Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ποτέ οι προεκλογικές παροχές δεν κατάφεραν να αλλάξουν το προδιαγραμμένο αποτέλεσμα της κάλπης. Κυρίως για δύο λόγους με κοινό παρονομαστή: ο ένας είναι ότι οι αποδέκτες των παροχών ποτέ δεν ικανοποιούνται από τις «ευεργεσίες» της τελευταίας στιγμής και ο άλλος ότι κανείς δεν εμπιστεύεται κάποιον που για τέσσερα χρόνια, δεν του προσέφερε κανένα όραμα για το μέλλον του.
Η εμπιστοσύνη δεν είναι απλά μια αξία στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων. Είναι η ηθική βάση πάνω στην οποία λειτουργούν όλοι οι μηχανισμοί παραγωγής έργου. Είναι η συγκολλητική ουσία που συνδέει τις διπλωματικές και τις οικονομικές συμφωνίες ανθρώπων και κοινωνιών.
Η εμπιστοσύνη έχει χαθεί για την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, μέσα και έξω από τη χώρα. Δεν υπάρχει καν ούτε μέσα στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπου η μόνη συνεκτική δύναμη είναι η διατήρηση της εξουσίας.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη αντίφαση που διαλύει κάθε αισιόδοξη πρόβλεψη για τον ΣΥΡΙΖΑ: από τη μία οι διακηρύξεις περί προστασίας του «λαού» από την επερχόμενη «λαίλαπα» Μητσοτάκη και από την άλλη, η πλήρης αδυναμία της κυβέρνησης να εγγυηθεί οποιαδήποτε θετική εξέλιξη για το μέλλον.
Το συμπέρασμα είναι κωμικοτραγικό και για τους δανειστές. Και προκαλεί απίστευτη σύγχυση μεταξύ Ευρωπαίων. Κάποιοι βλέπουν ότι το χρέος δεν χαρίζεται σε όποιον θα ξοδέψει το πλεόνασμα σε διορισμούς στο Δημόσιο και οι άλλοι και οι άλλοι δεν θέλουν να επενδύσουν σε μια ατροφική οικονομία κρατισμού που οδεύει προς βέβαιη πτώχευση.
Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας ούτε κανείς άλλος από το κυβερνητικό σχήμα μπορεί να δώσει ελπίδα στην κοινωνία. Κανένα όραμα και καμία υπόσχεση για το μέλλον. Τα επιδόματα, η ενίσχυση μίας σύνταξης και οι ασάφειες περί παροχών στους ιθαγενείς το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν μία επίφαση επιβίωσης στην κυβέρνηση. Και μάλιστα βραχυχρόνια, αφού μετά τις εκλογές της 26ης Μαίου, ο πρωθυπουργός δεν θα μπορεί να δώσει κάτι παραπάνω στον «λαό» του, χωρίς να τινάξει στον αέρα την οικονομία.
Και όλα αυτά επειδή κυβερνάει τη χώρα ένα τσούρμο «ακτιβιστών μίσους» που υποσχέθηκαν εκτόνωση στα ταπεινά ένστικτα ενός κακομαθημένου λαού.
Αυτή πάντως, η τακτική της γελοιοποίησης των παροχών δεν μπορεί να τραβήξει για πολύ ακόμα, χωρίς απώλειες. Υπάρχει και η αρχή της «πολιτικής εντροπίας» που προσδιορίζει και την αναγκαστική μετάβαση σε άλλη κατάσταση. Γιατί αν ο πρωθυπουργός δεν μετατοπίσει την πολιτική του σε ένα τεχνοκρατικό επίπεδο σοβαρών προσώπων – κανείς δεν θέλει να αναλάβει- δεν πρόκειται να φτάσει σώος μέχρι τον Οκτώβριο.
Δυστυχώς όμως, για τον ίδιο τον Τσίπρα, το καλοκαίρι θα χάσει τον έλεγχο και το παιχνίδι. Γιατί δεν θα υπάρχει πια η κομματική βάση όλων αυτών που περιφέρονται σαν ηθοποιοί αποτυχημένης «επιθεώρησης» αποκαλύπτοντας πόσο αναξιόπιστοι είναι…
Επομένως, ο πρωθυπουργός πρέπει να διαλέξει απέναντι στην αμείλικτη πραγματικότητα που τον έφερε ως εδώ: ή τον αδιέξοδο «ακτιβισμό» της φθίνουσας απάτης ως τον Οκτώβριο ή την άμεση προσφυγή στις κάλπες τον Ιούνιο.
Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, δύσκολα θα αποφύγει την κατάρρευση. Κανείς άλλωστε, δεν μπορεί να λέει τόσα πολλά και με μεγάλη διάρκεια ψέματα. Ούτε καν ένας σύγχρονος τυχοδιώκτης Αριστερός.
Και όπως λέει ο Αρκάς πάντα οι προεκλογικές παροχές είναι ο επιθανάτιος ρόγχος των κυβερνήσεων...
