Τα πράγματα είναι απλά. Αν η διοίκηση του ελληνικού κράτους ήταν καλά στελεχωμένη ήταν οργανωμένη και είχε αυτονομία και συνέχεια τότε κανείς δεν θα θεωρητικολογούσε για την παρουσία και τη συμμετοχή τεχνοκρατών στις κυβερνήσεις. Δεν θα τους χρειαζόμασταν στην κυβέρνηση. Αλλά όλοι ξέρουμε σε ποια κατάσταση βρίσκεται η διοίκηση, όλοι έχουμε καταλάβει το μέγεθος των προβλημάτων και ότι κάποια από αυτά (πχ τράπεζες και ΔΕΗ) επείγει να λυθούν.

Σωστά η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να δώσει την πρώτη μεγάλη μάχη για τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία στο χώρο της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Αφενός, πρέπει να αφήσει τα σχολεία των παιδιών και τις οικογένειές τους να ηρεμήσουν. Αφετέρου, στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση οι stakeholders είναι πολλοί, πολλοί είναι και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης που είναι έτοιμοι και ικανοί να ριχτούν στη μάχη δια… του πληκτρολογίου.

Η προέλευση του υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ, Άκη Σκέρτσου, από τον ΣΕΒ έκανε κάποιους να μιλήσουν για μια επιλογή που έχει σκοπό να υπηρετήσει τον νεοφιλελευθερισμό και την «ιδεολογία των αγορών». Πράγματι, ο κ.Σκέρτσος είναι θιασώτης της ελεύθερης οικονομίας και τους ελευθέρως επιχειρείν αλλά διαβάσαμε με ενδιαφέρον ότι αυτό που προκρίνει είναι η κοινωνική συνοχή.

Ήταν και σωστή στρατηγική επιλογή και εκτελέστηκε άψογα. Πολλές έρευνες κοινής γνώμης κι από πολύ νωρίς έδειχναν ότι το «δυνατό» χαρτί της Νέας Δημοκρατίας ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ορθά λοιπόν όλη η επικοινωνία του κόμματος σχεδιάστηκε με εκείνον στη ραχοκοκαλιά της.

Το χαρακτηρισμό «στελέχη με ψυχή καρδερίνας» που συνήθιζε να αποδίδει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σε ορισμένους στη Νέα Δημοκρατία τον θυμίζει συχνά στα άρθρα του τελευταίως ο Αλέξης Παπαχελάς. Θα το υιοθετήσουμε κι εμείς αλλά μόνο ως κομψή ρητορική αποστροφή. Στην πραγματικότητα θα θέλαμε πολύ να βάλουμε τις φωνές σε όποιον κλαψουρίζει για το πόσο επικίνδυνος παραμένει ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το 31,5% των εκλογών.

Ένας καθαρά φιλελεύθερος Πρωθυπουργός που δεν έκρυψε από το εκλογικό σώμα ότι είναι θιασώτης της οικονομικής ελευθερίας, της προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της ανοιχτής κοινωνίας με μια δεξιά-συντηρητική Κοινοβουλευτική Ομάδα ορίζουν τους δύο πόλους της μεγάλης πολιτικής αλλαγής που σημειώθηκε στις 7 Ιουλίου.\r\n

Μπορεί η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη να παραλαμβάνει μια Ελλάδα ρημαδιό αλλά έχει ένα ατού που καμία άλλη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης δεν είχε: Έλληνες πολίτες συνειδητοποιημένους, γνώστες των δυσκολιών και των περιορισμών του εγχειρήματος της ανασυγκρότησης της χώρας. Οι Έλληνες ξέρουν ότι τα πράγματα είναι δύσκολα και δεν περιμένουν θαύματα από τη μία μέρα στην άλλη.

Το πόσο μας στοίχισε το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε κάθε επίπεδο το γνωρίζουμε πλέον (σχεδόν) όλοι καλά. Είναι σημαντικό όμως για το μέλλον να καταγράψουμε όσα μάθαμε από αυτή την απίστευτη περιπέτεια.\r\n\r\n

Βλέποντας τον κ.Τσίπρα στον ΣΚΑΪ προχθές κατάλαβα γιατί ο καθ.Νίκος Αλιβιζάτος είχε δηλώσει σε εκείνη τη συνέντευξή του στη LIFO, κάπως έκπληκτος, ότι όταν γνώρισε τον κ. Τσίπρα από κοντά διαπίστωσε ότι «πιάνει πουλιά στον αέρα». Αρκετοί από αυτούς που τον γνωρίζουν μέσα από τα ΜΜΕ (η πλειοψηφία δηλαδή) θεωρούν ακριβώς το αντίθετο.

Τελικά η διαδικασία επιλογής του προέδρου της Κομισιόν με τη διαδικασία του Spitzenkandidat (του κορυφαίου υποψηφίου κάθε πολιτικής ομάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου) δεν ήταν τόσο καλή ιδέα. Επιχείρησε να απαντήσει στην πραγματική ανάγκη τα απρόσωπα όργανα της ΕΕ να αποκτήσουν πρόσωπο και οι πολίτες της Ευρώπης να αισθανθούν ότι συμμετείχαν ουσιαστικά στην εκλογή των ανώτατων οργάνων αλλά τελικά δεν λειτουργεί έτσι.

Ένα από τα πολλά που μας εντυπωσίασαν κατά τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν ο τρόπος που αντιδρούσαν κάποιοι, καλοπροαίρετοι, κάθε φορά που η κοινή γνώμη καλούνταν να καταπιεί κάποιο κυβερνητικό ευτράπελο. Δεν αναφερόμαστε τόσο στα τραγικά περιστατικά της διακυβέρνησης αυτής όπως το κλείσιμο των τραπεζών, το δημοψήφισμα, τα γεγονότα της Ειδομένης, τη Μόρια, τη Μάνδρα, το Μάτι αλλά στο γέλιο που παρήγαγε.

Δεν το συνηθίζουμε, για την ακρίβεια δεν το έχουμε κάνει ποτέ μέχρι σήμερα αλλά η Ειρήνη Αγαπιδάκη, Λέκτορας Δημόσιας Υγείας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κύπρου έγραψε στη σελίδα της στο Facebook όσα πρέπει να ειπωθούν με αφορμή τον τραγικό θάνατο της νοσηλεύτριας από την Αρμενία. Της παραχωρούμε τη στήλη μας λοιπόν.

Στην Ελλάδα ζούμε ένα ενδιαφέρον παράδοξο. Έξω από την πόρτα του Μαξίμου στέκεται ένας πολιτικός που είναι θερμός θιασώτης της οικονομικής ελευθερίας, των αγορών, του ελευθέρως επιχειρείν. Κι όμως, είναι αυτός ο πολιτικός που εκφράζει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο τον σύγχρονο φιλελευθερισμό, ένα “μετα-φιλελευθερισμό” που ιεραρχεί ψηλά, αν όχι δίπλα στο αίτημα για ελευθερία, την κοινωνική συνοχή.

Κάπως πρέπει να γεμίζουν και οι στήλες των ρεπορτάζ των κομμάτων. Πάντα έτσι ήταν, πάντα έτσι θα είναι. Όμως, βρίσκουμε ένα ενδιαφέρον να σκεφτούμε λίγο ποια αξία έχει η φιλολογία γύρω από τα πρόσωπα που θα καταλάβουν υπουργικούς θώκους στην επόμενη κυβέρνηση.

Αν κάτι μας έχει πραγματικά κουράσει σ’αυτή τη χώρα είναι η προσποίηση. Και κυρίως το να παριστάνουμε ότι ζούμε σε συνθήκες κανονικότητας και ομαλότητας ενώ η ομαλότητα εγκατέλειψε τη χώρα τον Ιούλιο του 2015 και έκτοτε οι περισσότεροι βιώνουν την καθημερινότητα ως ένα εφιάλτη από τον οποίο δεν μπορούν να αποδράσουν.

Το μέγεθος της οικονομικής βλάβης που υπέστη η χώρα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα αποτιμηθεί κάποια στιγμή και στο τελευταίο της σεντ. Η βλάβη που θα μείνει ανυπολόγιστη όμως είναι αυτή που θα έχει προκαλέσει η ρητορική του μίσους, του διχασμού και η εκστρατεία του ψεύδους που δεν περιορίζεται στα τέσσερα χρόνια της εγκληματικής διακυβέρνησης αλλά κλείνει πλέον μια δεκαετία.

Έχει δίκιο τελικά η Βάσω Κιντή που πολύ συχνά επισημαίνει την ανικανότητα που έχουμε, στη συντριπτική μας πλειοψηφία, να κάνουμε διακρίσεις. Το είδαμε πάλι το Σαββατοκύριακο με αφορμή, αυτή τη φορά, όσα δήλωσαν δύο στελέχη του ΚΙΝΑΛ, από αυτά μάλιστα που έχουμε ξεχωρίσει για την ποιότητα του λόγου τους και τη δημόσια παρουσία τους.

Ως το ανώτατο στάδιο της πολιτικής χαρακτήρισε ο Ευάγγελος Βενιζέλος την ιδιότητα του ενεργού πολίτη, ανοίγοντας τις εργασίες του συνεδρίου του Κύκλου των Ιδεών που διοργανώθηκε την Τετάρτη και την Πέμπτη, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Κι αυτή τη σημαντική σκέψη την εξέφρασε αναφερόμενος στη θέση από την οποία θα παρακολουθεί τα πολιτικά πράγματα στο μελλοντικό ενεστώτα.

Μπορεί κάθε φορά που το επισημαίνουμε να δείχνει αφοριστικό αλλά κανείς, μέχρι σήμερα, δεν έχει βρεθεί να το αποδομήσει: για την κατάρρευση του κράτους το 2010, την ένταση της αγανάκτησης μέχρι το 2012 και το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μεγάλη ευθύνη φέρει ο Τύπος της χώρας.

Ο ΣΕΒ τα τελευταία χρόνια λειτούργησε ως η επικοινωνιακή εμπροσθοφυλακή των μεταρρυθμίσεων. Παράγοντας ένα σημαντικό όγκο τεκμηριωμένου περιεχομένου για τα μεγάλα κοινά κατέκτησε κεντρική θέση στη δημόσια σφαίρα. Παραδοσιακά βέβαια και με διαφορετική ένταση και τόνους κάθε φορά ο ΣΕΒ παρεμβαίνει στα της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας.

Ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του αποδείχθηκαν πολύ κατώτεροι της ιστορίας της χώρας και φυσικά δεν αναφερόμαστε στο “ένδοξο παρελθόν” αλλά στις ταλαιπωρίες και τη φτώχεια που έζησαν γενιές Ελλήνων μέχρι το ‘74, καταστάσεις που εμείς που ζήσαμε τη χρυσή περίοδο της Μεταπολίτευσης (που τόσο απαξιώνει ο κ.Τσίπρας) δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε. Σ’αυτή τη φτώχεια που η Ελλάδα ξεπέρασε μετά από πολύ αγώνα και θυσίες θέλησε να μας επιστρέψει.

Το να κατονομαστεί ο υπουργός που κρύβεται πίσω από το παρατσούκλι “Ρασπούτιν” είναι το εύκολο στην πρωτοφανή σκευωρία «Novartis», που κατέλυσε τη διάκριση των εξουσιών, δηλαδή το ίδιο το πολίτευμα και βάθυνε το ψυχολογικό χάσμα που υπάρχει εδώ και χρόνια ανάμεσα στους πολίτες και τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης. Αλλού είναι τα δύσκολα.

Τα περί «καμμένης γης» ο ελληνικός λαός τα εισπράττει ως μόνιμη επωδό από το 81 και μετά και ακόμα κι αν γνωρίζει ότι έχουν κάποια δόση αλήθειας σήμερα τ’ ακούει βαρεσέ. Αν το εκστομίσει η επόμενη κυβέρνηση και μάλιστα με αυτήν τη διατύπωση, τα αυτιά των πολιτών θα κλείσουν ερμητικά.

Το ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα το έχουν καταλάβει πλέον όλοι. Τι κι αν τη Δευτέρα το πρωί οι περισσότεροι αμφέβαλλαν για το αν ο κ.Τσίπρας θα κρατούσε το λόγο του και θα πήγαινε όντως στον ΠτΔ να ζητήσει εκλογές; Λίγες ώρες αργότερα κι από τη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής, θα είχε την αξίωση να πιστέψουμε προγραμματικές διακηρύξεις που υπήρχαν και στο αλήστου μνήμης Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης και άλλες που αφορούσαν μέτρα που μια εβδομάδα νωρίτερα η δική του κυβερνητική πλειοψηφία είχε ψηφίσει την κατάργησή τους