Της Μαρίας Χούκλη
Αν μπορούν να συνεργαστούν για την επίλυση της συριακής τραγωδίας, ετερόκλητες δυνάμεις, διαφορετικής δημοκρατικής ποιότητας καθεστώτα, αντιτιθέμενα οικονομικά συμφέροντα, εχθρικά θρησκευτικά credo, ηγέτες με διαμετρικά αντίθετες προσωπικότητες, γιατί όχι κι εμείς;
Προσπαθούν να στήσουν το τραπέζι των ειρηνευτικών συνομιλιών πάνω σε ποταμούς αίματος, ισοπεδωμένες πόλεις και 11 εκατομμύρια εκτοπισμένους. Το διακύβευμα είναι ασφαλώς πολύ μεγαλύτερο από το ελληνικό πρόβλημα και επομένως οι παίκτες σ' αυτήν την ιστορική παρτίδα αναγκάζονται να βάλουν στην άκρη ή τουλάχιστον επιχειρούν να βάλουν στην άκρη όσα τους χωρίζουν, αναζητώντας κοινό τόπο σε όσα επιδιώκουν για να διαμορφώσουν την απάντηση στο πρόβλημα.
Εξίσου μεγάλο όμως, ζωτικής σημασίας, ζητούμενο είναι η έξοδος της χώρας από την εξαετή κρίση και κυρίως ο σχεδιασμός της Νέας Ελλάδας, την οποία όλα τα κόμματα επικαλούνται και υποτίθεται ότι δουλεύουν γι'' αυτήν.
Αυτό περιμένει η κατάκοπη κοινωνία, όλοι μας (όχι ακριβώς όλοι, γιατί η παραμονή της χώρας σε ημικωματώδη κατάσταση επιτρέπει σε κάστες συμφερόντων να κερδίζουν πολλά χρήματα. Είναι οι ίδιοι που θα πανηγύριζαν με ένα grexit).
Πόσο δυσκολότερη λοιπόν μπορεί να είναι η συνεννόηση των κομμάτων που καταλαμβάνουν το πολιτικό φάσμα μεταξύ Χρυσής Αυγής και ΚΚΕ σε ό,τι τα ίδια αποκαλούν εθνικά θέματα, πλην της εξωτερικής πολιτικής; Παιδεία, Υγεία, απονομή Δικαιοσύνης, Ασφάλεια.
Το ερώτημα είχε τεθεί και στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά τότε η -πολεμικού τύπου- αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ είχε τορπιλίσει κάθε απόπειρα, θυμίζουν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.
Τώρα όμως, έχουμε ενώπιον μας τον ΣΥΡΙΖΑ 2.0, σκιά του πρώτου κυβερνητικού εαυτού του και των φθινοπωρινών προεκλογικών υποσχέσεων.
Μέρα με τη μέτρα, επιβεβαιώνεται η στροφή του στον αδυσώπητο ρεαλισμό των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει η χώρα, λόγω της εξάρτησής της από τους δανειστές.
Με ποιο επιχείρημα μπορούν να αρνηθούν η Νέα Δημοκρατία, το Ποτάμι, η Δημοκρατική Συμπαράταξη και η Ένωση Κεντρώων την αναζήτηση συνεννόησης στα μεγάλα θέματα, που όσο θυμόμαστε τον εαυτό μας παραμένουν μεγάλα και άλυτα; Είναι καχύποπτοι και δικαίως, αν όντως το Μαξίμου το λέει και το εννοεί, ότι επιθυμεί να συνεργαστεί με όλους ή επιδιώκει να τους χρησιμοποιήσει σαν δεκανίκι στις κοινοβουλευτικές απώλειες που ενδεχομένως θα έχει στις δύσκολες ψηφοφορίες. Στο χέρι τους όμως είναι, αν πράγματι- όπως λένε- επιθυμούν το καλό της χώρας και των πολιτών της, να στριμώξουν τον ΣΥΡΙΖΑ και να του αποσπάσουν τη συνεννόηση που λέει ότι θέλει. Εδώ κολλάει και για τον Αλέξη Τσίπρα το «Ιδού η Ρόδος…» να εξιλεωθεί- δια πράξεων- για τον τυφλό ανένδοτο των προηγούμενων ετών που επισώρευσε πολλά οικονομικά δεινά, δίχασε και υπονόμευσε τις δυνατότητες συγκλίσεων σε κομβικής σημασίας μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η Ελλάδα.
Προφανώς, συνεννόηση δεν σημαίνει συναίνεση σε όλα και συναίνεση δεν σημαίνει ομοφωνία, ούτε ομογενοποίηση των πολιτικών δυνάμεων. Είναι διακριτές, λόγω ιδεών και προτάσεων, προσώπων και προϊστορίας, παίζουν διαφορετικό ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι, εκπροσωπούν διαφορετικά κομμάτια της κοινωνίας.
Όλες οι ευρωπαϊκού προσανατολισμού δυνάμεις χρειάζεται να προσέλθουν στο διάλογο με συγκεκριμένες προτάσεις, με επεξεργασμένες και κοστολογημένες λύσεις, μ' ένα πολιτικό συμβόλαιο με το οποίο θα δεσμεύουν και θα αλληλοδεσμεύονται. Με ορίζοντα τη λήξη της θητείας της παρούσας κυβέρνησης, ώστε στις επόμενες κάλπες να γίνει ο λογαριασμός.
Θα μου πείτε τέτοιου είδους προγραμματικά συμβόλαια είχαν συνομολογηθεί μεταξύ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ή μεταξύ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, με τα αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε. Κάθε συγκυρία, όμως, είναι μια άλλη φορά. Και αυτή η συγκυρία είναι η απώτατη ευκαιρία που έχουν το πολιτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό να «θεραπεύσουν» ορισμένες από τις πληγές που προκάλεσαν στο σώμα της χώρας και της κοινωνίας.
Το εύκολο είναι κάθε κομματικό μαγαζάκι να φροντίζει τα του οίκου του, τα πολλά ή τα λίγα τετραγωνικά του, να θεωρεί ότι μπορεί μόνο του- ακόμη και μετά απ' όσα περάσαμε- να βρει τις ιδανικές λύσεις για τα προβλήματά μας και να περιμένει πότε θα μοιραστεί τα λάφυρα της εξουσίας.
Το δύσκολο και αυτό που θα σώσει την τιμή του πολιτικού κόσμου είναι να συμπεριφερθεί εθνικά, έστω μια φορά. Και μακάρι να είναι τώρα.
