Της Μαρίας Χούκλη
Δεν ξέρω, άν όντως υπάρχει νόμος του Μέρφυ, αλλά γνωρίζω τη χώρα του Μέρφυ.
Επί εξι χρόνια ζούμε με την αίσθηση: Δεν μπορείς να νικήσεις, δεν μπορείς να φέρεις ισοπαλία, δεν μπορείς κάν να βγείς απο το παιχνίδι.
Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε. Κυρίως τα εύκολα, τα αυτονόητα. Για τα δύσκολα, ούτε λόγος.
Ό,τι αφήσαμε στην τύχη του, κινήθηκε από το κακό στο χειρότερο. Δυο-τρεις επιδιορθώσεις αποδείχθηκαν φτενές, αβαθείς.
Ακόμη και τις φορές που έμοιαζε τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα, ήταν λάθος. Με λανθασμένη συνταγή, τι γλυκό να κάνεις; Θα πικρίζει.
Και να, στη χειρότερη δυνατή συγκυρία -με το τζίνι να έχει βγει από το μπουκάλι, την ώρα που αλλάζει γύρω μας ο ρυθμός του κόσμου- εμείς κάνουμε ότι είμαστε μέρος αυτού του κόσμου. Υποδυόμαστε ότι είμαστε εντός παιδιάς.
Διαλυόμαστε αργόσυρτα -κουραστήκαμε ακόμη και να αγανακτούμε ηχηρά- διολισθαίνουμε άκεφα σε εκείνη την κατάσταση της χαύνωσης έπειτα από πολύ πόνο. Από συνήθεια και αμηχανία δεν εγκαταλείπουμε τους χιλιοειπωμένους καυγάδες, τις αιώνιες διαπιστώσεις, τις copy paste λαθροχειρίες, τις αφόρητα πληκτικές εναλλαγές ρόλων. Κάπου μέσα μας πιστεύουμε ότι -δεν μπορεί- μετά τη Σταύρωση θα έλθει η Ανάσταση. Ανθρώπινο γνώρισμα η τυφλή ελπίδα, μαζί με τον υπολογισμό .
Το καλό σήμερα, είναι καλύτερο από το τέλειο αύριο που μας υπόσχονται. Περιμένουμε και εντωμεταξύ χαζεύουμε πώς συσσωρεύονται ενώπιόν μας πολιτικά “πτώματα” , τα κόμματα-κώματα. Εμείς ωστόσο, αρκούμαστε σε μερικές selfie, όπως έκαναν οι σοκαρισμένοι περαστικοί από τα cafe της σφαγής στο Παρίσι. Ανάλγητοι και αδιάφοροι; Ασφαλώς όχι. Ούτε εκείνοι, ούτε εμείς. Όχι όλοι, εν πάσει περιπτώσει. Διαγκωνιζόμαστε στα social media για την πιο έξυπνη διακωμώδηση των συμβάντων στη δημόσια σκηνή, σαν να προσπαθούμε να ξορκίσουμε το φόβο μας και την απελπισία μας για τις ακυβέρνητες τύχες μας.
Σε κάθε φιλική ή κοινωνική συνεύρεση, ανόρεχτα πια κουβεντιάζουμε τα πολιτικά. Ξεθυμασμένα θυμώνουμε και αδυνατούμε -στερέψαμε- να κάνουμε προβλέψεις ή να προσπαθούμε να πείσουμε τους απέναντι για τους εκλεκτούς μας. Δεν υπάρχουν πλέον εκλεκτοί με την μαγική ρετσέτα. Ιδού το τοπίο.
Το πάθημα της Νέας Δημοκρατίας έρχεται μετά το πάθημα του ΣΥΡΙΖΑ. Διαβεβαίωναν και οι δυο ότι είναι η λύση στα προβλήματα μας. Γελούν και οι πέτρες. Μέχρι τώρα επέχαιρε η Νέα Δημοκρατία με την ξεφούσκωμα των προεκλογικών υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα επιχαίρει ο ΣΥΡΙΖΑ με το φιάσκο της γαλάζιας εκλογικής διαδικασίας. Τα παιδία παίζει πάνω στο ναρκοπέδιο. Στο ΠΟΤΑΜΙ έπεσε η στάθμη και προς το παρόν φαίνεται ρυάκι. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη είναι γενικώς ευτυχής που υπάρχει και μπορεί να επισημαίνει τα προφανή, ο Λέβεντης κάνει τον σοφό Νέστορα στην παιδική χαρά, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες παρουσιάζουν κρίση ταυτότητας-Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή αντιμνημονιακοί, Τρίτη και Πέμπτη μνημονικοί. Το Σαββατοκύριακο επιθεωρούν στρατόπεδα. ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή επιμένουν με συνέπεια να φυλάττουν αριστερές και ακροδεξιές Θερμοπύλες.
Άρα τί; Χαμένοι από χέρι στη χώρα του Μέρφυ; Μπορεί να υπάρξει η εθνική συνεννόηση που προτείνει ο Αλέξης Τσίπρας; Έπρεπε να είχε υπάρξει χθες. Τώρα μπορεί να είναι αργά. Η Ευρώπη αλλάζει, συστέλλεται και κινδυνεύουμε να είμαστε εμείς οι πρόσφυγες που θα μείνουν εκτός τειχών.
