Του Δημήτρη Καμπουράκη
Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει απέναντι της το πιο μετριοπαθές κόμμα της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς. Ρίξτε μια ματιά στην σημερινή ευρωπαϊκή δεξιά, (Ιταλία, Γαλλία, Ουγγαρία, Αυστρία, Πολωνία, Τσεχία, Brexiστές στην Αγγλία) και κάντε την σύγκριση με τον Κυριάκο και το κόμμα του. Μπροστά σ' όλους αυτούς, οι Έλληνες δεξιοί είναι κρυφομαρξιστές.
Ο Αλέξης το ξέρει. Βλέπει τι συμβαίνει στην Ευρώπη. Έλα όμως που δεν τον βολεύει να έχει απέναντι του ένα κεντροδεξιό κόμμα που του κάνει αντιπολίτευση δίχως ακρότητες ή βιαιότητες. Δεν του δίνει την δυνατότητα να σκάψει ένα βαθύ χαντάκι ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα, ώστε να εμποδίσει την μετακίνηση ψηφοφόρων. Βεβαίως, κάθε πρωθυπουργός θεωρεί ότι έχει απέναντι του μια σκληρή αντιπολίτευση. Ειδικά ο Αλέξης, θα ήθελε να δει την ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ να γίνονται συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και πάλι παραπονεμένος θα ήταν.
Ή με το ζόρι, λοιπόν, μαϊμού-ανάδειξη των Γεωργιάδη και Βορίδη σε δήθεν ηγεμονεύουσες προσωπικότητες εντός της ΝΔ, υπακούει σε μια ευρύτερη επιδίωξη των ΣΥΡΙΖΑικών επιτελείων. Όχι μόνο στην κατασυκοφάντηση της ΝΔ ως υποτιθέμενοι ακροδεξιού κόμματος, όχι μόνο στην βραχυπρόθεσμη αποδυνάμωση του ηγετικού προφίλ του Κυριάκου, αλλά στην ώθηση των καθαρόαιμων δεξιών δυνάμεων να διαχωριστούν οργανικά από τις κεντροδεξιές. Κοντολογίς, σπεκουλάροντας συνεχώς και αδιαλείπτως πάνω σε δύο υποτιθέμενες εχθρικές μεταξύ τους δεξιές που συστεγάζονται προσωρινά κάτω απ' το κέλυφος της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί είτε να σπρώξει τον Κυριάκο να διώξει όσους ονομάζει ακροδεξιούς, είτε να σπρώξει αυτούς να φύγουν από μόνοι τους. Το προσπάθησε πρωτίστως με το Μακεδονικό, αλλά δεν του βγήκε.
Διακαής πόθος και στρατηγική επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι η δημιουργία στην χώρα ενός original ακροδεξιού κόμματος της τάξεως του 15-20%, για ν' απομείνει κι ένα κεντροδεξιό αντίστοιχης δυναμικότητας. Θα ήταν γι αυτόν το ιδανικό περιβάλλον για να ηγεμονεύσει στην πολιτική ζωή της Ελλάδας. Από την στιγμή που ο ίδιος απέτυχε να μετατραπεί σε ευρεία παράταξη (δείτε που στις δημοτικές εκλογές κολλάει στο ΠΑΣΟΚ και στο συνδικαλιστικό ή νεολαιίστικο κίνημα δεν υπάρχει) βάλθηκε να διαλύσει το μοντέλο των μεγάλων πολυσυλλεκτικών κομμάτων. Η μανία του για τις απλές αναλογικές παντού, φανερώνει την πρόθεση του να κυβερνιέται η χώρα όχι από ευρέα σχήματα με σχετική ιδεολογική χαλαρότητα, αλλά με σκληρά και συμπαγή μικρά πολιτικά υποκείμενα που θα προχωρούν με συμφωνίες κορυφής.
Το γεγονός ότι η πιθανότητα δημιουργίας ισχυρού αμιγώς ακροδεξιού κόμματος θα εγκυμονούσε φοβερούς κινδύνους για το ίδιο το πολίτευμα, αφήνει τον ΣΥΡΙΖΑ παγερά αδιάφορο. Αυτός το μόνο που θέλει είναι να είναι πρωταγωνιστής στο παιχνίδι και ένας ΣΥΡΙΖΑ που έχει εκλογική οροφή το 20% έχει απόλυτη ανάγκη την ύπαρξη ενός ακροδεξιού αντίστοιχου του. Τυχαία θαρρείτε ήταν η συγκατοίκηση των δύο αυτών πόλων στην πλατεία των αγανακτισμένων; Γι αυτό και η στρατηγική τόσο του Κυριάκου (να κρατήσει το κόμμα του πολυσυλλεκτικό και ενιαίο) όσο και του ΚΙΝΑΛ (να έχει σταθερό μέτωπο έναντι του ΣΥΡΙΖΑ) είναι απολύτως ενδεδειγμένες. Κάθε άλλη στρατηγική και των δύο, θα έπαιζε το μακροπρόθεσμο παιχνίδι του Αλέξη.
