Όπως κάθε μέρα έτσι και σήμερα πέρασα από το σημείο όπου δολοφόνησαν τον δεκαεννιάχρονο Άλκη. Λουλούδια, κεριά, καντήλια, κασκόλ, ζωγραφιές και πλακάτ σχηματίζουν ένα μνημείο γροθιά στο στομάχι. Όσο θα υπάρχουν κέντρα εκτροφής της βίας και όσο θα είμαστε αδιάφοροι απέναντι στα μεγάλα προβλήματα της αμορφωσιάς, της χυδαιότητας και του εκφασισμού της κοινωνίας μας, το μνημείο αυτό πρέπει να παραμείνει ακέραιο.

Όλοι εμείς που είμαστε έξω από τα πολιτικά τεκταινόμενα στον χώρο της κεντροαριστεράς είχαμε στρέψει όλο μας το ενδιαφέρον σε αυτά γιατί ελπίσαμε ότι μέσα από αυτές τις εκλογές θα αναδειχτεί ηγέτης και κεντροαριστερό κόμμα που θα μπορέσει να υπερφαλαγγίσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να προσφέρει στο πολιτικό σύστημα της χώρας ως αντιπολίτευση τη σοβαρότητα που τόσο έχει ανάγκη.

Κανένας δεν σκέφτηκε τον μεγάλο άθλο που κλήθηκε να διεκπεραιώσει η επιστημονική κοινότητα παγκοσμίως. Οι κλινικές έχουν χωριστεί στα δύο, από τη μια οι εμβολιασμένοι και από την άλλη οι ανεμβολίαστοι. Καμία προσπάθεια να πείσεις τους αρνητές δεν έχει επιτευχθεί. Τα στρατόπεδα έχουν σχηματισθεί και ένας υποτυπώδης ψυχρός εμφύλιος πόλεμος έχει ξεκινήσει. Η εμπειρία ενός χρόνου έδειξε ότι αυτός δεν κάμπτεται με τίποτα απλώς μετασχηματίζεται.

Ανάμεσα στα άφθονα παραδείγματα ειδικευομένων που ασφυκτιούν απεγνωσμένα στον κλοιό που σχηματίζει από τη μία πλευρά η πραγματική κόλαση της πανδημίας και από την άλλη η τεχνητή κόλαση της παράλογης νομοθεσίας είναι ότι η απόκτηση του τίτλου της ειδικότητας δεν μπορεί να αποκτηθεί από κάποιον εάν δεν έχει κάνει το αγροτικό.

Ίσως την ωραιότερη εντύπωση από τις εκδηλώσεις για την επέτειο των διακοσίων χρόνων από την Επανάσταση την έκαναν τα δάκρια του Πρίγκιπα Καρόλου στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη.

Έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της πανδημίας του κορονοϊού και τα απανωτά κύματα απαγορεύσεων και περιορισμών που έχουν επιβληθεί διαπιστώνουμε ότι κάθε ήμερα που περνάει διαμορφώνεται στην κοινωνία όλο και πιο έντονα μια ετερόκλιτη «επαναστατική» μάζα ανθρώπων που έχοντας ως κοινό παρονομαστή την δεδομένη κόπωση αντιτίθενται με μεγάλο πείσμα στους περιορισμούς που επιβάλουν κυβέρνηση και λοιμωξιολόγοι.

Η Θεσσαλονίκη πέρασε καρτερικά και μουδιασμένα τις εορτές. Το περίεργο άνοιγμα του λιανεμπορίου μέσω «click away» κάπως βελτίωσε την ψυχολογία αλλά δεν ήταν αρκετό. Τώρα πλέον υπάρχει η υποδομή για το ενδεχόμενο ενός τρίτου κύματος της πανδημίας αλλά η ελπίδα που μας δίνει το νέο εμβόλιο έχει ξεπεράσει τον φόβο.

Οι δυσκολίες, τα έντονα γεγονότα, οι κακουχίες, η συνεχής εγρήγορση, τα κοινά συναισθήματα μας έκαναν να αισθανθούμε μας έκαναν να αισθανθούμε συμπολεμιστές! Δεν υπερβάλουμε, η Θεσσαλονίκη τον τελευταίο ένα μήνα είναι μια πόλη υπό πολιορκία με τα κηδειόχαρτα και τις αναγγελίες θανάτου όλο και να αυξάνονται.

Πώς έφτασε η Θεσσαλονίκη στο πολεμικό σκηνικό του Νοεμβρίου; Για να πάρει στην πόλη μας τόσο τραγικές διαστάσεις δεν ήταν αρκετό μόνον το όργιο του καλοκαιριού αλλά χρειαζόμασταν μια μεγάλη μολυσματική «δόση εφόδου» που συνδυάστηκε με την κόπωση του κόσμου στα νέα μέτρα.

Οι συνθήκες στην πόλη της Θεσσαλονίκης είναι γνωστές και κάθε ημέρα που περνάει όλο και χειροτερεύει. Τώρα ζούμε την κορύφωση της πανδημίας και έλαχε στην Θεσσαλονίκη περισσότερο από κάθε άλλη πόλη αυτήν την στιγμή στην χώρα να σηκώσει τον σταυρό του μαρτυρίου. Οι συνθήκες που βιώνουμε στα νοσοκομεία είναι κάτι παραπάνω από δραματικές. Δεν μπορούμε να σχεδιάσουμε τίποτα για το άμεσο μέλλον γιατί απλούστατα δεν γνωρίζουμε κάτω από ποιες συνθήκες θα ξημερώσει το αύριο.

Η 28η Οκτωβρίου 2020 η ημέρα που σύμφωνα με τον Ελύτη «το Γένος έχει συνήθειο να γιορτάζει τον άλλο Σηκωμό» έχει προοριστεί από τις συνθήκες να είναι η ημέρα με τα 1259 κρούσματα. Μια ημέρα ορόσημο στην μάχη κατά της πανδημίας αυτής.

Ο ασθενής έχει την ελευθερία να αρνηθεί την θεραπεία που του συνιστούν οι ιατροί αλλά δεν έχει την ελευθερία να παρασύρει στον χορό ενός λoιμώδους νοσήματος και άλλους. Για αυτό δημοκρατικό μας καθήκον είναι να τηρήσουμε όλοι τα μέτρα και να περιορίσουμε την πανδημία.

Ας συλλογιστούμε τι σημαίνει μια ταυτόχρονη έξαρση της γρίπης και του κορονοϊού τον Νοέμβριο. Τι σημαίνει για τις ΜΕΘ και για το σύστημα υγείας. Ποια θα είναι η θέση σου αρνητή του σήμερα και πιθανό κρούσμα του αύριο, όταν ο επαπειλούμενος Αρμαγεδδών ξεσπάσει; Θα δείξεις κατανόηση όταν ο γιατρός θα ψάχνει εναγωνίως να βρει κρεβάτι ΜΕΘ και δεν θα βρίσκει για τον διασωληνωμένο γονιό σου;

Αν ζούσε σήμερα ο Πλούταρχος δεν θα είχε ούτε Καίσαρα και Αλέξανδρο αλλά ούτε Κικέρωνα και Δημοσθένη για να αντιπαραβάλλει τους βίους τους. Αν ζούσε, λοιπόν, τώρα θα είχε την ευκαιρία να συγκρίνει τα προφίλ τυράννων του (σχετικά) πρόσφατου παρελθόντος με αυτά αντίστοιχων προσωπικοτήτων του παρόντος.

Ιστορίες όπως ο τορπιλισμός της «Έλλης» μας δείχνουν ότι προκλήσεις που θίγουν το εθνικό μας φιλότιμο, όχι απλώς δεν μας μειώνουν, αλλά μας κάνουν πιο δυνατούς για να αντιμετωπίσουμε τις όποιες προκλήσεις του μέλλοντος.

Η φύση της κρίσης δεν είναι η καταστροφή αλλά η συνεχής και βασανιστική φθορά. Και όλοι εμείς, μέσα σε αυτά τα χρόνια, φθαρήκαμε εν τη γενέσει μας. Η ανεργία, η ξενιτιά, τα οκτάωρα που γίνονταν δωδεκάωρα, όλες αυτές ήταν καταστάσεις που βιώσαμε. Τώρα ο Θεός, η μοίρα, η ζωή- πείτε το όπως θέλετε - επιφύλασσε σε όλους, αλλά ειδικά στην δικιά μας γενιά, την πανδημία του κορονοϊού.

Από την αρχή της πανδημίας οι επικριτές του καπιταλισμού άρχισαν να μιλάνε για χρεοκοπία και εξευτελισμό του νεοφιλελευθερισμού από έναν ιό που έχει προκαλέσει χιλιάδες νεκρούς. Όμως, ξεχνάνε από πού προήλθε ο κορονοϊός και ποιές πολιτικές οδήγησαν στην εξάπλωση του.