Του Δημήτρη Καμπουράκη
Αν δεν είχε τύχει η φωτιά στο Μάτι, τούτη την ώρα τα συνεργεία θα έστηναν τις μεταλλικές εξέδρες και θα δοκίμαζαν τις μικροφωνικές πάνω στην Πνύκα για πανηγύρι του σούρουπου. Τα κανάλια θα έκαναν τα σχέδια τους για πεντακάμερες καλύψεις του μεγάλου γεγονότος και οι εφημερίδες θα αναζητούσαν αγωνιωδώς τον κατάλογο των επιφανών ξένων προσκεκλημένων που θα τιμούσαν την μεγάλη γιορτή.
Οι σκύλοι θα μύριζαν γύρω-γύρω (για εκρηκτικά των Ρώσων, του Άδωνη ή της Μαρέβας) και οι τροχονόμοι θα έφτιαχναν σχέδιο εύκολης μετάβασης του πρωθυπουργικού ζεύγους από το Σούνιο στον Ιερό βράχο. Τα κυβερνητικά στελέχη θα αγωνιούσαν αν οι ιθύνοντες θα τα τοποθετούσαν στην πρώτη γραμμή των καθισμάτων ώστε να φαίνονται ή αν θα τα στρίμωχναν πίσω-πίσω, δείγμα ότι δεν θα διέθεταν πια την εύνοια του πρωθυπουργού και ίσως τα ξωπετούσε από το υπουργικό συμβούλιο στον θριαμβευτικό μεταμνημονιακό ανασχηματισμό.
Οι πολιτικοί συντάκτες θα παρακαλούσαν για ν' αποκτήσουν έστω και μια παράγραφο από την ιστορική πρωθυπουργική ομιλία και οι οικονομικοί συντάκτες θα αναρωτιούνταν αν ο Τσίπρας θα εξάγγελε από τώρα τα επιδόματα ή αν θα τα άφηνε όλα για την έκθεση Θεσσαλονίκης. Η αντιπολίτευση θα έτρωγε τα λυσσακά της από την ανήμπορη μανία της και τα πληρωμένα συριζο-trolls θα ήταν προετοιμασμένα για διπλοβάρδια ελπίζοντας και σε κάποιο extra bonus αφού τα αφεντικά θα είχαν μεγάλα κέφια.
Θα υπήρχε μια χαρούμενη αδημονία στην καλοκαιρινή ατμόσφαιρα όπως υπάρχει πάντα πριν από κάθε Χριστούγεννα, Λαμπρή ή Δεκαπενταύγουστο, ενώ οι εταιρείες δημοσκοπήσεων θα ακόνιζαν ήδη τα μολύβια τους για να καταγράψουν την απότομη αντιστροφή -από το αρνητικό στο θετικό- της καμπύλης δημοτικότητας της κυβέρνησης.
Κάποιοι από τους διοργανωτές θα συζητούσαν χαμηλοφώνως τους προβληματισμούς της τελευταίας στιγμής, όπως αν θα 'πρεπε να φτιάξουν μια τεχνητή πανσέληνο πάνω από το πρωθυπουργικό κεφάλι, αν θα ήταν πρέπον να ανάψουν βεγγαλικά μετά την ομιλία και άλλα ιδεολογικοπολιτικά παρόμοια.
Παραλλήλως, κάποιοι άλλοι κυβερνητικοί θα είχαν ήδη προσγειωθεί αθόρυβα στο Καστελόριζο και θα προετοίμαζαν την συμβολική επίσκεψη Τσίπρα εκεί, για αύριο ή μεθαύριο. Εκεί είχαν κατά νου μια άλλου είδους γιορτή εξόδου από τα μνημόνια, κατ' εικόνα και ομοίωση των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, που άρχισαν με τα κουλτουριάρικα του Παπαϊωάννου και τέλειωσαν με τα ντιριντάχτα των Νταλαροσαββόπουλων.
Η Πνύκα θα συμβόλιζε την βαριά πολιτική σφραγίδα της απελευθερωτικής μας κυβέρνησης, το σθένος της, το πολιτικό της εκτόπισμα, την σοβαρότητα, την σταθερότητα της. Στο Καστελόριζο θα γινόταν το λαϊκό ξέσπασμα για την απελευθέρωση, με βιολιά, σαντούρια, μπάλους, συρτούς, τηγανητές κουτσομούρες και αρνιά στις λαμαρίνες, δίπλα στα κάτασπρα βαρκάκια που θα λικνίζονταν στο λιμανάκι όπως τότε πίσω από τον Γιώργο.
Και θα άστραφταν τα πρόσωπα των υπουργών, των γενικών γραμματέων, των μετακλητών, των συμβασιούχων, των παρατρεχάμενων και γενικώς όλων των Μαρξιστών, Μαρξιζόντων και ΠΑΣΟΚοθρεμμένων (του Πολάκη και της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου περιλαμβανομένων).
Και θα 'ταν όλη η παρέα μισομεθυσμένη από την ευδαιμονία, το αρχαίο κλέος και τα νησιώτικα κρασιά και θα ονειρεύονταν ομαδικώ; την μεγάλη δημοσκοπική ανατροπή και τον καινούριο εκλογικό θρίαμβο που θα τους εξασφάλιζε την δια βίου εξουσία. Την πραγματική εξουσία, την απόλυτη εξουσία, όχι αυτή την κουτσή και μεσοβέζικη που είχαν αυτή την τετραετία.
Καταραμένη φωτιά. Δεν φτάνει που έκαψες ενενήντα τέσσερις ανθρώπους και δυόμισι χιλιάδες σπίτια, έκαψες και το ομορφότερο όνειρο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Νιώθουν σήμερα σαν νύφη, που ενώ είχε σχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια έναν γάμο που θ' άφηνε εποχή, λίγο πριν τη στέψη πλάκωσαν τ' αστραπόβροντα κι άνοιξαν οι ουρανοί όπως τότε με τον Νώε. Και σχόλασε το γλέντι πριν καν αρχίσει κι απόμεινε μόνη της η στολισμένη μεγαλοκοπέλα στην πλατεία, ν' απαγγέλλει Καβάφη για παρηγοριά…
