Του Δημήτρη Καμπουράκη
Ο Αλέξης πάει για εκλογές τον Μάη, είναι πια ηλίου φαεινότερο. Θα μπορούσε ακόμα και το Οκτώβρη του '19 να σκέφτεται, αν δεν υπήρχε στο ενδιάμεσο το εμπόδιο της ψήφισης του Μακεδονικού που θα υποχρεώσει τον Καμένο να κάνει τον πατριώτη. Άρα πάμε για Μάιο, με τέσσερις κάλπες μαζί, όπου θα χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.
Μέσα στο καλοκαίρι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε διατυπώσει σε ιδιωτική του συνομιλία την εξής άποψη γι αυτό: «Δεν με χαλάει καθόλου. Με μια μάχη, μια καμπάνια, ένα budget, τα παίρνουμε όλα μέσα σε μια Κυριακή.» Δεν έχει άδικο κι ας ξέρουμε πως εκείνη την Κυριακή (που θα ψηφίζουμε παράλληλα για Βουλή, Ευρωβουλή, δημάρχους και περιφερειάρχες), θα ζήσουμε την αποθέωση της μπερδεμένης γριάς μπροστά στον λαβύρινθο των καλπών και στην πληθώρα των ψηφοδελτίων-σεντονιών. Παρά ταύτα, το γενικό κλίμα θα είναι υποχρεωτικά ενιαίο και αυτό θα παρασύρει κάθε πλοκάμι της εκλογικής διαδικασίας.
Εδώ που τα λέμε, εκλογές νωρίτερα απ' τον Μάιο θα ήταν μια παράταιρη πια επιλογή, αφού τότε ο Αλέξης έχει προγραμματίσει να «σκάσει» το Μακεδονικό, άρα να κάνει την κίνηση του και ο Καμένος. Μετά τον Μάιο πάλι θα έμοιαζαν με προαποφασισμένη αυτοκτονία, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δεδομένο ότι θα υποστεί βαριά ήττα σε διπλές αυτοδιοικητικές και ευρωεκλογές, που άνετα παίρνουν την μορφή διαμαρτυρίας για κάποιον που παραμένει στην κυβέρνηση. Άρα το μόνο που ελπίζει είναι να τις ανακατώσει όλες μαζί, κάνοντας την προσευχή του να βγει αληθινή η παροιμία που λέει για την χαρά του λύκου στην αναμπουμπούλα.
Το θέμα είναι πως θα πορευτούμε ως τον Μάιο. Με δυο παράλληλες ατζέντες, του Αλέξη και του Κυριάκου, να τρέχουν παράλληλα και να γρονθοκοπούνται, σαν καβαλάρηδες που καλπάζουν δίπλα-δίπλα προσπαθώντας να ρίξει ο ένας τον άλλον από τη σέλα. Ο Τσίπρας θα παίζει το λαϊκό μονόπρακτο «είμαι ένας Μαυρογιαλούρος, που όση ώρα δεν μοιράζω επιδόματα πουλάω τρέλα για όσα έκανα και είπα ως τώρα». Ο Κυριάκος θα παρουσιάσει το ελαφρώς κουλτουριάρικο έργο «είμαι ένας υπεύθυνος και σοβαρός μεταρρυθμιστής που θα φέρει την αναπτυξιακή έκρηξη», καθότι αυτό είναι σήμερα το μέγα πρόβλημα του Έλληνα. Αυτές οι δυο ατζέντες θα τρέξουν παράλληλα επί οκτάμηνο.
Ποια θα κερδίσει; Όλα ως τώρα δείχνουν ότι η Νεοδημοκρατική θα το πετύχει στο τέλος με άνεση αφού έχει ήδη ένα χάντικαπ δέκα τουλάχιστον μονάδων, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ΣΥΡΙΖΑική ατζέντα είναι αμελητέα και ακίνδυνη. Άλλωστε, οι στρατηγικοί στόχοι των δύο είναι τελείως διαφορετικοί. Ο Κυριάκος για να θεωρηθεί επιτυχημένος πρέπει να πάρει αυτοδυναμία, ο Αλέξης για να τα πάει καλά πρέπει απλώς να καβατζάρει το 25% και θα το θεωρήσει σχεδόν θρίαμβο αν μαζί μ' αυτό έχει απέναντι του έναν μη αυτοδύναμο Κυριάκο. Δεν είναι το ίδιο. Πολύ ψηλά ο πήχης του ενός, μεσοχαμηλά ο πήχης του άλλου. Τη μέγιστη νίκη επιδιώκει ο ένας, μια επαρκή διαχείριση ήττας επιδιώκει ο άλλος.
Θα δούμε πως θα κυλήσει αυτός ο παράλληλος αγώνας. Ο ένας προηγείται καθαρά, ο άλλος είναι σκληρός παίχτης και δεν τα παρατά εύκολα. Συνήθως αυτός που προηγείται με 10 μονάδες κυριαρχεί πλήρως και αφήνει τον άλλον να βλέπει τη σκόνη του, όμως αυτή τη φορά δεν θα γίνει έτσι. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει επικοινωνιακή υπεροπλία και μέσω αυτής θα αλλοιώνει συνεχώς την πραγματική εικόνα, επιχειρώντας να πείσει τον κόσμο ότι το παιχνίδι παραμένει ανοικτό. Μεμψιμοιρίες και εσωτερικοί διαγκωνισμοί μέσα στη ΝΔ, θα δώσουν τροφή στην ΣΥΡΙΖΑική προπαγάνδα. Θα είναι ένα από τα βασικά όπλα του Αλέξη. Άρα η ΝΔ πρέπει να έχει αρραγή ενότητα, η οποία πρέπει όχι μόνο να υπάρχει αλλά και να φαίνεται. Και το δεύτερο είναι ότι η ΝΔ χρειάζεται ένα σοβαρότατο άνοιγμα προς το κέντρο. Δίχως αυτό, η νίκη πάλι θα έρθει αλλά η αυτοδυναμία μπορεί να αποδειχτεί ανέφικτη.
