Της Μαρίας Χούκλη
Με πρωτοβουλία του Γιάννη Πανούση αυτήν τη φορά, ανέβηκε πάλι το έργο με τον τίτλο «Διασυνδέσεις πολιτικών με τα εξτρεμιστικά άκρα». Και εμείς, πάλι, υποκριτικά πέσαμε από τα σύννεφα, λες και δεν το έχουμε ξαναδεί το έργο σχετικά πρόσφατα μάλιστα, τον Απρίλιο του 2014. Το βιβλίο της ελληνικής ιστορίας -από της συστάσεως του Κράτους- είναι γεμάτο με πρόσωπα, αιματηρά γεγονότα, ενδείξεις, αλλά και αποδείξεις για του λόγου το αληθές. Σε διάφορες στιγμές του ελληνικού βίου, χάθηκαν ζωές από αυτόκλητους τιμωρούς με δεξιό ή αριστερό μανδύα, όχι από μεμονωμένους τρελούς, αλλά από πρόθυμους να αποτελέσουν τη μακρά χείρα της εξουσίας, σχεδόν ποτέ με το αζημίωτο. Ποικίλα τα κίνητρα, από τα χρήματα μέχρι το μηδενιστικό μίσος για την κοινωνία, τον Άλλο.
Φυσικά δεν είναι ελληνικό το φαινόμενο, είναι παγκόσμιο. Θεσμικοί παράγοντες, σε πολεμικούς αλλά και ειρηνικούς καιρούς, υπό αυταρχικά αλλά και δημοκρατικά καθεστώτα, άνοιξαν παρτίδες με το ακροδεξιό και το ακροαριστερό παρακράτος. Πάντοτε, δήθεν για ιερό σκοπό, ο οποίος, όμως, ποτέ δεν είχε να κάνει με τα λαϊκά συμφέροντα, με το καλό της χώρας, των πολιτών της, της ποιότητας της Δημοκρατίας. Οι εκάστοτε vigilantes χρησιμοποιήθηκαν από δυνάμεις εντός και εκτός συνόρων για να αλλάξουν τον ρου των πραγμάτων, άλλοτε το κατάφεραν άλλοτε όχι.
Οι σφαίρες και οι βόμβες, η τρομοκρατία με δεξιά ή αριστερή ταυτότητα, δεν μπόρεσαν να υποκαταστήσουν τη διακυβέρνηση του τόπου μας. Ευτυχώς. Το ζήτημα, όμως, είναι αλλού.
Πάντοτε, θα υπάρχουν οι πολιτικοί μεσάζοντες για τις βρώμικες δουλειές. Πάντοτε, τα κέντρα εξουσίας θα κάνουν τα στραβά μάτια αν δεν υποθάλπουν τα νταραβέρια με το περιθώριο.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο πώς απαντά η συντεταγμένη Πολιτεία σε αποκαλύψεις σαν αυτές του πρώην υπουργού. Εκούσα, άκουσα θα κάνει το χρέος της να διερευνηθούν – ελπίζουμε - από τη Δικαιοσύνη οι καταγγελίες. Και να αποδοθούν ευθύνες όπου δει. Το θέμα είναι πώς στεκόμαστε εμείς οι πολίτες απέναντι στις έκνομες συμπεριφορές, στους μικρούς καθημερινούς ολοκληρωτισμούς, στην ύπουλη χαμηλή τρομοκρατία. Αν επιχαίρουμε ή σκανδαλιζόμαστε αναλόγως με το ποιος είναι ο στόχος των εξτρεμιστών. Αν μας σοκάρει μόνον ο φόνος του διαδηλωτή και όχι του αστυνομικού ή το ανάποδο. Δεν πρέπει να εξεγειρόμαστε μόνον όταν δέρνεται ο Γιώργος Κουμουτσάκος, αλλά και όταν ξυλοκοπείται ο Αρτέμης Ματθαιόπουλος. Θα πρέπει να μας εξοργίζει και να καταδικάζουμε τη λογοκρισία, ανεξαρτήτως αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με την άποψη του άλλου. Να αποκηρύσσουμε τα όπλα και τους εκρηκτικούς μηχανισμούς ως μέσο αναδιευθέτησης του κόσμου.
Να μην επιτρέπουμε να ξυπνάει μέσα μας ο τζιχαντιστής που αποφασίζει a la cart πότε αξίζει και πότε δεν αξίζει η καταπάτηση των νόμων. Ποιους θα «κρεμάσουμε» χωρίς δίκη.
Με την οικονομική κρίση να συνεχίζει να διαβρώνει το παρόν και το μέλλον της χώρας, πρέπει να διαλέξουμε στρατόπεδο. Με το συντεταγμένο, έστω κι αν είναι προβληματικό, κράτος ή με το παρακράτος.
