Της Μαρίας Χούκλη
Φαντάζομαι τις ενστάσεις ορισμένων: η χώρα καθηλωμένη μεταξύ φθοράς και φθοράς, υπάρχει οικονομική αβεβαιότητα και πολιτική ανικανότητα, πελώριες προκλήσεις και λύσεις χειρότερες από τα προβλήματα. Γιγαντιαίες απειλές στον περίγυρο μας. Μικρόψυχοι καιροί, όπως θα έλεγε ο Holderlin.
Μπορεί κανείς να αποστρέψει το βλέμμα και να μιλήσει για οτιδήποτε άλλο;
«Ξαφνικά», γράφει ο Borges, «μου ήρθε στο νου μια από τις φαντασίες του Coleridge. Κάποιος ονειρεύεται πως του δίνουν ένα τριαντάφυλλο στη διάρκεια ταξιδιού του στον παράδεισο. Όταν ξυπνάει, βρίσκει το λουλούδι».
Ο E. E. Cummings τα ύμνησε αλλιώς: «…η φωνή των ματιών σου είναι βαθύτερη απ' όλα τα τριαντάφυλλα…» και μετά ο δικός μας Σεφέρης που έβαλε τον Μαθιό Πασκάλη ανάμεσα στα τριαντάφυλλα. Ο Καρυωτάκης παρομοίωσε ένα από μάλλον ελάχιστα φωτεινά βράδια του με ευωδιαστή δέσμη ρόδων, έπειτα η Szymborska ένιωσε «…έτσι σαν τριαντάφυλλο που πέφτει από ανοιχτό παράθυρο..», ο Keats μας προτρέπει «…τη θλίψη σου χόρτασε, με τη δροσιά του πρωινού τριαντάφυλλου…» και ο Μάνος Χατζιδάκις αναφωνεί θαμπωμένος από την αισθαντικότητα της ποίησης της Μάτσης Χατζηλαζάρου: «…χίλια τριαντάφυλλα σκορπίστηκαν στο πάτωμα». «Τριαντάφυλλο μου, είσαι το παν για μένα», λέει ο ερωτευμένος Shakespeare στο αντικείμενο του πόθου του.
Τα αειθαλή ρόδα της ποίησης κινδυνεύουν.
Και τώρα τι θα κάνουν οι ποιητές; Τι χρειάζονται στους ψηφιακούς καιρούς;
Στη σκιά των μεγάλων συμβάντων, των τεκτονικών ανατροπών που δεν μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα, που χαράζουν το παρόν μας και διαδεχόμενη η μία την άλλη, πρόβαλλε μια είδηση-χαστούκι. Στο Πανεπιστήμιο Linkoping της Σουηδίας ερευνητές, μεταξύ των οποίων και η Ελληνίδα Ελένη Σταυρινίδου (εντάξει, χαιρόμαστε), κατόρθωσαν να δημιουργήσουν τριαντάφυλλα cyborg.
Αξιοποίησαν το αγγειακό σύστημα των φυτών, τους αραχνοειδείς σωλήνες που μεταφέρουν το νερό και τοποθέτησαν ψηφιακά κυκλώματα σε πραγματικά, ζωντανά τριαντάφυλλα!
Ενθουσιασμένοι εξηγούν ότι το επίτευγμα ανοίγει τον δρόμο για βιονικά φυτά, με βιολογικά και ηλεκτρονικά μέρη που θα αλλάξουν την εικόνα της γεωπονίας. Παντρεύοντας την έμβια ύλη με την ψηφιακή τεχνολογία, οι επιστήμονες θα επεμβαίνουν στις χημικές διεργασίες των φυτών, θα τοποθετούν αισθητήρες, θα «αρμέγουν» τη χλωροφύλλη και θα την μετατρέπουν σε ενέργεια. Τα φυτά θα αυτοθεραπεύονται, μας βεβαιώνουν. Οι εικόνες, όμως, πονούν. Τα ωραία ρόδα έγιναν Φρανκενστάιν. Τίποτα παρηγορητικό, κανένα χάδι στα μάτια, η εικόνα ενός τριαντάφυλλου με ηλεκτρόδια στα πράσινα φύλλα του. Δεν ανήκω στους νεο-λουδίτες, τιμώ την τεχνολογία και πόσο έχει βελτιώσει τη ζωή μας. Αλλά, όχι και τα τριαντάφυλλα.
Μπορεί κανείς στις μέρες μας να αποστρέψει το βλέμμα και να μιλήσει για οτιδήποτε άλλο;
Μα, η ζωή θα ήταν αφόρητη, αν όλος ο αγώνας ήταν μόνο για ψωμί. Χρειάζονται και τα τριαντάφυλλα. Γι'' αυτό αφήστε τα ήσυχα.
Υ.Σ. Ευχαριστώ τον Θανάση Μαυρίδη που το' πε και το εννοεί, ότι στο liberal.gr γράφουμε ελεύθερα απροκατάληπτα, ενίοτε και ακατάληπτα.
