Της Μαρίας Χούκλη
Οι άνθρωποι προσαρμοζόμαστε κι όταν αναποδογυρίσει η ζωή μας. Βρίσκουμε μια ψυχική θέση που δεν αναστατώνει, δεν πονάει, μαθαίνουμε στο λιγότερο και στο χειρότερο. Έτσι που να μην μας εκπλήσσει πλέον και να μην μας συνταράσσει –παρα στιγμιαία– το μη κανονικό που επαναλαμβάνεται με συνέπεια ελβετικού ρολογιού. «Τόσοι πνιγμένοι σήμερα, εξ αυτών τόσα παιδιά». Πάμε παρακάτω. Άλλα θέματα της επικαιρότητας.
Τη ρουτίνα του θανάτου διέκοψε η είδηση ότι εξαφανίστηκαν 10.000 ανήλικοι που ταξίδευαν ασυνόδευτοι στην Ευρώπη τους τελευταίους 18 έως 24 μήνες. Το ανακοίνωσε η EUROPOL, άρα είναι επίσημα στοιχεία. Αφορούν παιδιά που είχαν καταγραφεί από τις υπηρεσίες διαφόρων χωρών και έκτοτε αγνοούνται. Είναι άγνωστος ο συνολικός αριθμός των ανηλίκων που έχει μπει σε ευρωπαϊκό έδαφος χωρίς να συνοδεύονται από τις οικογένειές του ή κάποιο μέλος της. Το καλό σενάριο, σύμφωνα με τον επικεφαλής της ευρωπαϊκής αστυνομίας, είναι να έχουν σμίξει με τους δικούς του, κάπου - κάπως. Μακάρι. Το κακό σενάριο είναι να έχουν πέσει θύματα εκμετάλλευσης από δίκτυα οργανωμένου εγκλήματος, κυκλώματα τόσο εξελιγμένα που θα ζήλευαν τις δομές, την τεχνολογία και την αποτελεσματικότητα τους πολυεθνικές εταιρείες και κρατικές υπηρεσίες. Οι γυναίκες και τα παιδιά αποτελούν τη πιο περιζήτητη λεία τους.
Οι μορφές εκμετάλλευσης των ανηλίκων ίδιες με εκείνες των ενηλίκων. Σεξ, παράνομη εργασία, εμπόριο οργάνων. Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 5,5 εκατομμύρια ανήλικοι αποτελούν σύγχρονους σκλάβους. Μόλις το 1% έως 2% κατορθώνει να γλιτώσει από τους δυνάστες του. Οι σκλάβοι φέρνουν χρήμα. Μετά τα ναρκωτικά και τα όπλα, το trafficking είναι η επικερδέστερη επιχείρηση διακίνησης ανθρώπων. Οι προσφυγικές ροές αποτελούν μάνα εξ ουρανού για τα καρτέλ του εγκλήματος που μύρισαν ξαφνικά φρέσκο αίμα.
Προ ημερών στο Καλαί συνελήφθη Βρετανός πρώην μισθοφόρος στο Αφγανιστάν να προσπαθεί να περάσει μια μικρούλα τεσσάρων ετών στη Βρετανία, ισχυριζόμενος ότι είναι κόρη του. Το κοριτσάκι όταν ρωτήθηκε από τους αστυνομικούς πώς βρέθηκε μαζί με τον άνδρα, μίλησε για μια θεία που της είπε να τον ακολουθήσει όπου κι αν πάει.
Αν δεν τον είχαν σταματήσει, ποια θα ήταν η τύχη του παιδιού; Διεθνείς κανόνες ορίζουν ότι οι ασυνόδευτοι ανήλικοι –πρόσφυγες και μετανάστες–, όταν είναι κάτω των 16 ετών, δίνονται σε ανάδοχες οικογένειες. Αλλά και τότε, έχουν να αντιμετωπίσουν έναν διαφορετικό Γολγοθά.
Δεν ξέρουν τη γλώσσα, ούτε τις συνήθειες, δεν είναι εξοικειωμένα με το φαγητό και το ξένο περιβάλλον. Πολλά παιδιά έχουν βιώσει τη θλίψη από την απώλεια της οικογένειάς τους στα ναυάγια που γίνονται καθημερινά στο Αιγαίο ή στη Μεσόγειο. Τα πιο τυχερά απλώς αισθάνονται αποξενωμένα από τους καινούργιους γονείς και τα καινούργια αδέλφια. Πολλά φεύγουν ή τα εγκαταλείπουν για να προστεθούν στους ψυχρούς αριθμούς των ανακοινώσεων της Europol. Οι κυβερνήσεις που κλείνουν την καρδιά και τα σύνορά τους σε παιδιά χρειάζονται έναν Jonathan Swift να τους εξευτελίσει.
«Σεμνή πρόταση ώστε να παύσουν τα τέκνα των φτωχών να αποτελούν βάρος για τούς γονείς τους και τον τόπο και να καταστούν ωφέλιμα στην κοινωνία... Καλώ τους πολιτικούς εκείνους που δυσανασχετούν με την πρόταση μου να αναρωτηθούν μήπως οι γονείς των τέκνων θα θεωρούσαν σήμερα μεγαλύτερη ευτυχία να είχαν πουληθεί για κρέας όταν ήταν χρονιάρικα βρέφη... λόγω της αναπόφευκτης προοπτικής να κληροδοτήσουν ανάλογη ή μεγαλύτερη εισέτι εξαθλίωση στη γενιά τους ...».
450 εκατομμύρια Ευρωπαίοι δεν μπορούν να φιλοξενήσουν ανθρώπινα 1 εκατομμύριο πρόσφυγες! Και συζητούν ξεδιάντροπα επί εβδομάδες και μήνες για την τύχη τους, λες και πρόκειται για τις νέες διαστάσεις στα κουτιά από τα τσιγάρα. Εντωμεταξύ κόσμος πνίγεται, γυναίκες βιάζονται, παιδιά χάνονται, άνδρες ληστεύονται. Μια ανώμαλη κανονικότητα που τείνουμε να συνηθίσουμε.
