Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Πριν από δυόμισι χρόνια, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Ισπανίας (PSOE) έτεινε να καταντήσει «ΠΑΣΟΚ»... Τα ποσοστά του ήταν σταθερά κάτω από τους Podemos και από τους φιλελεύθερους κεντρώους του Κόμματος των Πολιτών (Ciudadanos) αλλά και από την παραδοσιακή Δεξιά του Λαϊκού Κόμματος.
Όλα έδειχναν πως πολύ γρήγορα, θα κατέληγε σε ένα άχρωμο και χωρίς ταυτότητα κόμμα, το οποίο θα διέθετε λίγες έδρες στο ισπανικό κοινοβούλιο, για την τιμή των όπλων της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας... Στην καλύτερη περίπτωση το PSOE θα μπορούσε να διαδραματίσει έναν ρόλο δευτερεύοντα, συμπληρωματικό, αν όχι υπολειμματικό, όπως συνέβη με το SPD στη Γερμανία, το Δημοκρατικό Κόμμα στην Ιταλία και το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα. Ο Πέδρο Σάντσεθ αντιλήφθηκε γρήγορα, πως όλοι όσοι αντιμάχονται τον λαϊκισμό, αισθάνονται την ανάγκη για νέα πρόσωπα, έχοντας αγανακτήσει με τους διεφθαρμένους επαγγελματίες της πολιτικής αλλά και ξεχάσει τις πλέον εμβληματικές πολιτικές φυσιογνωμίες της χώρα.
Αναμφισβήτητα, είναι ο θριαμβευτής των ισπανικών εκλογών. Στην Ελλάδα όμως, ποιος δικαιούται να πανηγυρίζει για την πολιτική του συγγένεια με τον νέο ελπιδοφόρο Ευρωπαίο ηγέτη; Η Φώφη ή ο Αλέξης; Τι είναι τελικά ο Σάντσεθ, ΣΥΡΙΖΑ η ΠΑΣΟΚ;
Για καλό του ίδιου του Σάντσεθ και της Ισπανίας, δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Γιατί ασφαλώς δεν έχει καμία σχέση με την αριστερή καρικατούρα του Τσίπρα. Όμως δεν θυμίζει σε τίποτα και στο ΚΙΝΑΛ το οποίο δεν διαθέτει καμία ευδιάκριτη πολιτική ταυτότητα.
Στην πραγματικότητα, δεν χρειάζονται περισπούδαστες πολιτικές αναλύσεις για να καταλήξει κανείς στην εξήγηση. Το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα αναγεννήθηκε στην Ισπανία επειδή βρέθηκε ένας ικανός ηγέτης. Κάτι που θα συμβεί ίσως, στο μέλλον και στο Λαικό κόμμα που τώρα καταποντίστηκε εξαιτίας των αμαρτιών το Ραχόι.
Για όσους ζουν ακόμα σε προηγούμενες δεκαετίες, θα πρέπει κάποτε να συνειδητοποιήσουν ότι οι ιδεολογίες έχουν πεθάνει. Τουλάχιστον στο πλαίσιο έκφρασής τους και στον πολιτισμικό τους αντίκτυπο.
Όσο για την δική μας περίπτωση, το διακύβευμα δεν είναι το παιχνίδι μεταξύ δεξιάς και αριστεράς που προσπαθούν να συντηρήσουν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ. Η διαχωριστική γραμμή βρίσκεται μεταξύ κρατισμού και φιλελεύθερης οικονομίας. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, συναντά κανείς φανατικούς κρατιστές σε όλα τα κόμματα και φιλόδοξους φιλελεύθερους, διάσπαρτους στο πολιτικό σύστημα.
Αναμφισβήτητα, χρειαζόμαστε κι εδώ έναν Σάντσεθ. Πρώτον για να καλύψει το κενό του επικίνδυνου για το μέλλον Τσίπρα και δεύτερον, την αδυναμία της κεντροαριστεράς να ανταποκριθεί στον σύγχρονο κόσμο και στις απαιτήσεις του.
Εκτός αυτού, σε κάθε φιλελεύθερη αστική δημοκρατία, χρειάζονται δύο ισχυρά κόμματα τα οποία για κάποιο διάστημα ακόμα, θα χρησιμοποιούν τους παλιούς κώδικες της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς. Με την προϋπόθεση όμως, τα προγράμματά τους να είναι συμβατά με την πραγματικότητα που μας περιβάλλει και όχι με φαντασιώσεις και λαικιστικά «ιδεώδη» που εθίζουν τον λαό στην ανωριμότητα.
Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γελοιοποιείται πανηγυρίζοντας για την νίκη του Σάντσεθ από τη στιγμή που υποστήριζε τους Podemos. Είναι όμως, επίσης, υπερβολικό να ελπίζει το ΚΙΝΑΛ πως, σύντομα, θα συμβεί κάτι ανάλογο στην Ελλάδα.
Στην πολιτική, όπως και στην ίδια τη ζωή, ξεκινάμε και καταλήγουμε στον άνθρωπο. Στην προκειμένη περίπτωση στον ηγέτη. Και στην Ελλάδα, έχουμε μεγάλο πρόβλημα με τους ηγέτες…
