Είναι ίδιον της Αριστεράς ένα συμβάν να το προσεγγίζει ανάλογα με την ταυτότητα του δράστη. Αν αυτός είναι μετανάστης, μη προνομιούχος, ανήκει ή φαίνεται πως ανήκει στην κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ ή σε κάποια μειονοτική συλλογικότητα, αμέσως αναζητεί τα κοινωνικά κίνητρα που τον ώθησαν στο έγκλημα. Πίσω από αυτή τη δήθεν κοινωνιολογική ανάλυση κρύβεται η απόπειρα, η ενέργεια του δράστη, να χάσει τα ειδεχθή χαρακτηριστικά της.

Αυτή η συνομοταξία των Ελλήνων που αντιμετωπίζει συμπλεγματικά την Τουρκία, εμφανίστηκε σχετικά πρόσφατα. Θαυμάζουν αυτόν που μισούν. Απειλεί την Ελλάδα ο Ερντογάν, φταίμε εμείς που του επιτρέπουμε να μας απειλεί. Επισκέπτεται ο Έλληνας πρωθυπουργός την Τουρκία, την άλλη ημέρα μιλούν για την παγίδα στην οποία έπεσε. Τρέχει με 60% ο πληθωρισμός στην Τουρκία, αυτοί βλέπουν πως η τουρκική οικονομία αντέχει. Ο Έλληνας πρωθυπουργός διατηρεί άριστες σχέσεις με τον Αμερικανό Πρόεδρο, ενώ ο Ερντογάν περιμένει δύο χρόνια στο τηλέφωνο.

Πρώτα-πρώτα η λέξη «βυτίο» είναι μια λέξη χωρίς κανένα αρνητικό φορτίο. Μπορεί να περιέχει πετρέλαιο, βενζίνη και πολλά άλλα προϊόντα. Ούτε είναι κακό αυτό που είπε ο Απόστολος Κακλαμάνης, πως «ό,τι άχρηστο είχαμε στο ΠΑΣΟΚ ήρθε το βυτιοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ και το μάζεψε». Αυτό που ενόχλησε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αυτό που είπε ο Απόστολος Κακλαμάνης ούτε ο οξύτατος λόγος του. Τους ενόχλησε το γενικότερο αντι-ΣΥΡΙΖΑ κλίμα του Συνεδρίου, στο οποίο συμμετείχαν άπαντες.

Το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ επιβεβαίωσε το μεγάλο ρήγμα που εξακολουθεί να υπάρχει μεταξύ της Κεντροαριστεράς και της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Δεν είναι μόνον οι απαξιωτικές εκφράσεις που ακούστηκαν για τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ τα οποία το εγκατέλειψαν και μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν μόνον η προτροπή του Νίκου Ανδρουλάκη προς τον Α. Τσίπρα να συμπράξει μετεκλογικά με τον Βελόπουλο. Ήταν κυρίως η παρουσία στο Συνέδριο των κυρίων Κ. Σημίτη, Β. Βενιζέλου και Γ.Α. Παπανδρέου, οι οποίοι αποτελούν το κόκκινο πανί για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Ευθύς ως έγινε γνωστό πως τουρκικά μαχητικά αεροπλάνα παραβίασαν τον εθνικό εναέριο χώρο στην Αλεξανδρούπολη, εμφανίστηκαν όλοι αυτοί που θαυμάζουν την πολιτική του τουρκικού παζαριού. Είναι οι ίδιοι που στενοχωρήθηκαν με την επιτυχία της επίσκεψης του Έλληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ. Βέβαια, δε μπορούσαν να πουν πολλά, αλλά ψιθύριζαν το γνωστό μίζερο σχόλιο «και τι κερδίσαμε;»

Η εισβολή της Ρωσίας του Πούτιν ανέδειξε, πέραν όλων των άλλων, και τις τραγικές ευθύνες της «παλιάς» Ευρώπης γι' αυτή την εισβολή. Η φυσιογνωμία που προσέδωσε στην ΕΕ ο γαλλογερμανικός άξονας, αρχής γενομένης με το δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζί, έφερε την οικονομική, την πολιτική και τη στρατιωτική ενδυνάμωση της Ρωσίας, κάτι που το πληρώνει σήμερα όλος ο πλανήτης. Ενώ ο Βλ. Πούτιν προωθούσε σταδιακά τις αυτοκρατορικές-αναθεωρητικές θέσεις του, η «παλιά Ευρώπη» τον αντιμετώπιζε ως έναν επικερδή και αξιόπιστο εμπορικό συνεργάτη.

Το ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ ήταν αναμφίβολα επιτυχές. Ξεπέρασε κάθε προσδοκία και αυτό δε φαίνεται τόσο από τα θριαμβευτικά σχόλια των Αμερικανών, όσο από την αμηχανία και τις άναρθρες κραυγές των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και την οργή των Τούρκων. Εννοείται πως οι άριστες πλέον σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών - καλύτερες από κάθε άλλη φορά από το 1974 και εντεύθεν - μπορεί να δημιουργήσουν ένα πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο το οποίο θα έχει καθοριστική συμβολή και στην εσωτερική πολιτική κατάσταση.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έθεσε στο Κογκρέσο όλη την γκάμα των τουρκικών απειλών. Με τρόπο διπλωματικό ταύτισε τον ρωσικό αναθεωρητισμό με τον τουρκικό. Η υποδοχή της ομιλίας του Έλληνα πρωθυπουργού στο Κογκρέσο και η γενικότερη παρουσία του στις ΗΠΑ φανερώνουν πως οι αμερικανικές ελίτ έχουν κάνει τις επιλογές τους. Ποτέ δε θα συγχωρήσουν την εγκατάσταση των S-400  στην Τουρκία.  Συνεπώς, δε χρειάζεται κάποιος να είναι ιδιαίτερα ευφυής για να αντιληφθεί γιατί εκνευρίστηκαν οι Τούρκοι με την επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στις ΗΠΑ.

Τώρα, με το αίτημα της Σουηδίας και της Φινλανδίας να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ ακούστηκαν και πάλι οι φωνές που ζητούν να πράξει το ίδιο και η Κυπριακή Δημοκρατία. Μου θυμίζουν το γνωστό γνωμικό «τώρα που βρήκαμε παπά, να θάψουμε πέντε-έξι». Αν υποθέσουμε πως παρακάμπτονται οι αντιρρήσεις της Τουρκίας για την ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, η Κύπρος τι έχει επί της ουσίας να κερδίσει; Το πιο ουσιαστικό ερώτημα είναι αν η Κυπριακή Δημοκρατία επιθυμεί να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.

Η Συριζολογία αρκετά κράτησε, τώρα ας ασχοληθούμε και πάλι με το Ουκρανικό. Η ομόφωνη - πλην Τουρκίας - αποδοχή της ένταξης της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ φανερώνει πως εξέλιπαν και οι τελευταίοι δισταγμοί γι' αυτή την κίνηση. Αναμφίβολα θα προκαλέσει τη Ρωσία του Πούτιν, αλλά είναι μια από τις συνέπειες της εισβολής του στην Ουκρανία. Πληρώνει για τις επιλογές του. Υπάρχουν διαμετρικά αντίθετοι στόχοι οι οποίοι αναπόφευκτα οδηγούν η οποιαδήποτε λύση να διαμορφωθεί στα πεδία των μαχών.

Να δεχτούμε προς χάρη της συζητήσεως πως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να δηλώσει ό,τι αριθμό ψηφοφόρων επιθυμεί για τη διαδικασία ανανέωσης της ηγεσίας του Α. Τσίπρα. Το ερώτημα είναι τι έμεινε από τη μαξιμαλιστική στοχοθεσία αυτής της εκλογής. Άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζαν πως «την Κυριακή να γράψουμε τους τίτλους τέλους της κυβέρνησης», άλλα μιλούσαν για τη «αρχή του τέλους», ενώ ο ίδιος ο Α. Τσίπρας ήταν πιο συγκεκριμένος. Ζήτησε οι πολίτες με τη συμμετοχή τους να επιστρέψουν το λογαριασμό στον Μητσοτάκη.

Η κατ' αρχήν άρνηση του Τ. Ερντογάν στην ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ μπορεί να μην οφείλεται αποκλειστικά στο γνωστό «ανατολίτικο» παζάρι. Η παλιά και γηρασμένη Ευρώπη, για μια ακόμα, φορά αδυνατεί να δει με καθαρή ματιά τη διακύβευση του πολέμου στην Ουκρανία. Αυτά βλέπει ο Τ. Ερντογάν και προσπαθεί να αποκομίσει όσο το δυνατόν περισσότερα κέρδη και παράλληλα να φανεί ένας «χρήσιμος μπροστάρης» στην αποτροπή της ένταξης των δύο σκανδιναβικών κρατών στο ΝΑΤΟ.

Στην αρχή όταν το διάβασα νόμιζα πως κάποιοι έκαναν την «πλάκα» τους με τις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά όμως διαπίστωσα πως δεν επρόκειτο περί «πλάκας», αλλά για πραγματικό κείμενο-οδηγία του ΣΥΡΙΖΑ. Θα ψηφίσουν και 15χρονα. Θα μπορούσαν να ρίξουν το όριο ηλικίας στα 12 χρόνια. Έχω γράψει πως η απόγνωση είναι κακός σύμβουλος. Στην προκειμένη περίπτωση θα οδηγήσει στη γελοιοποίηση τον ίδιο τον Α. Τσίπρα και τους εμπνευστές αυτής της κωμωδίας.

«Οι απόψεις έχουν συνέπειες». Αυτήν την πρωτοφανή δήλωση δεν την έκανε κάποιος ανακριτής αυταρχικού καθεστώτος. Την έκανε ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, όταν φοιτητής, ζήτησε την προστασία του Πρυτάνεως, όταν είδε το πρόσωπό του ως επικηρυγμένος στους τοίχους του συγκεκριμένου πανεπιστημίου, επειδή τάχθηκε υπέρ της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Προφανώς ο πρύτανης αγνοεί πως συνέπειες στην εκφορά των απόψεων υπάρχουν μόνο στα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Στις δημοκρατίες ο καθένας λέει ελεύθερα αυτά που πιστεύει. Και όταν λέμε «ελεύθερα», εννοούμε χωρίς συνέπειες.

Όσο περνούν οι μέρες έρχονται στο φως λεπτομέρειες για το πώς έγινε η επιδρομή των βαρβάρων στην υπό κατασκευή βιβλιοθήκη στο Βιολογικό. Θα γινόταν ένα από τα καθιερωμένα μαζικά πάρτι στο ΑΠΘ. Ο πρύτανης άριστα έπραξε και ζήτησε από τη διμοιρία των ΜΑΤ, που προστάτευε το χώρο της βιβλιοθήκης, να αποχωρήσει για να μην προκαλέσει. Και αυτό έγινε. Κατά τις πρωινές ώρες, μια ομάδα 100 ατόμων έκανε αυτό που έκανε, καθώς η περιοχή ήταν απροστάτευτη.

Η χρήση του ρήματος «κινδυνεύει» στον τίτλο είναι συνδεδεμένη με την αποτυχημένη κατάληξη του εγχειρήματος του «Ποταμιού». Ευθύς εξ αρχής απαντώ, πως η Νέα Δημοκρατία δεν κινδυνεύει να γίνει «Ποτάμι». Όσοι σήμερα διατυπώνουν τον φόβο μήπως η Νέα Δημοκρατία μετατραπεί σε «Ποτάμι», προφανώς εννοούν μήπως αποκτήσει τα χαρακτηριστικά του ιδεολογικού χυλού. Τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει. Η Νέα Δημοκρατία έχει πολύ συγκεκριμένους ιδεολογικούς άξονες, που ορίζουν και την κεντρική της πολιτική έκφραση.

Επί μια εβδομάδα, τουλάχιστον, η παγκόσμια κοινή γνώμη ασχολείτο με το τι θα πει ο Βλ. Πούτιν την 9η Μαϊου, την ημέρα της νίκης των συμμαχικών δυνάμεων επί των ναζί. Ακούσαμε και διαβάσαμε όλα τα πιθανά σενάρια. Τελικά τίποτα απ΄όλα αυτά δε συνέβη. Απεναντίας είδαμε έναν Βλ. Πούτιν εμφανώς ταλαιπωρημένο, να προσπαθεί να πείσει τους υπηκόους του πως το ΝΑΤΟ ετοίμαζε εισβολή στη Ρωσία. Σε μια χώρα με απολύτως ελεγχόμενη πληροφόρηση και με την αντιπολίτευση φιμωμένη και εξουδετερωμένη, ο Πούτιν μπορεί να ισχυρίζεται ό,τι θέλει.

Επειδή η βία τελικά δεν πρόκειται να λύσει σήμερα κανένα πρόβλημα, ας αφήσουμε τα ΑΕΙ να λειτουργούν μέσα στην καθημερινή απαξίωση τους και στη μιζέρια τους και η πολιτεία ας φροντίσει, με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 2025, να προχωρήσει στην ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Χωρίς τις γνωστές κουτοπονηριές οι εφαρμοστικοί νόμοι να καθιστούν ανέφικτη και ασύμφορη την ίδρυση τους. Τότε, αναγκαστικά τα δημόσια ΑΕΙ για να επιβιώσουν στον ανταγωνισμό θα πρέπει να βελτιωθούν. Δυστυχώς είναι μια επώδυνη λύση, αλλά απολύτως αναγκαία.

Τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου, μια ομάδα περίπου 60 κουκουλοφόρων, οπλισμένη με βαριοπούλες, κατέστρεψε ό,τι είχε γίνει μέχρι τότε στο διαβόητο «στέκι του Βιολογικού» του ΑΠΘ. Δε χρειάζονται πολλά λόγια πως με αυτήν την καταδρομική επιχείρηση διασύρθηκε πρωτίστως το ελληνικό Κράτος. Οι μετριοπαθείς πολίτες θέλουν τα ελληνικά πανεπιστήμια να πάψουν να αποτελούν εστίες βρωμιάς, αυθαιρεσιών και άντρα κάθε λογής παρανόμων.

Υπάρχουν και άλλες πιο λαϊκές εκφράσεις για να αποδώσουν την κατάσταση στην οποία βρέθηκαν την Πέμπτη το βράδυ οι ηγέτες και τα στελέχη της αντιπολίτευσης, όταν άκουσαν τα μέτρα της κυβέρνησης για τα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος. Δεν περίμεναν να ήταν τόσο γενναία. Έτσι, μετά την αμηχανία των πρώτων ωρών, άρχισαν να ψελλίζουν τα γνωστά μεμψίμοιρα σχόλια. «Είναι μόνο 100 ευρώ τον μήνα» είπε ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το left.gr το προχώρησε πιο πολύ. Είχε κεντρικό τίτλο: «μεσοσταθμικά 66,6 ευρώ για όλο το εξάμηνο τα μέτρα…».

Ως γνωστόν ο Α. Τσίπρας ζήτησε από τον πρωθυπουργό όταν βρεθεί σε δέκα μέρες με τον Τζο Μπάιντεν, να ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ να μη δοθούν τα F-16 στην Τουρκία. Όχι απλώς να ζητήσει, αλλά να το απαιτήσει. Υπάρχει ένα σοβαρό ενδεχόμενο ο Α. Τσίπρας να μη γνωρίζει τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ των ρημάτων «ζητώ» και «απαιτώ». Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να γνωρίζει αυτή τη διαφορά και να χρησιμοποιεί το ρήμα «απαιτώ» για να μας δείξει πώς θα ενεργούσε αυτός αν βρισκόταν στη θέση του Κυριάκου Μητσοτάκη

Σήμερα κλείνουν 12 χρόνια από τότε που θρηνήσαμε τους τέσσερις νεκρούς της Marfin. Δώδεκα χρόνια βιωμένης απώλειας για τους οικείους τους. Και 12 χρόνια θλίψης και ντροπής για μια πολιτεία που δεν μπόρεσε να συλλάβει και να δικάσει τους δολοφόνους τους. Οι μέρες του Μαΐου του 2010 ήταν ημέρες οργής και μίσους. Για πολλά χρόνια ελάχιστοι γνώριζαν το ονοματεπώνυμο των τριών δολοφονημένων. Χρειάστηκε ένας αγώνας, μέσω του διαδικτύου, για να μην πέσουν στη λήθη αυτά τα νέα παιδιά.

Μετά τον Τσόμσκι στις ΗΠΑ, μίλησε και ο Χάμπερμας στη Γερμανία. Τι το κοινό είχαν οι δηλώσεις τους; καλούσαν το Δυτικό στρατόπεδο να τα βρει με τον Πούτιν. Μάλιστα ο Τσόμσκι το προχώρησε ακόμα πιο πολύ. Έπλεξε το εγκώμιο του Ντ. Τραμπ, γιατί όπως είπε «είναι η μοναδική προσωπικότητα της Δύσης που διατύπωσε μια λογική πρόταση για την επίλυση της ουκρανικής κρίσης». Εν τω μεταξύ ο Τραμπ ουδέποτε διατύπωσε κάποια πρόταση.

Τα πάθη του πολέμου, οι νεκροί, οι καταστροφές και ο ανθρώπινος πόνος ισοπεδώνουν τα πάντα. Κυριαρχεί απόλυτα το μαύρο και το άσπρο. Όλοι οι υπόλοιποι χρωματισμοί έχουν εξαφανισθεί, όπως και οι φωνές που διατυπώνουν μια κριτική σκέψη. Οι στιγμές απαιτούν μονολιθικές συμπεριφορές. Όπως και όποτε κι αν λήξει αυτός ο πόλεμος, ο ουκρανικός λαός, ανεξαρτήτως γλώσσας, θα μισεί για πολλές γενιές τους Ρώσους. Αυτό ήταν ίσως το μεγαλύτερο έγκλημα του Πούτιν.