Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Στον καπιταλισμό είθισται να υπάρχουν πλούσιοι. Και μάλιστα κάποιοι πλούσιοι που μπορούν να επηρεάζουν την εξουσία. Να της υποδεικνύουν τρόπους άσκησης των καθηκόντων της, να την χρηματοδοτούν και ασφαλώς να καθορίζουν μέρος των αποφάσεών της.
Στον σοσιαλισμό, αντίστοιχα- όπως και σε κάθε ολοκληρωτισμό- υπάρχει μία ελίτ καθοδηγητών η οποία παίζει ακριβώς τον ίδιο ρόλο αλλά χρησιμοποιώντας πάντα το "ηθικό πλεονέκτημα". Και στα θρησκευτικά καθεστώτα το ίδιο. Και στα δόγματα πολλές φορές. Και σε κάθε ολοκληρωτικό σύστημα που η ιδεολογία του βασίζεται σε αυθεντίες, αυταπόδεικτες αλήθειες και αυτόκλητους σωτήρες για "λαούς", "οπαδούς" και "πιστούς".
Η διαφοροποίηση όμως, στον καπιταλισμό είναι η επιρροή της αστικής δημοκρατίας και των θεσμών της στη λειτουργία του πολιτεύματος και στην απονομή δικαίου στην κοινωνία. Με λίγα λόγια, αν οι θεσμοί έχουν ισχύ, τότε κανένα κεφάλαιο και κανένας πλούσιος δεν μπορεί να χειραγωγήσει την πολιτική εξουσία.
Στην δική μας περίπτωση, όλα είναι αντιφατικά και περίεργα. Οι πάντες φαντασιώνονται μία "αριστερή θρησκευτική" δημοκρατία, χωρίς θεσμούς και κανόνες. Ενώ ταυτόχρονα, επιθυμούν- για τους άλλους όμως- ένα καθεστώς το οποίο θα επιβάλει μία νομοκρατία που θα ξεπερνάει τα όρια της πολιτειακής νομιμότητας. Ένα μέρος αυτών οραματίζεται επιπλέον, ένα σοσιαλιστικό παράδεισο με δικαιώματα αστικού πολιτισμού και ελευθερίες καπιταλιστικών προτύπων. Με λίγα λόγια θα ήθελαν έναν κομμουνισμό με λεφτά δηλαδή και τίποτα παραπάνω...
Είναι απολύτως φυσικό για πολλούς από τους συμπολίτες μας να αποδέχονται έναν ηγέτη που πασχίζει για τα συμφέροντα των πτωχών και των αδυνάτων αλλά όταν κουράζεται, σαλπάρει σε ανοιχτές θάλασσες, με το κότερο μιας καλής του φίλης, πλουσίας...
Αλλά δεν καταλαβαίνω την έκπληξη πολλών εξ ημών για τις βόλτες του πρωθυπουργού με το κότερο της κας Παναγοπούλου, όταν εξελέγη με την βοήθεια μιας άλλης, ακόμα πιο πλούσιας κυρίας, της κας Αγγελοπούλου. Όταν επίσης, στηρίχθηκε από την μισή, τουλάχιστον, ελίτ της χώρας που και σήμερα, αποτελεί μέρος του κεντρικού συνθήματος στο δίλημμα για τους ψηφοφόρους της Αριστεράς: με τον λαό ή με την ελίτ;
To πρόβλημα για κάθε λογικό άνθρωπο, δεν είναι οι καλοκαιρινές παρέες του κου Τσίπρα - και ο Τσώρτσιλ ανέβαινε σε κότερα αλλά δεν απασχολούσε κανέναν. Το τεράστιο ηθικό ζήτημα για την δημόσια σφαίρα είναι ο απόλυτος αμοραλισμός που εκπέμπεται από τον ανεκδιήγητο λαϊκισμό του πρωθυπουργού. Ο οποίος πρώτον, επιδεικνύει προκλητικό κυνισμό, μετά την καταστροφή στο Μάτι, δεύτερον, επιμένει να στηρίζει τον μεγάλο "ελιτοφάγο" Πολάκη και τέλος, ετοιμάζεται να αλώσει την κοινωνία, διχάζοντας τους πολίτες σε "νεοφιλελεύθερους" και γνήσιους "δημοκράτες"!
Σίγουρα πρόκειται για παγκόσμιο φαινόμενο πολιτικής σχιζοφρένειας. Όμως, κάθε παράνοια που εκπορεύεται από τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, καθρεφτίζει τον υποψήφιο ψηφοφόρο του. Αυτόν που ζει ο ίδιος την εσωτερική του αντίφαση και επιζητεί πάντα τρόπους για να δικαιολογήσει την απύθμενη υποκρισία του.
Αυτός, ο μέσος ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο τρίτος άνθρωπος πάνω στο κότερο των περσινών διακοπών του πρωθυπουργού. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ας είναι επιφυλακτικοί κάποιοι που θεωρούν ότι ο Τσίπρας ξεγυμνώνεται όσο πλησιάζει η ώρα της μεγάλης κρίσης.
Ο Τσίπρας ήταν πάντα ολόγυμνος. Ο "λαός" του όμως, αναγνώριζε στο πρότυπο, τα χαρακτηριστικά του. Και αν τον τιμωρήσει σε λίγες μέρες στις κάλπες, δεν είναι επειδή τον είδε σε κότερο μετά το Μάτι αλλά επειδή δεν μπορεί να του εγγυηθεί τίποτα καλύτερο για το μέλλον του...
