Του Δημήτρη Καμπουράκη
Συγγνώμη, ορκωμοσία κυβέρνησης ήταν αυτό ή επίσκεψη σε σπίτι αποθανόντος μακρινού συγγενούς; Για μπείτε στο youtube να δείτε την ακριβώς προηγούμενη ορκωμοσία –αφήστε την πρώτη του 2015- και κάντε την σύγκριση. Μα ούτε ένα χαμόγελο να μην σκάσουν; Υπουργοί γίνονταν όλοι αυτοί ή έφευγαν μετανάστες στις καρβουνοστοές του Βελγίου;
Τόση κατήφεια, τόση μουρτζουφλιά, τόση μουγκαμάρα, δεν έχω ματαξαναδεί σε ορκωμοσία κυβέρνησης. Ούτε ένα γελάκι, ούτε ένα αστειάκι, ούτε ένας χαριεντισμός. Και για αγγαρεία να τους είχε κουβαλήσει ο Παυλόπουλος στο Προεδρικό, να του σηκώσουν τα χαλιά ή να του ξεχορταριάσουν τον κήπο, περισσότερο χαρούμενοι θα φαίνονταν. Στο κάτω-κάτω, η υπουργοποίηση ενός πολιτικού είναι πάντα μια κορυφαία στιγμή της καριέρας του, οπότε μια κάποια χαρά την κουβαλά εντός του όσο κι αν δεν θέλει να την δείξει. Οι χθεσινοί τίποτα. Ήταν οι φάτσες τους πιο σκοτεινιασμένες κι από τραγούδι του Σωκράτη Μάλαμα.
Εκεί στο μεγαλοπρεπές τραπέζι που υπογράφουν, οι φωτογράφοι πάντα τους παρακαλούν να κοιτάξουν μπροστά και να χαμογελάσουν κρατώντας την πένα. Αυτή την φωτογραφία κορνιζώνουν άλλωστε όλοι τους, για να θυμούνται τα εγγόνια τους ότι ο θρυλικός παππούς τους ή γιαγιά τους ήταν κάποτε υπουργός ή υπουργίνα. Χθες τίποτα. Φώναζαν οι φωτογράφοι για μια χαρούμενη πόζα κι έπαιρναν κάτι γκριμάτσες απελπισίας και κάτι βεβιασμένα τεχνητά χαμογελάκια, που θα 'φερναν απόγνωση και στον πιο υπομονετικό σκηνοθέτη.
Αμ οι δηλώσεις τους στα τηλεοπτικά συνεργεία κατά την προσέλευση; Με το τσιγκέλι τους βγάζανε ένα ξεψυχισμένο και χιλιομασημένο «θα ανταποκριθούμε στις προσδοκίες» κι έπειτα έτρεχαν προς την είσοδο του Προεδρικού σα να τους είχαν βάλει νέφτι. Μερικοί πήγαν να παραστήσουν τους θλιμμένους για τον νεκρό πιλότο… καλά τώρα, που τα πουλάνε αυτά; Εντάξει, όλοι μας στεναχωρηθήκαμε, αλλά μην παίζουμε και θέατρο. Δεν ήταν ο δύστυχος πιλότος η αιτία της ομαδικής κυβερνητικής κακοκεφιάς. Αλλού πρέπει να ψάξουμε.
Είχαν διαβάσει τις εφημερίδες πρωί-πρωί; Μπήκαν στο διαδίκτυο ξημερώματα κι είδαν το κράξιμο και την καζούρα; Είχαν από πριν τις αμφιβολίες τους περί του ατελέσφορου της προσπάθειας τους, οι οποίες ενισχύθηκαν από δεύτερες και τρίτες μεταμεσονύκτιες σκέψεις; Τους φώναξε κανένας γείτονας από το απέναντι μπαλκόνι «που πας ρε κακομοίρη»; Κατάλαβαν πριν καν ξεκινήσουν ότι μια ήττα πάνε να διαχειριστούν και τίποτα άλλο; Ποιος ξέρει, άβυσσος η ψυχή του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛίτη υπουργού, Τάρταρο και Καιάδας του υφυπουργού και του αναπληρωτή. Πάντως, από κέφια το πάρτι στο Προεδρικό ήταν να το κλαίνε οι ρέγκες.
Ένα μόνο μη μου πείτε: Ότι τα σμιχτά φρύδια, σουφρωμένα χείλια και τα κατεβασμένα αυτιά ήταν προϊόν της επίγνωσης των ευθυνών που είχαν για το γιγάντιο ανοικοδομητικό έργο που τους περιμένει. Δεν θέλω χαζά. Ξέρουν οι άνθρωποι ότι εκεί που πήγαν, μία μόνο αποστολή έχουν: Να κάνουν εκλογές. Όλα τα άλλα ήταν για τους προηγούμενους και θα 'ναι πάλι για τους επόμενους που θα προκύψουν απ' την κάλπη. Τούτοι εδώ, μόνο την κάλπη θα έχουν στο οπτικό τους πεδίο.
Ίσως εκεί να κρύβεται και το μυστικό της μουρτζουφλιάς τους. Ο Αλέξης τους έστειλε εθελοντικά σε αποστολή αυτοκτονίας. Να θυσιαστούν αυτοί για να περάσει αλώβητος αυτός κι προσωπικές του εφεδρείες, ώστε να ξανακάνει καινούριο πόλεμο σε καμιά δεκαριά χρόνια με άλλο πολιτικό προσωπείο. Ε, δεν το λες και ευχάριστο ως προοπτική. Πάντως, αν ξεκίνησε με τόση μαυρίλα αυτή η διευρυμένη (λέμε τώρα) κυβέρνηση, φανταστείτε πως θα τελειώσει. Θα πάει σύννεφο το αντικαταθλιπτικό…