Διορισμοί ημετέρων, φωτογραφικές διατάξεις για την τακτοποίηση ημετέρων, πολλαπλασιασμός δημοσίων αμοιβόμενων θέσεων για να δοθούν σε ημέτερους, ενσωμάτωση άσχετων τροπολογιών σε νομοσχέδια και τώρα υπουργός δηλώνει απερίφραστα ότι διάταξη που θα ψηφιστεί από τη Βουλή όσο εκείνος είναι υπουργός δεν πρόκειται να εφαρμοστεί.

Η περιβόητη ανάπτυξη είναι κάτι σαν τη Χαμένη Ατλαντίδα ή τον Godot του Beckett. Υπάρχει κάπου, αλλά δεν την βρίσκουμε, την περιμένουμε αλλά δεν έρχεται. Την υποδεικνύουν όλοι ως τη λυδία λίθο για την έξοδο από τον φαύλο κύκλο της κρίσης, όμως με τις υποδείξεις ποτέ δεν λύθηκε κανένα πρόβλημα. Χρειάζονται πράξεις.

Τώρα που τα social media έχουν μετατραπεί σε βασικό εργαλείο ηγετών και παραγόντων άσκησης πολιτικής, προκειμένου να προσεγγίσουν μεγάλα ακροατήρια και να στείλουν μηνύματα σε αμέτρητους αποδέκτες, τώρα πια scripta manent. Η ταχύτητα με την οποία εξελίσσεται η τεχνολογία, πρώτα δημιουργεί τη νέα κατάσταση και μετά βρίσκεται ο όρος για να την περιγράψει. Ζούμε πλέον στα χρόνια της twiplomacy.

Πάμε κατά διαόλου. Αντί να στρώνει, η κατάσταση, περιπλέκεται. Η κρίση είναι πλέον απολύτως πολιτική. Το ύψος των εντός και εκτός συνόρων περιστάσεων και προκλήσεων είναι δυσθεώρητο και προφανώς το μπόι κανενός κόμματος δεν αρκεί για να περάσει πάνω από τον πήχη. Όλοι μαζί μπορούμε. Αλλά πριν έρθει η στιγμή που ούτε αυτό θα αρκεί για να μας σώσει.

Αν μπορούν να συνεργαστούν για την επίλυση της συριακής τραγωδίας, ετερόκλητες δυνάμεις, διαφορετικής δημοκρατικής ποιότητας καθεστώτα, αντιτιθέμενα οικονομικά συμφέροντα, εχθρικά θρησκευτικά credo, ηγέτες με διαμετρικά αντίθετες προσωπικότητες, γιατί όχι κι εμείς;

Ζούμε, παρατηρούμε, συμβαίνουν όσα θα γράψουν τα βιβλία της Ιστορίας για την εποχή μας. Σύγκρουση των Μεγάλων Δυνάμεων για την αναδιάταξη της παγκόσμιας ισχύος στην Εγγύς Ανατολή, το μαλακό υπογάστριο του πλανήτη, ο γόρδιος δεσμός πολλών διεθνών προβλημάτων.

Φαντάζομαι τις ενστάσεις ορισμένων: η χώρα καθηλωμένη μεταξύ φθοράς και φθοράς, υπάρχει οικονομική αβεβαιότητα και πολιτική ανικανότητα, πελώριες προκλήσεις και λύσεις χειρότερες από τα προβλήματα. Γιγαντιαίες απειλές στον περίγυρο μας. Μικρόψυχοι καιροί, όπως θα έλεγε ο Holderlin.

Στο «Αλφαβητάρι του διαβόλου» ο Ambrose Bierce στο λήμμα πολιτική δίνει τον εξής ορισμό: «Αλληλοσπαραγμός συμφερόντων, μασκαρεμένος σε αντιπαράθεση αρχών. Η διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων με προσωπικό όφελος».

Δεν ξέρω, άν όντως υπάρχει νόμος του Μέρφυ, αλλά γνωρίζω τη χώρα του Μέρφυ. Επί εξι χρόνια ζούμε με την αίσθηση: Δεν μπορείς να νικήσεις, δεν μπορείς να φέρεις ισοπαλία, δεν μπορείς κάν να βγείς απο το παιχνίδι. Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε. Κυρίως τα εύκολα, τα αυτονόητα. Για τα δύσκολα, ούτε λόγος.

Αιώνες πριν, στην καρδιά του Μεσαίωνα, ο βασιλιάς της Αγγλίας Ερρίκος ο Α’, αναζητώντας έσοδα, είχε θεσπίσει τον «φόρο δειλίας». Ήταν αρχικά ένα μικρό αντίτιμο που επιβαλλόταν σε όσους πολίτες δεν επιθυμούσαν να πολεμήσουν για τον άνακτα τους. Κάτι σαν τη σύγχρονη εξαγορά θητείας. Ο φόρος λεγόταν scutage, από το λατινικό scutum, που σημαίνει ασπίδα, έτσι για την ιστορία του πράγματος.

Τι δουλειά έχει ο Wolfgang Schaeuble να μιλά δημοσίως για ζητήματα ασφάλειας, αφήνοντας να εννοηθεί ότι χρειάζεται να αναπτυχθούν ένοπλες δυνάμεις και στο εσωτερικό της Γερμανίας; Γιατί μπήκε σε ξένα χωράφια, αφού το θέμα της ασφάλειας άπτεται των αρμοδιοτήτων της καγκελαρίου; Ο πανούργος Schaeuble, όπως τον αποκαλεί η εφημερίδα Handelsblatt, ποτέ δεν κάνει δημοσίως δηλώσεις χωρίς να υπάρχει λόγος.

Οι τζιχαντιστές θα πανηγυρίζουν. Όχι για την εκατόμβη του Παρισιού, αλλά για την αντίδραση της Δύσης. Μετά τη «Μαύρη Παρασκευή», η παγκόσμια κοινότητα αντιμετωπίζει τους παρανοϊκούς δολοφόνους του ισλαμικού κράτους σαν αντίπαλο στρατό, κηρύσσοντας εναντίον τους πόλεμο, αλλά με λάθος μέσα.

Τα ιερά και τα όσια -θρησκευτικά, κοινωνικά, πολιτικά- τα τιμάς με τελετουργίες. Με κινήσεις έξω από τα καθημερινά ειωθότα που διαθέτουν συμβολικό νόημα. Το νόημα που προσδίδουμε στο προς ανάμνηση γεγονός. Άλλωστε, δεν υπάρχουν γεγονότα, μόνον ερμηνείες. Όσοι εμείς, τόσες και οι σηματοδοτήσεις του ιδίου συμβάντος.

Η εν ψυχρώ εξόντωση ανθρώπων που δεν μπορούν να αμυνθούν, να αυτοπροστατευθούν αποδεικνύει ότι οι δράστες ήταν μηχανές θανάτου και όχι μαχητές ενός δικαιότερου κόσμου, ούτε τιμωροί των εγκλημάτων της Δύσης, όπως υποστηρίζουν πολλοί επιχαίροντες για τα γεγονότα της Παρασκευής. Δεν σηκώνει «ναι μεν, αλλά».

Ο Κόμης Ottokar Czernin, υπουργός Εξωτερικών της Αυστρο-Ουγγαρίας, κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου, σχολιάζοντας την ήττα της Τριπλής Συμμαχίας από τις δυνάμεις της Entente είχε πει: «Είμασταν βέβαιοι ότι θα πεθάνουμε. Είμασταν ελεύθεροι να επιλέξουμε τον τρόπο του θανάτου μας αλλά εμείς επιλέξαμε τον πιο τρομερό\\\".

Οι καταγγελίες Πανούση, εφόσον αποδειχθούν αληθείς -και μέχρι στιγμής οι κυβερνητικές εξηγήσεις δεν κατάφεραν να τις κλονίσουν- συνιστούν σπουδαία ευκαιρία για τον Αλέξη Τσίπρα να κάνει τη δεύτερη εκκαθάριση του κόμματος του. Η πρώτη έγινε με την ιστορική απόφασή του να κρατήσει τη χώρα εντός ευρώ, να συνομολογήσει με τους δανειστές το «αριστερό» μνημόνιο και με τις εκλογές που ακολούθησαν.

Το ζήτημα δεν είναι μόνο πώς απαντά η συντεταγμένη Πολιτεία σε αποκαλύψεις σαν αυτές του πρώην υπουργού. Το θέμα είναι πώς στεκόμαστε εμείς οι πολίτες απέναντι στις έκνομες συμπεριφορές, στους μικρούς καθημερινούς ολοκληρωτισμούς, στην ύπουλη χαμηλή τρομοκρατία.

Υπάρχει μια χώρα 11 εκατομμυρίων ανθρώπων, από τους οποίους σχεδόν 7 εκατομμύρια αποτελούν τον οικονομικά μη ενεργό πληθυσμό: συνταξιούχοι, άνεργοι και άεργοι. Το δημόσιο χρέος αυτής της χώρας δυσθεώρητο, σε λίγο θα είναι το διπλάσιο του ΑΕΠ της. Σ’ αυτά προσθέστε τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια που κοντεύουν να φθάσουν το μισό ΑΕΠ.

Ήταν από τα δημοφιλή συνθήματα τον Μάη του \\'68: «Καλύτερα να κάνεις λάθος με τον Sartre, παρά να έχεις δίκιο με τον Aron». Jean-Paul Sartre και Raymond Aron ήταν οι δύο αντίθετοι πόλοι των ιδεολογικών ρευμάτων του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Ο ένας πρέσβευε το πάθος και το όραμα της Αριστεράς, ο άλλος τη λογική και την αποδοχή της πραγματικότητας που ενστερνιζόταν η ήπια δεξιά.\r\n

O Καναδάς είναι η δεύτερη μεγαλύτερη σε έκταση χώρα της γης μετά τη Ρωσία, περίπου εκατό φορές πιο μεγάλη από την Ελλάδα, με τριπλάσιο πληθυσμό από τον δικό μας, ένα από τα πλουσιότερα κράτη του κόσμου. Στο τιμόνι της βρίσκεται και επισήμως από χθες ο 43χρονος Justin Trudeau.

Απορία ψάλτου βήξ. Απο το βράδυ της Τρίτης ένα καταλυτικής σημασίας ερώτημα πλανάται πάνω απο τη χώρα: είστε με τον Φίλη ή εναντίον του; Έπρεπε να εκστομίσει ή όχι, την προσωπική του άποψη περί το Ποντιακό ζήτημα; Δικαιούται ο υπουργός Παιδείας να αφίσταται από την επίσημη -πολιτική- θέση της Βουλής και να επικαλείται την επιστήμη για ενα ιστορικό γεγονός;

Μας κυκλώνουν γεγονότα που υπερβαίνουν τη χώρα, τους εκάστοτε κυβερνώντες, την κοινωνία σε όλες τις εκφάνσεις της. Καταστάσεις που μπλοκάρουν η μια τη λύση της άλλης, γεννώντας νέα προβλήματα και άλυτες εξισώσεις. Εμείς όμως, βλέπουμε το είδωλο, εκλαμβάνο

Μας κυκλώνουν γεγονότα που υπερβαίνουν τη χώρα, τους εκάστοτε κυβερνώντες, την κοινωνία σε όλες τις εκφάνσεις της. Καταστάσεις που μπλοκάρουν η μια τη λύση της άλλης, γεννώντας νέα προβλήματα και άλυτες εξισώσεις. Εμείς όμως, βλέπουμε το είδωλο, εκλαμβάνο

Οι λέξεις είναι σύμβολα ενός κώδικα επικοινωνίας, κοινωνικό συμβόλαιο που διευκολύνει τη συνύπαρξή μας στην “Πόλιν”. Λέμε και γράφουμε νερό, βουνό, άνθρωπος, δικαιοσύνη, αλήθεια, αριστερά, δεξιά- σίγουροι ότι όσοι μας ακούνε και μας διαβάζουν αντιλαμβάνον