Μετά τον Τσόμσκι στις ΗΠΑ, μίλησε και ο Χάμπερμας στη Γερμανία. Τι το κοινό είχαν οι δηλώσεις τους; καλούσαν το Δυτικό στρατόπεδο να τα βρει με τον Πούτιν. Μάλιστα ο Τσόμσκι το προχώρησε ακόμα πιο πολύ. Έπλεξε το εγκώμιο του Ντ. Τραμπ, γιατί όπως είπε «είναι η μοναδική προσωπικότητα της Δύσης που διατύπωσε μια λογική πρόταση για την επίλυση της ουκρανικής κρίσης». Εν τω μεταξύ ο Τραμπ ουδέποτε διατύπωσε κάποια πρόταση. Το μόνο που έκανε ήταν, ενώ μαινόταν ο πόλεμος στην Ουκρανία, στα μέσα Μαρτίου, να ζητήσει από τον Πούτιν να δώσει στη δημοσιότητα στοιχεία για τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του γιου του Τζο Μπάντεν, Χάιντερ, στην Ουκρανία. Αυτό τον ένοιαζε! Πριν από λίγες ημέρες μάλιστα είχε χαρακτηρίσει τις κινήσεις Πούτιν (βλ. εισβολή) ιδιοφυείς και έξυπνες.
Ο Χάμπερμας, από τα σημαίνοντα μέλη της Σχολής της Φρανκφούρτης, ζήτησε από τον Γερμανό Καγκελάριο να μη στείλει και άλλη στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία, και εν όψει πυρηνικού ολοκαυτώματος, να τα βρει με τον Πούτιν.
Τόσο από τη σκέψη του Τσόμσκι όσο και του Χάμπερμας απουσιάζουν παντελώς οι Ουκρανοί. Οι δύο διανοητές της Αριστεράς προτείνουν να βρεθεί λύση μεταξύ του εισβολέα και του Δυτικού κόσμου που θα αφορά το μέλλον της Ουκρανίας, ερήμην των Ουκρανών. Σε τελική ανάλυση οι σχετικές συζητήσεις θα αφορούν στο πόσο θα διαμελισθεί η Ουκρανία.
Μια πλήρης επιβράβευση του επιτιθέμενου, κάτι που θα δημιουργήσει, μετά βεβαιότητος, ένα επικίνδυνο ιστορικό προηγούμενο.
Ευτυχώς ο Γερμανός Καγκελάριος ήταν απολύτως σαφής. Οι κυρώσεις θα αρθούν, αν στην τελική λύση που θα δοθεί, συμφωνήσει και η ουκρανική κυβέρνηση.
Ο Χάμπερμας, του οποίου η συγκεκριμένη πρόταση δέχθηκε σκληρή κριτική στη Γερμανία, μάλλον δε θα αντιλήφθηκε πως με αυτά που υποστηρίζει ουσιαστικά θέλει να αφήσουμε τους Ουκρανούς ανυπεράσπιστους απέναντι στα ρωσικά στρατεύματα, έτσι ώστε στη συνέχεια ο Πούτιν να «διαπραγματευτεί» από θέση ισχύος. Μόνο που δε θα πρόκειται για διαπραγμάτευση, αλλά για την επιβολή των όρων του.
Το μεγάλο ερώτημα σε αυτόν τον πόλεμο δεν είναι μόνον πότε θα τελειώσει, αλλά κυρίως πώς θα τελειώσει. Μέχρι τότε είναι απολύτως λογικό η κάθε πλευρά να επιδιώκει να κατακτήσει καλύτερες θέσεις. Και η ουκρανική πλευρά για να το επιτύχει, χρειάζεται απαραιτήτως τη βοήθεια του Δυτικού στρατοπέδου.
Όλα τα υπόλοιπα που διακινούνται, δηλαδή πως ο Ζελένσκι είναι ενεργούμενο των ΗΠΑ, κινούνται στο χώρο της συνωμοσιολογίας. Ουδείς εξανάγκασε τον Βλ. Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία και να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Γιατί δε θα πρέπει να το λησμονούμε, η γενεσιουργός αιτία των όσων ζούμε είναι η εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων σε μια ανεξάρτητη, ευρωπαϊκή χώρα.
Και ο Τσόμσκι και ο Χάμπερμας και όσοι σκέφτονται όπως αυτοί, νομίζουν ότι με μια αράδα στην οποία καταδικάζουν την επέμβαση του Πούτιν, «καθαρίζουν» και μπορούν ανενόχλητοι στη συνέχεια να προτείνουν λύσεις που να ευνοούν αυτόν που μόλις είχαν καταδικάσει.
Τελικά αυτός ο αριστερός πασιφισμός που έρχεται από τα βάθη του Ψυχρού πολέμου, παραμένει αυτό που πάντα ήταν. Στρατευμένος στον σοβιετικό, και σήμερα στον ρωσικό επεκτατισμό.
