Ποτέ οι προεκλογικές παροχές δεν κατάφεραν να αλλάξουν το προδιαγραμμένο αποτέλεσμα της κάλπης. Κυρίως για δύο λόγους με κοινό παρονομαστή: ο ένας είναι ότι οι αποδέκτες των παροχών ποτέ δεν ικανοποιούνται από τις «ευεργεσίες» της τελευταίας στιγμής και ο άλλος ότι κανείς δεν εμπιστεύεται κάποιον που για τέσσερα χρόνια δεν του προσέφερε κανένα όραμα για το μέλλον του.

Στις 11 Μαΐου, ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας ΑΕΚ - ΠΑΟΚ θα γίνει οριστικά χωρίς θεατές. Η απόφαση είχε ληφθεί στα υψηλά κλιμάκια της κυβέρνησης και έγινε επισήμως γνωστή μετά τη συνεδρίαση της Επιτροπής για την Αντιμετώπιση της Βίας. Το ποδόσφαιρο είναι μόνο ένα καλό δείγμα. Επειδή μπορούμε εύκολα να μελετήσουμε τις δομές του και τον τρόπο με τον οποίο η πολιτεία διαχειρίζεται τις κοινωνικές προεκτάσεις του.\r\n\r\n\r\n\r\n

To πρόβλημα για κάθε λογικό άνθρωπο, δεν είναι οι καλοκαιρινές παρέες του κου Τσίπρα - και ο Τσώρτσιλ ανέβαινε σε κότερα αλλά δεν απασχολούσε κανέναν. Το τεράστιο ηθικό ζήτημα για την δημόσια σφαίρα είναι ο απόλυτος αμοραλισμός που εκπέμπεται από τον ανεκδιήγητο λαϊκισμό του πρωθυπουργού.

Το βέβαιο είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει όλες τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Το ερώτημα που απομένει είναι αν ο ηγέτης του συνεχίσει να διατηρεί τον πρωτεύοντα ρόλο που έπαιζε μέχρι τώρα, αποτελώντας την μοναδική διέξοδο των κρατιστών σε ένα πολιτικό σύστημα. Και εννοώ την μετεκλογική περίοδο στην οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κυριαρχήσει για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.

Αν δεν υπήρχε η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωζώνη, το ΝΑΤΟ και οι συμμαχικές δεσμεύσεις με τις ΗΠΑ, η χώρα θα κατέληγε μία Βενεζουέλα της Μεσογείου. Και όλοι αυτοί που τώρα φαίνονται γοητευτικά απλοϊκοί, αφελείς ή εμμονικοί εκ του ασφαλούς, θα μεταμορφώνονταν σε αυστηρούς τιμητές των υπόλοιπων.

Πριν από δυόμισι χρόνια, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Ισπανίας (PSOE) έτεινε να καταντήσει «ΠΑΣΟΚ»... Τα ποσοστά του ήταν σταθερά κάτω από τους Podemos και από τους φιλελεύθερους κεντρώους του Κόμματος των Πολιτών (Ciudadanos) αλλά και από την παραδοσιακή Δεξιά του Λαϊκού Κόμματος.

Στην Καλαμάτα δολοφονήθηκε ένας ανυποψίαστος άνθρωπος από «πασχαλινές» σαΐτες. Στην Θήβα ένα μικρό κοριτσάκι, δέχθηκε σφαίρα στο κεφάλι. Ο δήμαρχος της Καλαμάτας – αδιαφορώ για το όνομα και το πολιτικό του προφίλ- δηλώνει ότι «ο σαϊτοπόλεμος είναι στο DNA των Μεσσήνιων»! Όπως ακριβώς είναι στο DNA των κατοίκων του Τουρμπάτ στο Νοτιοδυτικό Πακιστάν να λιθοβολούν τις γυναίκες, όταν προσβάλουν την τιμή του άνδρα τους…

Αν παραβλέψει κανείς την άσκοπη φλυαρία του δημόσιου διαλόγου, θα μπορούσε να καταλήξει σε θετικά συμπεράσματα για την βαναυσότητα του αναπληρωτή υπουργού της Υγείας. Γιατί πάντα, από την σύγκρουση άρνησης και κατάφασης παράγεται η ενέργεια ενός θετικού φορτίου για την κοινωνία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ίσως το πιο προσωποπαγές πολιτικό μόρφωμα της Μεταπολίτευσης. Πιο αρχηγικό κι από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου! Γιατί οι πάντες επένδυσαν στην «αθωότητα» του αφελούς πλην αγαθού Αλέξη που είχε το δικαίωμα του πρωτάρη. Να ανοίξει το δρόμο για το πλιάτσικο στο οποίο προσέβλεπαν – άλλο αν τους χάλασαν τα σχέδια οι δανειστές…

Η αλήθεια δεν βρίσκεται στον αξιακό κώδικα επικοινωνίας του Αλέξη με τους οπαδούς του αλλά στην ψευδαίσθηση της στοιχειώδους ασφάλειας που έχει καταφέρει να τους εμφυσήσει, έναντι της απειλής των «άλλων». Θυμίζει κάπως τις παλιές εποχές του ΠΑΣΟΚ, κατά τις οποίες κανείς δεν είχε πιστέψει ποτέ ότι η χώρα θα βγει από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ αλλά τα συνθήματα κυριαρχούσαν στην πολιτική ζωή για πολλά χρόνια.

Οι 17άρηδες που θα ψηφίσουν για πρώτη φορά, το 2019, ανέρχονται σε 106.760 σε σύνολο 9.922.294 εκλογέων όλων των ηλικιών ή σε 1,075% του εκλογικού σώματος. Σε αυτούς όμως πρέπει να προστεθούν και οι νέοι ηλικίας 18 έως 21 ετών, που επίσης θα ψηφίσουν για πρώτη φορά. Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών, το ηλικιακό γκρουπ 17-21 ετών ανέρχεται σε 528.996 ή σε 5,33% του εκλογικού σώματος.

Aν δεν μας προέκυπτε όλος αυτός ο τραγέλαφος με τις τηλεοπτικές άδειες, πολύ αμφιβάλλω αν θα μαθαίναμε ποτέ για τα δάνεια του Καλογρίτσα. Και είναι απορίας άξιον για την τύχη όλων αυτών- όχι μόνο για την περίπτωση της Τράπεζας Αττικής- που έχουν μεταφέρει τον μόχθο φορολογουμένων και των ασφαλισμένων στις τσέπες κομματικών φίλων και κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών.

Ο ιδεοληπτικός διακατέχεται από συνεχείς κρίσεις μεγαλείου που τον ωθούν στην ανάληψη «σωτήριων» για το λαό, πρωτοβουλιών. Συνήθως, αναπτύσσει μία ιδιάζουσα ναρκισσιστική «ιδιόλεκτο» με τον εαυτό του, θεωρώντας ότι θα σώσει τον κόσμο! Μπορεί να πιστεύει ότι είναι «εντεταλμένος» από μία ανώτερη δύναμη να στρατευθεί στις δυνάμεις του καλού, το οποίο εκπροσωπείται άλλοτε από την κοινωνική δικαιοσύνη της «ισότητας» κι άλλοτε από τη λάμψη της ανώτερης εθνικής καταβολής.

Δικαίωμα ψήφου έχουν φέτος για πρώτη φορά, στις επικείμενες εκλογές, οι 17ρηδες. Σύμφωνα με τους αναθεωρημένους εκλογικούς κατάλογους, πάνω από 100 χιλιάδες νέοι, στην συντριπτική τους πλειοψηφία μαθητές της Γ΄Λυκείου, θα ψηφίσουν στις εκλογές. Το τι θα ψηφίσουν δεν είναι της στιγμής να το εξετάσουμε, μολονότι είναι πολύ πιθανόν, να μας τρόμαζαν οι εκτιμήσεις.

Αδρανοποιημένες συνιστώσες σε μία στατική συνισταμένη. Αυτή είναι περίπου η εικόνα του ελληνικού κράτους συμπεριλαμβανομένων των φορέων, των υπηρεσιών του και των θεσμών του. Ένα κατακερματισμένο σύστημα το οποίο σιτίζει μεν τους επιμέρους \\\"αρμόδιους\\\" αναρμόδιους αλλά παράγει ελάχιστα σε σχέση με τις ανάγκες της κοινωνίας.

Η αναπληρωτής υπουργός Παπακώστα αποτελεί το εμβληματικό σύμβολο του «αριστεροδεξιού» λαϊκισμού. Αυτού που πελαγοδρομεί μεταξύ φαντασιώσεων και ανέξοδων θεωρητικών αναζητήσεων. Δήλωσε λοιπόν η κα Παπακώστα τα εξής: «Για εμένα τα Εξάρχεια είναι μία ιστορική γειτονιά της Αθήνας, είναι κέντρο τέχνης και πολιτισμού, την οποία η δική μου πολιτική οπτική την βλέπει ως Μονμάρτη της πρωτεύουσας»...

Στην πολιτική, συντήρησαν τις ιδεολογικές φαντασιώσεις, μέσα από τη δημιουργία μιας «λαϊκίστικης νομενκλατούρας». Αυτή χειραγώγησε τη μικροαστική σκέψη, σε κόμματα, σε σωματεία και συνδικάτα. Στον πνευματικό χώρο, η επιστημονική κοινότητα, «ναρκωμένη» από τον κρατισμό και την ερευνητική αδράνεια, επώασε μειοψηφίες που εγκλωβίστηκαν σε ουτοπικές και εμμονικές ιδεοληψίες άλλων εποχών.

Ο Serge Quadruppani έγραψε ένα βιβλίο για το pret a penser (κατά το porter) της γαλλικής σκέψης. Για τον υπαρξισμό, τον δομισμό, τον στρουκτουραλισμό. Για όλα τα εναλλασσόμενα φιλοσοφικά ρεύματα που κατέκλυσαν το Παρίσι, καθ΄όλη την διάρκεια των μεταπολεμικών δεκαετιών και αποτέλεσαν τις βάσεις για την σύγχρονη αριστερή σκέψη.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι το πρότυπο μνημειώδους «αριστερού» διαπραγματευτή. Κάτι σαν αρχηγός μιας παρέας φίλων που συνεδριάζει σε «εναλλακτικό» κουτούκι της μεταπολιτευτικής περιόδου, τον τρόπο μείωσης του λογαριασμού. Ο συμπαθής σε πολλούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε για τους θεσμούς τον πιο χρήσιμο μεταβατικό κρίκο της αλυσίδας \\\"διαπαιδαγώγησης\\\" της κυβέρνησης.

Είναι οι άνθρωποι που γαλουχήθηκαν με τον ολοκληρωτισμό της Αριστεράς. Αρκετοί από αυτούς ξέφυγαν, συνειδητοποιώντας το προσωπικό τους φιάσκο, μετά την πτώση του τείχους στο Βερολίνο. Οι υπόλοιποι προσποιήθηκαν απλά τον αδιάφορο και ενστερνίστηκαν δήθεν, την αστική δημοκρατία. Διατήρησαν όμως, την «αντισυστημική» γοητεία, προκειμένου να δρέψουν τα οφέλη τους από το πολιτικό σύστημα.

Ο Πέτρος Κόκκαλης σε πρόσφατη συνέντευξή του ήταν ξεκάθαρος: «Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός οδηγεί σε εσωτερική αποικιοκρατία». Και δεν είχε άδικο, αν σκεφτεί κανείς ότι οι παρενέργειες που έχει στην αυτοδιάθεση του κράτους είναι σοβαρές και επώδυνες. Μεταξύ των δύο εννοιών, είναι δύσκολο να ορίσουμε τι είναι ο «νεοφιλελευθερισμός» που εννοεί κάθε αριστερός ή δεξιός κρατιστής.

Μεταξύ αυτών που τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια της εισβολής του ΠΑΜΕ στο συνέδριο της ΓΣΕΕ στη Ρόδο είναι ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ και εκπρόσωπος της ΔΑΚΕ, Νίκος Κιουτσούκης, το μέλος της Εκτελεστικής γραμματείας της ΓΣΕΕ και πρόεδρος της Ομοσπονδίας Χημικής Βιομηχανίας και ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Καστοριάς Γιώργος Μαλέας.\r\n\r\n

O Πρωθυπουργός νιώθει άβολα στην πολυθρόνα του, ο Πρωθυπουργός χαμογελάει συνέχεια αλλά βαριέται. Κάτι δεν πάει καλά με τον Πρωθυπουργό… Είναι φανερό ότι βασανίζεται. Δείχνει να έχει κουραστεί από όλους και κυρίως από τις συναντήσεις υψηλού επιπέδου. Δυσφορεί πλέον με κάθε υποχρέωση και κουβαλάει με δυσκολία την οποιαδήποτε ευθύνη προκύπτει από τη θέση του.

Ποιο ήταν το κίνητρο για τους ξένους να στηρίξουν έναν άνθρωπο με ανερμάτιστη πολιτική σκέψη και να του επιτρέψουν να παίξει στα ζάρια το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας; Γιατί έπρεπε να υποστεί η ελληνική κοινωνία αυτό το αρρωστημένο σοκ της εξαπάτησης, ενώ βρισκόταν σε τροχιά κανονικότητας και εξόδου από τα μνημόνια; Ερωτήματα αναπάντητα τα οποία πολύ γρήγορα θα πρέπει κάποιος να μας τα εξηγήσει.