Της Μαρίας Χούκλη
Μπερδεύτηκε το πράγμα. Τα «Όχι» και τα «Ναι» του καλοκαιριού μαζί στους δρόμους, πριν αλέκτορα φωνήσαι. Όλοι στα κάγκελα, όμως εναντίον ποιων; Κατά της κυβέρνησης, κατά της πρότασης Κατρούγκαλου, των θεσμών, των μνημονιακών δεσμών; Για τους τέως, για τους πρώην ή για τους επόμενους; Η επικράτεια διαμαρτύρεται από οικονομική δυσπραγία, από πολιτική διάψευση, από ψυχική εξάντληση. Φέτος συμπληρώνονται 6 χρόνια από το Καστελόριζο! Πόσα ακόμα θα χάσουμε; Πόσο ακόμα θα μας ξεγελούν και θα ξεγελιόμαστε; Πόσα ακόμα δεν μας περιμένουν;
Ωστόσο, αν είναι ίδιο το πάθος των διαδηλωτών –με ή χωρίς γραβάτες (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν έγινε μνεία και σε ταγιέρ, δεν πλήττονται λιγότερο)–, το πλήθος είναι τόσο ετερόκλητο που μου θύμισε ένα τραγούδι του Νιόνιου, από τα αμφιθεατρικά νιάτα μου. «…Θα βρεθούμε όλοι μαζί στο πανηγύρι, θα 'ναι όλη η παλιά μας συντροφιά και θα πιούμε από το ίδιο το ποτήρι και την πιο πικρή γουλιά…Ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ' ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά…».
Αυτή είναι η αλήθεια, μας αρέσει δεν μας αρέσει.
Το ελληνικό ζήτημα έχει μπερδευτεί τόσο πολύ που η λύση του εμπεριέχει κλείσιμο πολλών λογαριασμών, αχρεωστήτως εκβιασθέντων και υπογραφέντων.
Όλοι, λοιπόν, στα μπλόκα, εντός και εκτός πόλεων αλλά εναντίον ημών των ιδίων, αν αφήσουμε την οικονομική δυσπραγία, τις πολιτικές διαψεύσεις και το ψυχικό στόμωμα να σπρώξουν το εκκρεμές πάλι πίσω. Χρειάζεται να εμποδίσουμε την ετερογονία των σκοπών να υποθηκεύσει κι άλλα κομμάτια του μέλλοντος της χώρας. Της δικής μας ζωής.
Προφανώς, το βάρος πέφτει στους ώμους των πολιτικών ταγών. Πρωτίστως, την κυβέρνηση βαρύνει η ευθύνη, αλλά οφείλουν να συμβάλλουν και οι νουνεχείς, μετριοπαθείς και εκσυγχρονιστικές δυνάμεις που –είτε εκπροσωπούνται κομματικά είτε είναι σχολάζουσες στους κόλπους των διαδηλωτών– πρέπει να κάνουν ο,τι περνάει από το χέρι να μην επιστρέψουμε σε καιρούς τυφλής αγανάκτησης, αλλά να σώσουμε ο, τι σώζεται.
Ο πειρασμός είναι μεγάλος να περιέλθουμε πάλι σε κατάσταση παραλυτικής οργής. Ο πειρασμός και ο κίνδυνος. Με τις κάθε είδους μαγείες, τελειώσαμε. Χρειαζόμαστε ρεαλισμό, σχέδιο και πράξεις.
Αλλιώς; Ο-λα-ρί- α, ο λα ρά, χιόνι πέφτει
χιόνι πέφτει και σκεπάζει την αυλή μας.
