Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Η αλήθεια δεν βρίσκεται στον αξιακό κώδικα επικοινωνίας του Αλέξη με τους οπαδούς του αλλά στην ψευδαίσθηση της στοιχειώδους ασφάλειας που έχει καταφέρει να τους εμφυσήσει, έναντι της απειλής των «άλλων». Θυμίζει κάπως τις παλιές εποχές του ΠΑΣΟΚ, κατά τις οποίες κανείς δεν είχε πιστέψει ποτέ ότι η χώρα θα βγει από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ αλλά τα συνθήματα κυριαρχούσαν στην πολιτική ζωή για πολλά χρόνια. Και τότε και τώρα, εκείνο που υφέρπει ως υποσυνείδητο αξίωμα δεν είναι το βίωμα αλλά η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διάρκεια της ιδεολογικής προσδοκίας.
Σε κάθε περίπτωση, ας μην έχουμε αυταπάτες για ηθική ρήξη του ΣΥΡΙΖΑ με τους οπαδούς του. Δικαίωμα για αυταπάτες έχουν άλλωστε, μόνο οι «οραματιστές» που ξέρουν καλά να κεφαλαιοποιούν την ήττα τους. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο την επιδιώκουν.
Από εκεί και πέρα, ο εξευτελισμός είναι μία έννοια που αφορά μόνο τον πολιτισμό της «πόλης» και της «συνάθροισης». Της έκθεσης του ανθρώπου στη «δίκη» και στην «αιδώ» μιας πολιτικά οργανωμένης κοινότητας που διαθέτει στοιχειώδεις αρχές στη δημοκρατία. Όχι σε κοινωνίες με στοιχεία πολιτικού πρωτογονισμού, πελατειασμού και τυχοδιωκτικής απαξίας.
Από εκεί και πέρα, όσο και να προσπαθούμε να «εικονογραφήσουμε» τα μοτίβα εξευτελισμού του ΣΥΡΙΖΑ, δύσκολα θα βρούμε συμπαραστάτες στους ψηφοφόρους του. Δεν υφίσταται διάψευση, από τη στιγμή που δεν υπήρχε ουσιαστική προσμονή για κάποιο ρεαλιστικό ιδεολογικό αφήγημα. Με λίγα λόγια, δεν ψήφισε κανείς τον Αλέξη επειδή ήταν Αριστερός. Τον ψήφισε για τον ΕΝΦΙΑ, την ελπίδα των παροχών και το μίσος για όσους δεν ανταποκρίθηκαν στις υποχρεώσεις των παλιών πελατειακών δικτύων.
Όσο κυλάει ο πολιτικός του χρόνος ο ΣΥΡΙΖΑ – ως κόμμα, ως ιδεολόγημα, ως φορέας- μοιραία, ξεγυμνώνεται από τις εξελίξεις. Παρόλα αυτά, και οι δημοσκοπήσεις και η πολιτική ατμόσφαιρα δεν δείχνουν ότι το απροκάλυπτο ξεγύμνωμα της Αριστεράς απασχολεί ιδιαίτερα το κοινό της. Στην πραγματικότητα, μόνο ένα κομμάτι δείχνει δυσαρεστημένο για την δεξιά στροφή της κυβέρνησης. Οι περισσότεροι βρίσκονται, προφανώς, σε θέση άμυνας αλλά συνεχίζουν να θεωρούν ότι δεν πρέπει να επιστρέψουν στην εξουσία οι περίφημοι «προηγούμενοι». Ή στην καλύτερη εκδοχή τους οι «άλλοι».
Αυτή η χώρα έχει μπροστά της ένα μεγάλο στοίχημα: Να ασχοληθεί με το μέλλον της και να προλάβει όσα άφησε πίσω της για δεκαετίες. Είναι ώρα να δώσει ένα μάθημα στον λαϊκισμό και να δώσει το μήνυμα στους επόμενους ότι θα έχουν την ίδια τύχη, αν επιλέξουν ποτέ να τον εξαπατήσουν.
Δεν αρκεί που σώζονται από τους δανειστές στα οικονομικά και δεν καταρρέουν. Το κράτος δεν είναι πλέον δικό τους για τα δημοσιονομικά. Αλλιώς και εκεί θα είχαν χρεοκοπήσει. Στα άλλα δείχνουν ποιοι είναι. Στην Υγεία, στην Παιδεία, στην εξωτερική πολιτική, στην πρόνοια και στην ασφάλεια. Απέτυχαν παταγωδώς σε όλα. Και δεν πιστεύω ότι έχουν πολλά περιθώρια να παραμείνουν – έστω και ως αντιπολίτευση- στο πολιτικό σύστημα και μετά τις εκλογές. Αυτή τη φορά κανείς δεν θα τους συγχωρήσει το θράσος και την αλαζονεία.
Παρόλα αυτά, η μεγάλη στροφή της κοινωνίας δεν θα έρθει από τους ανθρώπους που ψήφιζαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Η μεγάλη αλλαγή θα συμβεί από τους υπόλοιπους που θα επιδείξουν μεγαλύτερη συσπείρωση και δεν θα μείνουν σπίτι τους την ημέρα των εκλογών.
Ξεχάστε τον ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ. Θα συνεχίσει να συμπαθεί τον Τσίπρα, ακόμα κι αν ταχθεί ανοιχτά υπέρ της Βασιλευομένης Δημοκρατίας…Υπάρχουν και άλλοι Έλληνες που μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα της χώρας.
