Του Δημήτρη Καμπουράκη
Δεν θα γράψω τα κοινότοπα: Ότι ο Κυριάκος εμφανίστηκε ως πρωθυπουργός, ότι η κυβέρνηση με τις ανακοινώσεις της ήδη του κάνει αντιπολίτευση, ότι δεν παρουσίασε αποσπασματικά ψηφοθηρικά μέτρα αλλά μια ολόκληρη φιλοσοφία κυβερνητικής πολιτικής και όλα τα συναφή. Εγώ άλλο θα γράψω: Ότι για πρώτη φορά από το 2014, είδα τη ΝΔ να πιστεύει ξανά στον εαυτό της.
Φαίνεται πως ο Κυριάκος, αργά-αργά και μεθοδικά τους έβαλε όλους στο λούκι. Από τους πρώην πρωθυπουργούς που μίλησαν (επιτέλους), μέχρι τους βουλευτές του που μέχρι πρότινος ήταν πέντε (και λίγα λέω) κομμάτια, ως την στενή ομάδα που έχει γύρω του η οποία αρχίζει να αποκτά ομοιογένεια και την δέουσα μαχητικότητα. Διότι -κακά τα ψέματα- δίχως αυτά η εξουσία δεν αποκτάται, ειδικά απέναντι σ' έναν ΣΥΡΙΖΑ που είναι πολύ σκληρός παίκτης.
Θαρρώ πως μέχρι σήμερα, μόνο ο Μητσοτάκης πίστευε μέσα στην ΝΔ ότι ο Αλέξης μπορεί να νικηθεί. Ακόμα κι όταν έβλεπαν τις δημοσκοπήσεις να τους δείχνουν δέκα και δώδεκα μονάδες μπροστά, τα μεσαία στελέχη του κόμματος (και πολλοί βουλευτές ανάμεσα τους) είχαν εντός τους μια βαριά αμφιβολία για την τελική έκβαση της μάχης. Η επικοινωνιακή παντοδυναμία και οι απανωτές νίκες του ΣΥΡΙΖΑ τους είχαν κάνει λιπόψυχους.
Και η λιποψυχία, ξέρετε, τους μεν πολλούς τους κατευθύνει σε μια βολική αδράνεια, τους δε ολίγους που σκέφτονται κάπως… παράταιρα, τους μετατρέπει σε υποκείμενα ανάσχεσης της συνολικής πορείας, ανεξαρτήτως των προθέσεων τους. Σ' ένα στράτευμα, η χαμηλών πτήσεων μεμψιμοιρία και η κακομοιριά φαντάρων και υπαξιωματικών, είναι χειρότερη από κάθε συστηματική δουλειά υπονόμευσης που μπορεί να κάνουν οι πράκτορες του εχθρού.
Εγώ νομίζω ότι η Θεσσαλονίκη του 2018 αυτό προσέφερε στον Κυριάκο. Δεν ήταν τόσο σημαντικό ούτε το πρόγραμμα, ούτε οι φοροελαφρύνσεις, ούτε οι έξι στόχοι που ανέλυσε, ούτε το ξεκαθάρισμα σε ορισμένα αμφιλεγόμενα ζητήματα. Ήταν ο αέρας της νίκης που δημιουργήθηκε στις τάξεις ενός στρατεύματος που ως προχθές πίστευε και δεν πίστευε στην ικανότητα του να επικρατήσει απέναντι σ' έναν αδίστακτο εχθρό. Η Θεσσαλονίκη ξανάδωσε πίσω στην ΝΔ την απούσα βεβαιότητα ότι θα την πάρει την εξουσία, ότι θα τον νικήσει τον Αλέξη.
Κατά τούτο, η Θεσσαλονίκη άνοιξε την περίοδο της κοινής συστράτευσης όλων μέσα στην ΝΔ μέχρι τις εκλογές. Να το πω κι αλλιώς; Άνοιξε την περίοδο της εσωκομματικής ανακωχής μέχρι την επόμενη μέρα της νίκης. Για μετά δεν εγγυώμαι τίποτα, αλλά ως τότε σας βεβαιώνω πως όλοι θα ναι μια γροθιά. Αυτά κάνει η προοπτική μιας εξουσίας που φαίνεται από σφόδρα πιθανή ως εντελώς βέβαιη. Τέρμα οι μουρμούρες, τέρμα τα «εσείς κι εμείς», τέρμα τα «χρειαζόταν άλλου τύπου αντιπολίτευση» κι όλα τα διαλυτικά συναφή.
Συνήθως αυτές οι αποφασισμένες ομάδες φέρνουν πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα. Θα φανεί από δω και μπρος και δημοσκοπικά, παρά τις προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ να ανεβάσει την συσπείρωση του μέσα από την πόλωση. Αυτό θαρρώ εγώ πως πέτυχε ο Κυριάκος στην Θεσσαλονίκη. Δεν είναι και λίγο. Όσο για τα μέτρα που εξήγγειλε, ώσπου να 'ρθει η ώρα να εφαρμοστούν πολλά θα 'χουν αλλάξει γύρω μας…
