Αφήσαμε να περάσει περίπου ένας μήνας και κάτι από την δημοσίευση στο Liberal.gr του προηγούμενου αφιερώματος μας στην Θεσσαλονίκη του δεύτερου κύματος της πανδημίας γιατί θέλαμε να δούμε το πώς θα κυλήσουν τα γεγονότα από την τραγική κλιμάκωση του Νοεμβρίου έως στην αργή αποκλιμάκωση του Δεκεμβρίου.
Η 3η Νοεμβρίου είχε ξημερώσει μουδιασμένα για την Θεσσαλονίκη. Ήδη από το απόγευμα της προηγούμενης μία καθολική σιωπή είχε απλωθεί σε όλη την πόλη αλλά παρ' όλη την κατάσταση φόβου που υπήρχε πολλοί Θεσσαλονικείς δεν φάνηκαν διατεθειμένοι να απολέσουν για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες τις καθημερινές τους συνήθειες. Έτσι παρά την γενική σιωπή και κάτω από μυστικότητα υπήρξαν εμπορικές συναλλαγές και συναθροίσεις. Όσον αναφορά τις τελευταίες δεν αναφερόμαστε μόνον στα πάρτι των νέων που είδαν το φώς της δημοσιότητας αλλά και στις πολυάριθμες συνοικιακές βεγγέρες που έλαβαν χώρα κατά τις πρώτες ημέρες της νέας καραντίνας. Όλα αυτά την ώρα που τα σχολεία συνέχισαν να παραμένουν - παρά την γενική απαγόρευση- ανοικτά μέχρι περίπου τα μέσα Νοεμβρίου.
Αλλά για να γίνουμε πιο ακριβείς στα λεγόμενα μας ας δώσουμε τον λόγο στους αριθμούς. Η εφιαλτικότερη περίοδος για την πόλη ήταν το πρώτο εικοσαήμερο του Νοεμβρίου. Στο διάστημα αυτό τα κρούσματα σπανίως έπεφταν κάτω από 500, ενώ στις 18 Νοεμβρίου η Θεσσαλονίκη σημείωσε το αρνητικό ρεκόρ με 905 κρούσματα. Ειδικότερα, στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Νοεμβρίου στην περιφερική ενότητα Θεσσαλονίκης καταγράφηκαν 9.260 κρούσματα σε σύνολο 35.040 πανελλαδικά. Ο αριθμός αυτός είναι σχεδόν τριπλάσιος από αυτόν του δευτέρου δεκαπενθημέρου του Οκτωβρίου όταν είχαν διαγνωστεί 3.801 κρούσματα σε σύνολο 15.699.
Η πόλη άρχισε να παίρνει μια μικρή ανάσα προς το τέλος Νοεμβρίου. Συγκεκριμένα στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του μήνα μετρήθηκαν συνολικά 7.930 κρούσματα σε σύνολο 31.136 (26,4%), παρουσιάζοντας μείωση σε σχέση με το πρώτο δεκαπενθήμερο της τάξης 14,4%. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις 6 Δεκεμβρίου και μετά μόνον δυο φορές ο αριθμός των κρουσμάτων ξεπέρασε τα 300, ενώ υπήρξαν δύο ήμερες που αυτά μειώθηκαν κάτω από τα 200.
Ανάλογη με αυτήν ήταν και η εικόνα στα νοσοκομεία της πόλης. Ένα γενικό νοσοκομείο είχε μετατραπεί εξ ολοκλήρου σε νοσοκομείο COVID. Ενώ στα υπόλοιπα νοσοκομεία οι περισσότεροι χώροι απομονώνονταν για να γίνουν μονάδες κορονοϊού. Μεγάλες χειρουργικές κλινικές με σπουδαίο επιστημονικό έργο ετών αναγκάστηκαν μέσα σε λίγες ώρες να εγκαταλείψουν τους χώρους τους και να μεταφερθούν σε άλλους όπου θα συστεγάζονταν μαζί με άλλες «εξόριστες» κλινικές. Είχε συμβεί εκείνες τις ημέρες σε έναν χώρο να συστεγάζονται μαζί έξι χειρουργικές κλινικές!
Οι χώροι λοιπόν είχαν βρεθεί για τις μονάδες COVID αλλά υπήρχε το πρόβλημα της επάνδρωσης. Για τον λόγο αυτό επιστρατεύτηκαν ειδικευόμενοι άλλων ειδικοτήτων για να καλύψουν τα κενά. Έτσι σε μια γενική εφημερία μπορούσες να δεις να εφημερεύει ένας ειδικός παθολόγος μαζί με έναν ειδικευόμενο χειρουργικής, οφθαλμιατρικής ή ακόμα και δερματολογίας. Οι συνθήκες του Νοεμβρίου ήταν τρομερές με το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό να έχει ξεπεράσει τα ανθρώπινα όρια του. Οι τρομακτικές στολές, οι συχνές ανακοπές, οι θάνατοι, το τηλέφωνο που δεν σταματούσε να χτυπάει ποτέ, ο συνεχής ήχος από τους αναπνευστήρες που έκαναν το κεφάλι σου να πάει να σπάσει. Η «ανάσα» έγινε αντιληπτή στις αρχές Δεκεμβρίου όταν άρχισε να γίνεται αισθητή η μείωση των εισαγωγών, ενώ δεν ήταν σπάνιο το φαινόμενο να συναντάς άδειους θαλάμους. Αυτή η κατάστασή ευτυχώς διατηρείται μέχρι και σήμερα έναν μήνα μετά.
Όσο για τον κόσμο που στην αρχή ήταν απρόθυμος να εφαρμόσει τα νέα μέτρα αρκεί να αναφέρουμε δύο συμπεράσματα για να εξηγήσουμε την μεταστροφή του από την χαλαρότητα στην εγρήγορση. Μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου δεν υπήρχε σπίτι στην πόλη που να μην είχε είτε κάποιον δικό του που να νοσεί ή κάποιον γνωστό του που να ξέρει ότι νοσεί. Μετά τα μέσα του μήνα μπορούμε να πούμε ότι κάθε σπίτι γνώριζε κάποιον άνθρωπο που είχε καταλήξει από τον ίο.
Η Θεσσαλονίκη πέρασε καρτερικά και μουδιασμένα τις εορτές. Το περίεργο άνοιγμα του λιανεμπορίου μέσω «click away» κάπως βελτίωσε την ψυχολογία αλλά δεν ήταν αρκετό. Τώρα πλέον υπάρχει η υποδομή για το ενδεχόμενο ενός τρίτου κύματος της πανδημίας αλλά η ελπίδα που μας δίνει το νέο εμβόλιο έχει ξεπεράσει τον φόβο. Την παραμονή πρωτοχρονιάς μαζί με τα πυροτεχνήματα από όλες τις συνοικίες της πόλης ο κόσμος βγήκε στα μπαλκόνια και ούρλιαζε ευχές. Δείγμα ότι αυτοί οι άνθρωποι παρά τις τρομερές αγωνίες που πέρασαν συνεχίζουν να ζουν και είναι αποφασισμένοι να το ξεπεράσουν.
Σε αυτήν την ιστορία η Θεσσαλονίκη ξαφνιάστηκε, η Θεσσαλονίκη μαρτύρησε, η Θεσσαλονίκη αντιστάθηκε και όμως στο τέλος η Θεσσαλονίκη άντεξε!
*Ο Παύλος Ι. Αλεξιάδης ειναι ιατρός
