Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Μπορεί κάθε φορά που το επισημαίνουμε να δείχνει αφοριστικό αλλά κανείς, μέχρι σήμερα, δεν έχει βρεθεί να το αποδομήσει: για την κατάρρευση του κράτους το 2010, την ένταση της αγανάκτησης μέχρι το 2012 και το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μεγάλη ευθύνη φέρει ο Τύπος της χώρας.
Καταρχάς οι δημοσιογράφοι έχασαν τη μεγαλύτερη είδηση της Μεταπολίτευσης: τη χρεοκοπία της χώρας. Όταν η κυβέρνηση Καραμανλή ανακοίνωνε τον Δεκέμβριο του 2008 τα μέτρα της δημοσιονομικής εκτροπής κανένα Μέσο δεν αναρωτήθηκε ποιος θα πλήρωνε όσα εξήγγειλε ο π.Πρωθυπουργός. Οι μόνες αναλύσεις που διαβάζαμε εκείνη την εποχή (έχουμε κάνει και σχετική έρευνα πρόπερσι) είναι το κατά πόσο η ανακοίνωση των μέτρων αυτών θα βοηθούσε την τότε κυβέρνηση να ξεπεράσει το «σούρουρο» του Βατοπεδίου.
Μετά το 2010 «συστημικά Μέσα» τα οποία βρέθηκαν στο στόχαστρο του ΣΥΡΙΖΑ (όπως το Mega) έδειχναν διαρκώς και σε απευθείας σύνδεση τις πλατείες των αγανακτισμένων, προσκαλώντας στην πραγματικότητα τους Έλληνες να τις γεμίσουν.
Από το 2013 και μετά δεν υπήρξε παρατράγουδο του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που να μην έτυχε τεράστιας μηντιακής προβολής. Όσο μεγαλύτερο το νούμερο, τόσο μεγαλύτερη και η προβολή που αυτό απολάμβανε, από κοντά και ο φαιδρός ακτιβισμός των διοδίων, οι διανομές σε τρόφιμα, όλη η κουλτούρα της υπανάπτυξης και του δραχμισμού προβλήθηκε από τα Μέσα σε καθημερινή βάση ως η νέα κανονικότητα. Πάνω απ'όλα βέβαια πρέπει να καταγραφεί ως μελανό σημείο στην ιστορία τους η βοήθεια που τα Μέσα προσέφεραν αφειδώς στο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ως κυβέρνηση πλέον να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό, όταν οι δημοσιογράφοι δέχονταν να αναπαράγουν ως ρεπορτάζ τα non papers του Μαξίμου και υιοθετούσαν το newspeak της κυβέρνησης. Η Τρόικα των δανειστών που μετονομάστηκε σε «θεσμοί» και ο Τύπος έσπευσε να το υιοθετήσει και πόσα ακόμα.
Θα περίμενε κανείς ότι τα mainstream μήντια θα είχαν μάθει κάτι απ'όλα αυτά. Όμως όχι. Σήμερα ασχολούνται νυχθημερόν με τη γελοία συζήτηση για το ντιμπέιτ την οποία το ηττημένο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προσπαθεί να επιβάλλει στο δημόσιο διάλογο ως μείζον ζήτημα μπας και καταφέρει να κρατήσει το κεφάλι του έξω από το νερό.
Το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και το κάθε κόμμα άλλωστε μπορεί να ζητάει ό,τι θέλει αλλά δεν γίνεται κάθε ασημαντότητα να καταλαμβάνει τη δημόσια συζήτηση με τα σοβαρά να μην συζητούνται και να επεξηγούνται ποτέ. Αν ο Τύπος δεν σοβαρευτεί όσο πρέπει να σοβαρευτεί και το πολιτικό σύστημα ας μην περιμένουμε ριζικές αλλαγές προς το καλύτερο αύριο.
