Είναι λοιπόν φοβερό να ξαναζεί κανείς τα βιολογικά ή τα επαγγελματικά σου νιάτα, λες και δεν περνούν οι δεκαετίες. Με τις φωτιές στο Μάτι ξανάζησα σε φωτοτυπία την καταστροφή στην Ηλεία. Και τώρα με την αγωνία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να αλλάξουν την ατζέντα, ξαναζώ σε επανάληψη όλες τις παλιότερες κυβερνήσεις που έπνεαν τα λοίσθια και δεν το καταλάβαιναν.
Ο Τσίπρας πάει σε ανασχηματισμό πριν την Έκθεση. Μα φυσικά. Όλοι οι παλιότεροι πρωθυπουργοί, λίγο πριν ηττηθούν, τα ίδια έκαναν πιστεύοντας ότι έτσι θα ξαναδώσουν ζωή και προοπτική στις ημιθανείς και πολιτικά διασωληνωμένες κυβερνήσεις τους. Το επόμενο στάδιο είναι ν' αποφασίσει αν ο ανασχηματισμός θα είναι σαρωτικός ή διορθωτικός. Τι σαχλαμάρα κι αυτή. Λες και αν αντικαταστήσει είκοσι υπουργούς αντί για πέντε, ο κόσμος θα τους δώσει άλλη μια τετραετία για να …δοκιμάσει αν οι νεοφώτιστοι μπορούν να γίνουν εξίσου καταστροφικοί με τους παλιότερους ή χειρότεροι.
Μα καλά, δεν έχει καταλάβει (ο πρωθυπουργός μας) πως όταν ένα σύστημα εξουσίας πάρει την κάτω βόλτα, ό,τι κι αν κάνει καταλήγει εις βάρος του; Αν αλλάξει δυο-τρία άτομα θα του πουν ''ώδινεν όρος κι έτεκε μυν'' κι αν τους σφάξει όλους θα πουν ότι αναγνωρίζει πως επί τρία χρόνια είχε ένα άχρηστο υπουργικό συμβούλιο. Αν μετακινήσει σε υπουργεία τους πρωτοκλασάτους θα πουν ''άλλαξε ο Μανολιός…'' κι αν καρατομήσει τους μεγάλους για να βάλει τα τσικό θα αναρωτηθούν γελώντας ''μ' αυτούς πάει να πάρει εκλογές;'' Γενικώς, δεν έχει πλοίο για τον Αλέξη, δεν έχει οδό.
Το πιο φαιδρό απ' όλα που άκουσα είναι ότι ο Αλέξης σκέπτεται να υπουργοποιήσει αναξιοποίητους ως τώρα βουλευτές που έχουν όρεξη για δουλειά, για να μετακινήσει τα βαριά και έμπειρα στελέχη στο κόμμα. Από κει –λέει- θα δώσουν την κρίσιμη μάχη των εκλογών. Εδώ γελάνε και τα τσιμέντα, ακόμα κι αν είναι καρβουνιασμένα σαν αυτά που βλέπουμε να στέκουν στο Μάτι. Ποιο κόμμα; Αφού είναι διαλυμένο. Τα γραφεία του ανά την επικράτεια είναι άδεια και οι μόνοι που ανοίγουν πια την πόρτα τους για να μπουν μέσα και να δουν τον γραμματέα, είναι όσοι θέλουν όψιμα ρουσφέτια και τα ζητάνε δια της κομματικής οδού. Όλοι οι άλλοι λακίσανε.
Αντί δηλαδή να πηγαίνουν κάθε πρωί στα υπουργεία τους ο Σκουρλέτης ή ο Παπάς ή ο Τσακαλώτος ή ο Κουρουμπλής ή Τζανακόπουλος ή ο Κοντονής (λέμε τώρα), θα κατεβαίνουν στην Κουμουνδούρου και θα πίνουν φραπέ όλοι μαζί. Κι αυτό θα αναστήσει ένα κόμμα, που ακόμα και το τελευταίο μελάκι του έχει μπει πια ως μετακλητός ή συμβασιούχος στο δημόσιο. Θα πηγαίνουν εκεί, να καθοδηγούν ποιους; Κάτι τέτοια είχε κάνει και ο Παπανδρέου μια-δυο φορές, στέλνοντας τον Μένιο και τον Πάγκαλο και τον Γεννηματά στο κόμμα να δουλέψουν. Κι έξι μήνες αργότερα τους ξαναγύριζε πίσω κακήν-κακώς, διότι ήξερε ο άνθρωπος ότι τις εκλογές κυβερνητικών κομμάτων τις κερδίζουν οι κυβερνήσεις κι όχι τα κόμματα.
Ειδικά σ' ένα κόμμα που έχει απορροφηθεί ολοκληρωτικά από το κράτος, αυτή η αντιγραφή παλαιοπαπανδρεϊκών πρακτικών είναι ανέκδοτο. Τι φαντάζονται δηλαδή; Πως αν πάει ο Σπίρτζης σε συγκέντρωση για να μιλήσει, θα βρεθεί σε άδεια πλατεία αν πάει ως υπουργός αλλά θα την βρει γεμάτη αν τον αναγγείλουν ως κομματικό στέλεχος; Πόσο παραλογισμό μπορούν πια να πουλήσουν; Υπό τις παρούσες συνθήκες, κάθε απόπειρα ανασχηματισμού μοιάζει με προσπάθεια ν' αλλάξει θέση κάποιος που είναι ως τον λαιμό μέσα σε κινούμενη άμμο. Έχει τελειώσει.
