Η χρήση του ρήματος «κινδυνεύει» στον τίτλο είναι συνδεδεμένη με την αποτυχημένη κατάληξη του εγχειρήματος του «Ποταμιού». Ευθύς εξ αρχής απαντώ, πως η Νέα Δημοκρατία δεν κινδυνεύει να γίνει «Ποτάμι».
Για να το αναλύσω το θέμα, θα πρέπει πρώτα να εξετάσω τι ήταν το «Ποτάμι».
Η δημιουργία του ήταν, χωρίς αμφιβολία, μια αναγκαιότητα της μνημονιακής εποχής. Ο χώρος του «Μένουμε Ευρώπη» είχε την ανάγκη να εκφρασθεί και από έναν άλλον πολιτικό σχηματισμό που δε θα κουβαλούσε τις αμαρτίες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Έναν σχηματισμό που θα τον συγκροτούσαν άφθαρτα πρόσωπα, με σημαντική κοινωνική παρουσία, υπό την ηγεσία ενός καταξιωμένου δημοσιογράφου. Μέχρις εδώ όλα καλά και η πρώτη εμφάνιση στις ευρωεκλογές του 2014 ήταν ελπιδοφόρα. Τι στράβωσε στη συνέχεια;
Δύο ήταν -κατά τη γνώμη μου- οι βασικοί λόγοι αυτής της αποτυχίας, στενά συνδεδεμένοι.
Πρώτος λόγος
Μετά την πρώτη εκλογική εμφάνιση θα έπρεπε το «Ποτάμι» να ξεδιπλώσει τα ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά του. Και αυτό θα έπρεπε να φανεί επί του πολιτικού πεδίου. Εδώ δεν τα κατάφερε ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης. Μέσα στο φλεγόμενο αντμνημονιακό περιβάλλον και με τον επελαύνοντα ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύ δύσκολο να διαμορφώσει μια σαφή πολιτική γραμμή. Τα ζιγκ-ζαγκ που έκανε και οι υπαναχωρήσεις του, θόλωσαν την εικόνα του «Ποταμιού». Ευθύς εξ αρχής δεν ξεκαθάρισε τις θέσεις του απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Υποκειμενικές αδυναμίες, σε εξ αντικειμένου πολύ δύσκολες συνθήκες. Στη συνέχεια το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο δεν του άφησε τον ελάχιστο χώρο για να επιβιώσει.
Δεύτερος λόγος
Πίστεψε ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης πως μπορούσε να συγκροτήσει κόμμα χωρίς κομματικές οργανώσεις. Πίστεψε πως στις ημέρες μας μπορούν να επιβιώσουν κόμματα one man show, ενώ περιστοιχιζόταν από στελέχη με σημαντική κοινωνική παρουσία στους χώρους τους, όπως προανέφερα.
Είναι αποδεδειγμένο πως ο πολίτης επιζητεί η σχέση του με το κόμμα που ψηφίζει να διαμεσολαβείται και σε τοπικό επίπεδο. Να απευθύνεται στον υπεύθυνο του κόμματος και στα τοπικά στελέχη, που είναι οικεία πρόσωπα παλαιόθεν. Δηλαδή ένα κόμμα για να αναπτυχθεί θα πρέπει να έχει γραφεία και τοπικές οργανώσεις π.χ. και στο Γύθειο και στα Φάρσαλα και στη Νιγρίτα και στο Λέχοβο.
Αυτά τα λάθη σε ένα νεοσύστατο κόμμα πληρώνονται.
Όσοι σήμερα διατυπώνουν τον φόβο μήπως η Νέα Δημοκρατία μετατραπεί σε «Ποτάμι», προφανώς εννοούν μήπως αποκτήσει τα χαρακτηριστικά του ιδεολογικού χυλού. Τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει. Η Νέα Δημοκρατία έχει πολύ συγκεκριμένους ιδεολογικούς άξονες, που ορίζουν και την κεντρική της πολιτική έκφραση. Μάλιστα ένα κόμμα που ασκεί κυβερνητική εξουσία τέτοιο κίνδυνο δε διατρέχει, καθώς σχεδόν όλες οι αποφάσεις που λαμβάνει έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο ιδεολογικό πρόσημο. Είναι λογικό να υπάρχει μια τάση στην παράταξη που να θέλει μια λιγότερο ιδεολογικοποιημένη Νέα Δημοκρατία και μια άλλη τάση που να υποστηρίζει το αντίθετο. Έναν διαρκή ιδεολογικό αγώνα απέναντι στην Αριστερά. Είναι προφανές πως η ηγεσία, που δίνει και τον κεντρικό τόνο, οφείλει να λαμβάνει υπόψη της αυτές τις τάσεις και να ισορροπεί, μέσα από τη σύνθεση των ρευμάτων. Τα μεγάλα κόμματα έτσι λειτουργούν και αναπτύσσονται μέσα από τη διαρκή ανανέωση τους σε ιδέες και πρόσωπα.
Συνεπώς, πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι πιστεύουν πως η Νέα Δημοκρατία είναι ένα μονολιθικό κόμμα. Δηλ. όσοι πιστεύουν πως η Νέα Δημοκρατία είναι αμιγώς φιλελεύθερη ή αμιγώς δεξιά και συντηρητική. Αν γίνει μόνο το ένα ή μόνο το άλλο δε θα είναι Νέα Δημοκρατία. Θα είναι κάτι άλλο.
