Μια περίεργη στενόμακρη σημαία χωρίζει τη γέφυρα στα δυο. Τα σύνορα. O συνταγματάρχης πατα?ει τη γαλάζια γραμμή. Με?νει ακι?νητος μια στιγμη?. Έπειτα σηκώνει το ένα πόδι και στέκει ε?τσι σαν πελαργο?ς. Στρέφει το κεφάλι του στον Αλέξανδρο.

«Η ελληνική κοινωνία απομακρύνεται όλο και πιο σταθερά –και συνειδητά πλέον– από τη Δύση. Δεν έχει ακόμα επιλέξει με σαφήνεια τον δρόμο προς τον οποίο θέλει να κινηθεί. Ίσως, καθώς ζούμε σε εποχή μεταβατική, τα ίδια τα γεγονότα θα της επιβάλουν τον κόσμο στον οποίο θα ενταχθεί και από τον οποίο –φοβάμαι– ότι θα απορροφηθεί. Κι αυτός, κατά τη γνώμη μου, δεν θα είναι η Δύση…».

«…Στα 16 διάβαζα Μαρξ και πίστευα ότι κάποια στιγμή ο καπιταλισμός θα σταματήσει και θα πάμε στο επόμενο στάδιο της εξέλιξης της κοινωνίας που είναι ο σοσιαλισμός. Για μένα ήταν νομοτελειακό αυτό. Πίστευα ότι η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο θα σταματήσει. Διαψεύστηκα. Τώρα ξέρω ότι δεν υπάρχει νομοτέλεια. Μπορεί να γίνει, μπορεί και να μην γίνει… ».

Το τελευταίο βιβλίο ενός εξέχοντος τέκνου της Λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας, του Eduardo Galeano ήταν αφιερωμένο στις γυναίκες. «Μια γυναίκα διασχίζει διαρκώς τα βλέφαρά μου. Αν μπορούσα, θα της έλεγα να φύγει, όμως μια γυναίκα διασχίζει διαρκώς το λαρύγγι μου…». Η βία δεν έχει μόνο τη μορφή μιας επίθεσης. Στη Βραζιλία είναι η φτώχεια, οι ανισότητες, ο Ζίκα, η θρησκεία.

Ο Χρόνος είναι ίσως ο σπανιότερος πόρος και μας δίδεται άπαξ. Κάθε πράξη, παράλειψη ή ανοχή τον αξιοποιεί ή τον σπαταλά. Ελάχιστες φορές μας παρουσιάζεται η δυνατότητα να διορθώσουμε όσα κάναμε ή δεν παραλείψαμε, όσα ανεχθήκαμε από υπολογισμό, από αφελείς πεποιθήσεις ή από ανικανότητα να κινηθούν όπως απαιτεί η επιταγή των στιγμών.\r\n 

…Θα βρεθούμε όλοι μαζί στο πανηγύρι, θα ‘ναι όλη η παλιά μας συντροφιά και θα πιούμε από το ίδιο το ποτήρι και την πιο πικρή γουλιά… Αχ, ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά, ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά…

Η καγκελάριος –εντός συνόρων– αμφισβητείται από εχθρούς και φίλους για την πολιτική των ανοιχτών θυρών έναντι των μεταναστών. Οι επικριτές της έχουν αρχίσει να αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, θυμίζοντας χορωδία που η μια φωνή μετά την άλλη, έτσι όπως προστίθενται, δημιουργούν πλέον σοβαρό πρόβλημα για την ηγέτιδα του Βερολίνου.

Οι άνθρωποι προσαρμοζόμαστε κι όταν αναποδογυρίσει η ζωή μας. Βρίσκουμε μια ψυχική θέση που δεν αναστατώνει, δεν πονάει, μαθαίνουμε στο λιγότερο και στο χειρότερο. Έτσι που να μην μας εκπλήσσει πλέον και να μην μας συνταράσσει –παρα στιγμιαία– το μη κανονικό που επαναλαμβάνεται με συνέπεια ελβετικού ρολογιού. «Τόσοι πνιγμένοι σήμερα, εξ αυτών τόσα παιδιά». Πάμε παρακάτω.

Τον Ιούνιο του 1993, το ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα κέρδισε τις εκλογές και 159 έδρες στη Βουλή, οι οποίες όμως δεν αρκούσαν να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αναγκάστηκε να συνεργαστεί μικρά εθνικιστικά κόμματα από την Καταλονία και τη Χώρα των Βάσκων. Συνεργάστηκε όμως και με την αξιωματική αντιπολίτευση, το δεξιό Λαϊκό Κόμμα, για έναν ιερό σκοπό.

Σε ερώτηση του Γέρου γιατί άργησε, ο παπά-Λευτέρης απάντησε πως καθώς περνούσε από το χωριό, είδε τη χήρα του κακομοίρη του Θανάση που σκοτώθηκε, να προσπαθεί να ζευγαρίσει το χωραφάκι της, αλλά της ήταν αδύνατο. «Τη λυπήθηκα και κάθισα να τη βοηθήσω». Τότε ο Κολοκοτρώνης του είπε: «Η παπάς-παπάς θα είσαι ή ζευγάς-ζευγάς».

«Ακόμη μυρίζει αίμα εδώ. Και όλα τα μυρωδικά της Αραβίας δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξεπλύνουν τούτο το χεράκι…» Η λαίδη Macbeth θα συμβολίζει αιωνίως τη συντριβή του μυαλού από το βάρος μιας αποτρόπαιης πράξης. Το κρίμα βάφει ανεξίτηλα τη συνείδηση, την ίδια που είχε νομιμοποιήσει το κακό και το διέπραξε. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ή τα μέσα τον σκοπό;

Εις βάρος της Ελλάδας μεθοδεύεται «τιμωρία» που θα έκανε τον Χαμουραμπί να μοιάζει με κορασίδα. Ένας από τους νόμους του όριζε ότι αν κάποιος έχει χρέος και δεν μπορεί να το πληρώσει, του δίνεται η δυνατότητα να πουλήσει τον ίδιο, τη γυναίκα του και τα παιδιά του σαν σκλάβους για εργασία και να αποκτήσουν την ελευθερία τους μετά από τρία χρόνια.

Όλες οι συμφωνίες είναι προσωρινές, φευγαλέες, ισχύουν μόνο μέχρι την επόμενη. Η ρευστότητα είναι πλέον το χαρακτηριστικό της εποχής μας. Σε παγκόσμιο επίπεδο, εντός των κρατών και των κοινωνιών, σε ό,τι αφορά την τύχη καθενός μας. Είμαστε νομάδες, δίχως καμία βεβαιότητα για το πού θα μας βρει το αύριο.

Η πολιτική δεν είναι πράξη πίστης. Η πολιτική δεν είναι θρησκευτικό δόγμα που δεν χρειάζεται απόδειξη. Δεν είναι η πραγματικότητα, όπως εσύ νομίζεις ότι είναι. Η πολιτική είναι μετρήσιμο πρόγραμμα και προθυμία να αλλάξεις και να προσαρμοστείς στις απαιτήσεις και τις ανατροπές της νέας εποχής. Κάθε εποχής.

Το βράδυ της 30ης Δεκεμβρίου έγινε η απαγωγή. Πήγε να πάρει τα βιβλία που του παρήγγειλαν από μια αποθήκη σε απόμερη περιοχή της πόλης. Η αστυνομία έχει βίντεο στο οποίο φαίνεται να τον αρπάζουν άγνωστοι άνδρες, να τον βάζουν δια της βίας σε αυτοκίνητο και να εξαφανίζονται.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει διδακτορικό σε θέματα δικαίου, αλλά ακόμη και ο επιβλέπων τη διατριβή του υποστηρίζει ότι το Σύνταγμα έχει ήδη παραβιαστεί τρεις φορές. Πώς το είχε πει ο Macbeth; «Αν έπρεπε να γίνει αυτή η δουλειά και να τελειώνει, τότε ας γίνει το ταχύτερο…». Όσο είναι νωπή η λαϊκή εντολή και μουδιασμένη η αντιπολίτευση.

Οι αριθμοί είναι εις βάρος μας, κυρίες μου. Οι γυναίκες αντιπροσωπεύουν μόλις το 18% των συμμετοχών στο Davos. Πέρυσι ήταν το 17%. Δεν το λες θεαματική πρόοδο. Η Virginia Woolf το είχε διατυπώσει με ακρίβεια, με το διάσημο δοκίμιο\/νουβέλα «Ένα δικό σου δωμάτιο». Πριν καν λύσουμε το ζήτημα «Ψωμί και τριαντάφυλλα», πλάκωσαν τα ρομπότ.

Ήταν αριστοκράτης. Δεν θα ασχολούνταν με το διάφορο, τη μιζέρια της θέσης, της καρεκλίτσας, τα ευτελή μικροπράγματα. Τυπικά, κοινωνιολογικά, ήταν μικροαστός. Ωστόσο, για λόγους ιστορικούς, καταγωγικούς, διαπαιδαγώγησης, ήταν αριστοκράτης με την έννοια ότι δεν είχε ανάγκη να διεκδικήσει: περιφρονούσε τα αξιώματα και το χρήμα. Ζούσε στερημένα αλλά από επιλογή. Ήταν στάση ζωής.

Ο Α. και η Μ. ήταν τυλιγμένοι με σάβανα. Τους έθαψαν στη γη, όρθιους μέχρι τον λαιμό. Ο Δικαστής κάλεσε το πλήθος να αρχίσει τον λιθοβολισμό. «Με κάθε πέτρα που πετάτε», φώναζε, «χτίζετε το σπίτι σας στον παράδεισο». Ο Α. υπέμενε σιωπηλά τον θάνατό του, η Μ. έκλεγε και ζητούσε να της κόψουν τα χέρια ή τα πόδια παρά αυτό που συνέβαινε.\r\n

Οι άριστοι των αρίστων να είναι, έχουν επιλεγεί από μια λίστα που έχει μόνο το όνομα τους. Ανοιχτά ακόμη, δεν τόλμησε να το πει κανείς, αλλά ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δίνουν την εντύπωση ότι αποφάσισαν να διορθώσουν τις ιστορικές αδικίες που έκανε εις βάρος της Αριστεράς ο δικομματισμός με τους αθρόους διορισμούς γαλαζοπράσινων ημετέρων (και ολίγων ροζ στην περίοδο της Ν.Δ.\/ΠΑΣΟΚ\/ΔΗΜΑΡ).

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση στη Δανία αποφάσισαν να κατάσχονται ατομικά είδη αξίας από πρόσφυγες και μετανάστες, για να καλύπτεται το κόστος της φιλοξενίας τους. Λεηλατημένοι πλέον από κρατικά ευρωπαϊκά χέρια θα μπορούν να έχουν τροφή και στέγη ή επιδόματα πρόνοιας. Όταν πρωτακούστηκε ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο, θεωρήθηκε άλλη μία υπερβολή των κοινωνικών δικτύων. Δυστυχώς, είναι αλήθεια.

Μερικές σκέψεις από την υπερβολή των ημερών. Παρασυρμένοι από τον θόρυβο που γίνεται στα social media των «ομοίων» μας, για παράταιρα ζητήματα –από το νέο Zonar’s μέχρι τον David Bowie και την εκλογή Μητσοτάκη– τείνουμε να πιστέψουμε ότι τα ίδια ζητήματα με την ίδια ένταση απασχολούν και όλη την κοινωνία.

Σύμφωνα με τον Τίτο Λίβιο, όταν ηττήθηκαν οι Ρωμαίοι από τους Γαλάτες στη μάχη του Αλία ποταμού γύρω στο 390 π.Χ., οι νικητές απαίτησαν λύτρα για να αποχωρήσουν από τη Ρώμη. Ο αρχηγός των Γαλατών, Βρέννος, ζήτησε να του παραδώσουν 330 κιλά χρυσό και οι Ρωμαίοι συμφώνησαν, φοβούμενοι ότι η πόλη θα παραδινόταν στις φλόγες.

Πάλι σκανδαλιστήκαμε; Πάλι πέσαμε από τα σύννεφα; Στην υπόθεση με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου αναφέρομαι. Σπεύδω να ξεκαθαρίσω πως ο,τι γνωρίζω για το ζήτημα είναι όσες πληροφορίες δημοσιεύθηκαν στα media μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές κι έχουν επιβεβαιωθεί από τον manager του καλλιτέχνη. Φοροδιαφυγή μέσω Βουλγαρίας από τον γνωστό τροβαδούρο, αυτό είναι το θέμα μας.