Δεν θα γράψω τα κοινότοπα: Ότι ο Κυριάκος εμφανίστηκε ως πρωθυπουργός, ότι η κυβέρνηση με τις ανακοινώσεις της ήδη του κάνει αντιπολίτευση, ότι δεν παρουσίασε αποσπασματικά ψηφοθηρικά μέτρα αλλά μια ολόκληρη φιλοσοφία κυβερνητικής πολιτικής και όλα τα συναφή. Εγώ άλλο θα γράψω: Ότι για πρώτη φορά από το 2014, είδα τη ΝΔ να πιστεύει ξανά στον εαυτό της.

Επειδή τυχαίνει να μένω στην περιοχή της Αργυρούπολης - Ελληνικού, θυμάμαι τι είχαμε τραβήξει ως το 2015 όσοι παροικούντες τασσόμασταν υπέρ της επένδυσης σ’ αυτό τον πελώριο σκουπιδότοπο. Ήμασταν δακτυλοδεικτούμενοι και κατάπτυστοι, καθότι οπαδοί του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου και θιασώτες του καπιταλισμού - καζίνο που δεν φέρνει ανάπτυξη, αλλά μόνο κοινωνική εξαχρείωση και κέρδη στους διαπλεκόμενους.

Η ανιψούλα μου με κοίταξε περίεργα, έπειτα σήκωσε την σάκα της κι έτρεξε για το σχολείο της. Πρώτη μέρα της καινούριας χρονιάς ήταν κι ανυπομονούσε να δει τις φίλες της, δεν μπορούσε ν’ ασχολείται με τις ακαταλαβίστικες ευχές του μπάρμπα της. Ο μπάρμπας της όμως ήξερε τι έλεγε.

Για να θυμηθώ τον μύθο, έχωνε ο Αλέξης δυο-δυο τα θεόρατα βόδια κάθε μήνα μέσα στην καλύβα. Τριάμισι χρόνια αυτή η δουλειά κι όποιος διαμαρτυρόταν τον ονόμαζε κατ’ ευθείαν υπερβολικό και καταστροφολόγο. Λίγο πριν τις εκλογές, αλλάζει το τροπάρι και υπόσχεται ότι θα βγάλει ένα μοσχαράκι έξω, για να «διορθώσει κάποιες αδικίες». Κι όποιος τώρα τολμήσει να ψελλίσει οτιδήποτε, τον λέει οπαδό του Πινοσέτ.

Ο Αλέξης πάει για εκλογές τον Μάη, είναι πια ηλίου φαεινότερο. Θα μπορούσε ακόμα και το Οκτώβρη του ’19 να σκέφτεται, αν δεν υπήρχε στο ενδιάμεσο το εμπόδιο της ψήφισης του Μακεδονικού που θα υποχρεώσει τον Καμένο να κάνει τον πατριώτη. Άρα πάμε για Μάιο, με τέσσερις κάλπες μαζί, όπου θα χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Μισό λεπτό φιλαράκια μου ΣΥΡΙΖΑίοι, γιατί δεν σας καταλαβαίνω. Ο Μαυρογιαλουρισμός υφίσταται ως έννοια ή τελεύτησε κι αυτός τον βίο του το 2015, όπως το αντι-μνημόνιο, ο αντι-αμερικανισμός, ο αντι-ιμπεριαλισμός, ο αντι-ΝΑΤΟϊσμός, κ.λπ.; Διότι με αφορμή τις παροχές από το βήμα της ΔΕΘ, σας ακούω να λέτε κάτι παράξενα που απειλούν να αποτελειώσουν τις λίγες τρίχες που έχουν απομείνει επί της κεφαλής μου.

Φαγωθήκαμε όλοι εμείς οι political correct δημοσιογράφοι: «Αίσχος, αγριεύει το πολιτικό σκηνικό. Πάμε σε χοντρή πόλωση. Απαράδεκτο!» Το λένε και οι βουλευτές των μικρών κομμάτων, που φοβούνται ότι θα γίνουν σάντουιτς ανάμεσα σε δυο εξαγριωμένα στρατόπεδα που το ένα θα προσπαθεί να ισοπεδώσει το άλλο με κάθε τρόπο. Σιγά τα ωά, λέω εγώ.

Καλά έκανε ο Τσίπρας και πήγε στα Χανιά. Ορθώς ξεκίνησε από κει την προεκλογική του εκστρατεία. Το ταξιδάκι του αποδεικνύει ότι έχει άρτιο σχεδιασμό. Ξέρει ποια είναι τα κομβικά γεωγραφικά σημεία, όπου το εκλογικό αποτέλεσμα θα έχει μέγιστη πολιτική αλλά και συμβολική σημασία. Ο προνοητικός αρχηγός, ξεκινά από κει που χάνει. Για να δει πως θα τα βολέψει.

Ο Γιώργος ήταν ο πορφυρογέννητος του ΠΑΣΟΚ. Από τα μικράτα του (όταν ο πατέρας του δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ αυτός ήταν 22 χρονών) ήταν ένα κοσμοπολίτικό ξωτικό ανάμεσα στους brutal ΠΑΣΟΚους της εποχής. Αλλά ξωτικό πέραν πάσης κριτικής ή ίντριγκας ή αξιολόγησης. Γιος του ιδρυτή βλέπετε.

Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει απέναντι της το πιο μετριοπαθές κόμμα της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς. Ρίξτε μια ματιά στην σημερινή ευρωπαϊκή δεξιά, (Ιταλία, Γαλλία, Ουγγαρία, Αυστρία, Πολωνία, Τσεχία, Brexiστές στην Αγγλία) και κάντε την σύγκριση με τον Κυριάκο και το κόμμα του. Μπροστά σ’ όλους αυτούς, οι Έλληνες δεξιοί είναι κρυφομαρξιστές.

?Συζητώ τακτικά με ανθρώπους που δεν κρύβουν την κεντρώα σοσιαλδημοκρατική τους τοποθέτηση. Μερικοί κάποτε φλερτάρισαν με τον ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι τον πήραν χαμπάρι από την αρχή, σήμερα όλοι τους τον σιχαίνονται όπως τις αμαρτίες τους. Παρατηρούν τον Κυριάκο, τους καλαρέσει η μεταρρυθμιστική του αύρα. Το σκέπτονται. Αλλά λίγο πριν την απόφαση κολλάνε: «Μα ο Γεωργιάδης… ο Βορίδης…;» ρωτούν διστακτικά.

Η ΕΡΤ έχει σήμερα 2.251 εργαζόμενους. Η διοίκηση της ζήτησε προχθές από τον Νίκο Παπά να προσλάβει άλλους 206, για το καινούριο πρόγραμμα της σεζόν 2018-19. Ξέσπασε θύελλα, οπότε δύσκολα ο Παπάς θα αποδεχτεί τέτοιον υπερβολικό αριθμό προσλήψεων, όμως κάποιες δεκάδες θα τους γράψει στα μισθολόγια που όλοι πληρώνουμε μέσω ΔΕΗ. Προεκλογική χρονιά έχουμε, υπάρχουν ανάγκες. Του ΣΥΡΙΖΑ, όχι της ΕΡΤ.

Συγγνώμη, ορκωμοσία κυβέρνησης ήταν αυτό ή επίσκεψη σε σπίτι αποθανόντος μακρινού συγγενούς; Για μπείτε στο youtube να δείτε την ακριβώς προηγούμενη ορκωμοσία –αφήστε την πρώτη του 2015- και κάντε την σύγκριση. Μα ούτε ένα χαμόγελο να μην σκάσουν; Υπουργοί γίνονταν όλοι αυτοί ή έφευγαν μετανάστες στις καρβουνοστοές του Βελγίου;

Ο Γαλλορουμάνος φιλόσοφος Εμίλ Σιοράν έγραφε πως ο άνδρας στα πενήντα του είναι υποχρεωμένος να διαλέξει ανάμεσα στον δρόμο για το μοναστήρι και στον δρόμο για το πορνείο. Εγνωσμένος πεσιμιστής ο Εμιλ, ήξερε πως οι δυο δρόμοι είναι ολόιδιοι, έδινε όμως την εσωτερική δυνατότητα στο υποκείμενο να δώσει το δικό του λυτρωτικό νόημα στην επιλογή του.

Το να ασχολείται κανείς με τον εαυτό του ενώ γύρω του γίνεται το “της επί χρήμασι εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα”, είναι είτε δείγμα άρρωστου ναρκισσισμού, είτε απόδειξη ολοκληρωτικής αναισθησίας. Εκτός αν έχουμε να κάνουμε με τον τρελό του χωριού που πανηγυρίζει μονάχος του στην πλατεία, ενώ όλοι οι υπόλοιποι γύρω του κλαίνε.

Μα φυσικά και πρέπει να καταργηθεί ο νόμος Κατρούγκαλου. Σιγά μην έρθει Κυριάκος στην εξουσία και αφήσει ανέπαφο αυτό το έκτρωμα. Η σύνδεση εισοδήματος και εισφορών ήταν πράξη εγκληματική. Χτύπησε ακριβώς αυτό που θεωρητικώς θα ’πρεπε να προασπίζεται μια σοβαρή μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού μας συστήματος: Την ασφαλιστική συνείδηση.\r\n\r\n

Βρε τους μπαγάσες, είναι να μην τους θαυμάζει κανείς για την επαγγελματικού τύπου κυνικότητα τους; Τους είδατε πως ξετσουτσούρισαν πάλι όλοι μαζί, σα να μην συνέβη τίποτα; Σαν τους χοχλιούς στις πρωινές υγρασίες της Άνοιξης ξαναβγήκαν, μόλις θεώρησαν ότι πέρασε η καταιγίδα των ενενήντα έξι νεκρών.

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι τρομαγμένοι από τις αναμνήσεις της περιόδου 2010-15 έχουμε υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες των ΣΥΡΙΖΑίων και θεωρούμε ότι αυτοί οι τύποι είναι πολιτικά εφτάψυχοι. Ότι πάλι την τελευταία στιγμή κάτι θα βρουν να κάνουν ώστε να κατσικωθούν άλλη μια τετραετία στην εξουσία. Μπούρδες. Έχουμε καταντήσει όλοι φοβικοί άνευ λόγου και αιτίας.

Βρε καλώς τον παλιό καλό Αλέξη! Τον στιβαρό, τον εξοργισμένο, τον σμιχτοφρύδη, τον πολέμαρχο της πλουτοκρατίας και της διαπλοκής, τον αμείλικτο κυνηγό των ξένων κατακτητών και των ντόπιων Γερμαντσολιάδων. Φοβήθηκα προς στιγμήν ότι τον είχα χάσει, ότι είχε μεταμορφωθεί σ\\' έναν φλώρο σοσιαλδημοκράτη του κέντρου, αλλά ευτυχώς η Ιθάκη του \\'δειξε ξανά τον δρόμο.

Αν δεν είχε τύχει η φωτιά στο Μάτι, τούτη την ώρα τα συνεργεία θα έστηναν τις μεταλλικές εξέδρες και θα δοκίμαζαν τις μικροφωνικές πάνω στην Πνύκα για πανηγύρι του σούρουπου. Τα κανάλια θα έκαναν τα σχέδια τους για πεντακάμερες καλύψεις του μεγάλου γεγονότος και οι εφημερίδες θα αναζητούσαν αγωνιωδώς τον κατάλογο των επιφανών ξένων προσκεκλημένων που θα τιμούσαν την μεγάλη γιορτή.\r\n\r\n\r\n

Όποιος σε τούτη τη ζωή σπέρνει τα «αντί», πρέπει να είναι έτοιμος να θερίσει κάποια στιγμή και τους καρπούς της σποράς του. Όποιος κατασκευάζει τεχνητά πολιτικά μέτωπα δίχως την παραμικρή ιδεολογική ή πολιτική συνοχή, ας ετοιμάζεται να βρει λίγο αργότερα τα αδερφάκια τους να του κλείνουν τον δρόμο. Μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις. Δεν φταίνε αυτοί που κρατούν τώρα τη μάχαιρα, φταίνε αυτοί που την ξέθαψαν και την έριξαν πάνω στο τραπέζι.

Οι πόλεις μας και ειδικά η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, είναι γεμάτες από παλιά τσιμέντα. Δημόσιες και ιδιωτικές κατασκευές που έχουν πια ζωή και χρήση σαράντα, πενήντα ή και ογδόντα χρόνων. Αναρωτιέμαι, ασχολείται κανείς μ’ αυτά ή θα χρειαστεί να πέσει καμιά γέφυρα σαν αυτή της Γένοβας, για να φτιάξουμε τότε μια επιτροπή πάνω σε νεκρούς για να μελετήσει το θέμα;

Αν σας πω τώρα ότι Δεκαπενταυγουστιάτικα εγώ καθόμουν και αναλογιζόμουν γύρω από τον θάνατο του Σαμίρ Αμίν, θα με θεωρήσετε τρελό, έτσι; Ε, δεν θα ‘χετε άδικο. Πλην όταν εμβληματικές φυσιογνωμίες της νεότητας μας αφήνουν τον μάταιο τούτο κόσμο, λογικό είναι να μας καταλαμβάνει μια στιγμιαία κατάθλιψη, αλλά και μια διάθεση αναπόλησης για όσα ονειρικά μας συνέπαιρναν στα νιάτα μας.

Είναι λοιπόν φοβερό να ξαναζεί κανείς τα βιολογικά ή τα επαγγελματικά σου νιάτα, λες και δεν περνούν οι δεκαετίες. Με τις φωτιές στο Μάτι ξανάζησα σε φωτοτυπία την καταστροφή στην Ηλεία. Και τώρα με την αγωνία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να αλλάξουν την ατζέντα, ξαναζώ σε επανάληψη όλες τις παλιότερες κυβερνήσεις που έπνεαν τα λοίσθια και δεν το καταλάβαιναν.