Το ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ ήταν αναμφίβολα επιτυχές. Ξεπέρασε κάθε προσδοκία και αυτό δε φαίνεται τόσο από τα θριαμβευτικά σχόλια των Αμερικανών, όσο από την αμηχανία και τις άναρθρες κραυγές των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και την οργή των Τούρκων.
Εννοείται πως οι άριστες πλέον σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών - καλύτερες από κάθε άλλη φορά από το 1974 και εντεύθεν - μπορεί να δημιουργήσουν ένα πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο το οποίο θα έχει καθοριστική συμβολή και στην εσωτερική πολιτική κατάσταση. Στον βαθμό που η Ελλάδα αναδεικνύεται σε έναν πιστό σύμμαχο μπορεί να γίνει η χώρα υποδοχής σημαντικών επενδυτικών κεφαλαίων από τις ΗΠΑ.
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, καθώς μπαίνουμε στον σκληρό πυρήνα της ελληνικής κακοδαιμονίας. Στη γραφειοκρατία, στις αγκυλώσεις του πολιτικού μας συστήματος και στην καθυστέρηση της απονομής της δικαιοσύνης που προσλαμβάνει, σε πολλές περιπτώσεις, τα χαρακτηριστικά της αρνησιδικίας.
Εξαιρετική η ομιλία του πρωθυπουργού στο Κογκρέσο, αλλά θα μείνει απλώς στο χώρο των εντυπώσεων αν η κυβέρνηση και η δημόσια διοίκηση δεν μπορέσουν να εκμεταλλευτούν τις προοπτικές που διανοίγονται.
Πλέον η κυβέρνηση θα πρέπει να «τρέξει» με ταχύτητα τις μεταρρυθμίσεις στο χρόνο που απομένει μέχρι τις εκλογές. Υπάρχει ο φόβος, λόγω του ότι έχουμε εισέλθει ουσιαστικά σε προεκλογική τροχιά, οι μεν υπουργοί να «κατεβάσουν τα μολύβια», εξαντλώντας τη δραστηριότητα τους στην τακτοποίηση «εισερχομένων - εξερχομένων», η δε κυβέρνηση συνολικά, να δαπανήσει όλη της την ενέργεια στη διαχείριση εμβαλωματικών ρυθμίσεων προεκλογικού χαρακτήρα.
Επί πλέον το γενικότερο περιβάλλον, λόγω της παρατεταμένης ακρίβειας, δεν είναι και ευχάριστο για τους πολίτες. Συνεπώς, η κυβέρνηση αν θέλει να αξιοποιήσει την ευνοϊκή συγκυρία οφείλει να αρχίσει να «σπάει αυγά».
Παράδειγμα: είναι αδιανόητες οι καθυστερήσεις που παρατηρούνται για να ρυθμισθούν οι εκκρεμότητες των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, ενώ έχει γίνει σήριαλ η ιδιωτικοποίηση των ναυπηγείων Ελευσίνας. Για την πολύπαθη ΛΑΡΚΟ που θα μπορούσε να γίνει ένας από τους κινητήρες που θα απογείωνε την ελληνική οικονομία, καλύτερα «άστα να πάνε». Καλή είναι η Λόκχηντ, αλλά για να έρθει, θα ζητήσει τακτοποιήσεις ζητημάτων που πιθανόν το πολιτικό μας σύστημα να μη θέλει ή να μην μπορεί να τις ρυθμίσει.
Σήμερα, με τη θεαματική άνοδο όλων των οικοδομικών υλικών, αποδεικνύεται πόσο εγκληματική για την εθνική οικονομία ήταν η υπονόμευση του έργου του Ελληνικού. Οκτώ χρόνια μετά το 2014, θα είχε ολοκληρωθεί ένα σημαντικό κομμάτι του έργου.
Ο πρωθυπουργός επιστρέφει ενισχυμένος πολιτικά. Θα πρέπει να το εκμεταλλευτεί και να ολοκληρώσει όλα αυτά που οι αλλεπάλληλες αναποδιές και οι παθογένειες της διοίκησης δεν του επέτρεψαν να τα προχωρήσει.
Καλά τα χειροκροτήματα της Πελόζι και της Χάρις, αλλά ακόμα καλύτερα τα δολάρια που θα επενδυθούν στην Ελλάδα.
