείρησε να κάνει ρελάνς στον Γάλλο ομόλογό του και στις παρατηρήσεις του για την καταστολή των διαδηλώσεων στη Ρωσία. Φάνηκε, όμως, να έχει ιδιαιτέρως επιλεκτική μνήμη και δεν ξέχασε μόνο όσα συμβαίνουν στη χώρα του αλλά και αλλού. <b>Γράφει ο Γιώργος Παυλόπουλος.</b>

Το έγκυρο περιοδικό Economist έγραψε σε πρόσφατο άρθρο του ότι η ακυβερνησία είναι το μείζον πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι δημοκρατίες των προηγμένων χωρών. Ως παραδείγματα αναφέρει ο Economist την Ιταλία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ισπανία, τις ΗΠΑ, τη Βρετανία κ.ά.

«Είναι μεγάλο κέρδος για τη δημοκρατία σε μία χώρα να διεξάγονται οι εκλογές με σταθερούς κανόνες, που δεν αλλάζουν ανάλογα με τα καιροσκοπικά συμφέροντα των εκάστοτε κυβερνώντων» αναφέρει στον «Φιλελεύθερο» ο επίκουρος καθηγητής του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, Χάρης Τσιλιώτης, για το γερμανικό εκλογικό σύστημα. <b>Συνέντευξη στον Ανδρέα Ζαμπούκα. </b>