Σήμερα συμπληρώνονται 40 χρόνια από τη μεγάλη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981. Όποιος δεν έχει ζήσει εκείνη την εποχή αδυνατεί να κατανοήσει πόσο σαρωτικό ήταν το σύνθημα της «αλλαγής». Γι' αυτό και η σαρωτική νίκη του ΠΑΣΟΚ, που ουσιαστικά ήταν νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου, μιας ηγετικής προσωπικότητας παγκοσμίου αναγνωρισιμότητας. Το να επιχειρήσουμε να συνδέσουμε το τότε με το σήμερα θα ήταν τραγικό, αλλά και ανώφελο για το ΠΑΣΟΚ και τα ιστορικά στελέχη του.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας παρεξηγημένος. Άλλοτε Γιώργος, άλλοτε Γιωργάκης, αν και δηλωμένος σοσιαλδημοκράτης, έκανε βαθιές φιλελεύθερες τομές σε μία κοινωνία που μόλις είχε ξυπνήσει άγαρμπα από το όνειρο Μύκονος - Αράχωβα. Αδίκησε εαυτόν με το «λεφτά υπάρχουν», δεν τόλμησε με τα Ξένα Πανεπιστήμια. Προετοιμαζότανε χρόνια για τον ρόλο του πρωθυπουργού, αλλά απέδειξε ότι δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι για όλους τους ρόλους. Μπορεί ακόμη να προσφέρει, αρκεί να κατέβει έγκαιρα από το τραίνο της διαδοχής. Αν και οι πιθανότητες να συμβεί αυτό, είναι αυτή τη στιγμη περιορισμένες.

Την ίδια στιγμή που στη χώρα μας, τα Πανεπιστήμια βρίσκονται σε καθεστώς ομηρίας από ιδεοληπτικές τερατογενέσεις, στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο η ακαδημαϊκή κοινότητα προβληματίζεται, διότι αδυνατεί να ακολουθήσει την ταχύτητα των ψηφιακών εξελίξεων. Η χώρα που έρχεται τελευταία στην Ευρώπη, σε θέματα παιδείας και ανάπτυξης του εκπαιδευτικού συστήματος, νομίζει ότι στο 2021 έχει ακόμα περιθώρια χρόνου για να σκέφτεται το αν και το πώς θα επιβάλει την τάξη στα Πανεπιστήμια.

Τον κώδωνα του κινδύνου για την κλιματική αλλαγή κρούει ο Χρήστος Ζερεφός, ο οποίος μιλώντας στο Liberal επισημαίνει ότι «αν συνεχίσουμε έτσι, τα ακραία φαινόμενα θα γίνουν συνήθη και δεν θα υπάρχει δρόμος επιστροφής στην προτέρα κατάσταση». Και μιλά για την ανάγκη να ληφθούν άμεσα μέτρα ως προς τη μείωση και εξάλειψη των ορυκτών καυσίμων, των οποίων η χρήση επιβαρύνει την ατμόσφαιρα και το περιβάλλον. <b> Συνέντευξη στον Τάσο Ευαγγελίου </b>

Η εδώ και μια δεκαετία διαμάχη ως προς το εγχείρημα του Doing Business και ο πρόσφατος τερματισμός της έκθεσης, υπενθυμίζουν ότι το τέλειο μπορεί να γίνει εχθρός του καλού. Αντί να βελτιώσουν την κύρια αυτή έκδοση της Τράπεζας, οι συχνές με καλή πρόθεση αλλαγές στη μεθοδολογία της την κατέστησαν ολοένα και λιγότερο διαφανή και ευεπίφορη σε χειραγώγηση - σε βαθμό που εντέλει κατέστη άχρηστη. <b> Γράφει ο Dalibor Rohac </b>

Όσοι απέμειναν στο ΚΙΝΑΛ είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν τυλιγμένοι με την πράσινη σημαία του ΠΑΣΟΚ. Επιθυμούν να παραμείνει το ΚΙΝΑΛ αυτόνομο και ισχυρό, περιφρουρώντας τον κεντρώο χαρακτήρα του «κινήματος». Όσοι ήθελαν αριστερίστικα «κόλπα» κατηφόρισαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ και όσοι αναγνώρισαν μια συγγένεια με κεντρογενή χαρακτηριστικά του Κυριάκου Μητσοτάκη ανηφόρισαν προς τη ΝΔ. Όσοι έμειναν πίσω, τέλος πάντων, επέλεξαν να μείνουν πίσω. Πώς το έλεγαν το σύνθημα στις διαδηλώσεις; «Ούτε ΝΑΤΟ - ούτε Βαρσοβία, Εθνική Ανεξαρτησία»!

Δεν χρειαζόμασταν τις πλημμύρες για να εμπεδώσουμε το μάθημα ότι ο κύκλος της ζωής μας, αλλά και η διακυβέρνηση της χώρας, έχουν γίνει μια καθημερινή διαχείριση επάλληλων κρίσεων. Μικρών και μεγάλων. Οι οποίες απειλούν συλλογικά αγαθά, όπως είναι η δημόσια υγεία και η εθνική ασφάλεια, αλλά και ατομικά αγαθά όπως είναι η ζωή και η περιουσία. Πηγαίνοντας από κρίση σε κρίση με ταχύτητες που δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε, απλώς ελπίζουμε να αντέξει το οικοδόμημα.

Η Αριστερά κατάφερε και τούτο. Το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην απεργία να το μετατρέψει σε υποχρεωτική συμμετοχή σε αυτήν. Συνεπώς, όποιος διαφωνεί με τα αιτήματα των απεργών οφείλει να πειθαρχήσει, ανεξαρτήτως της άποψής του. Με απλά λόγια η ελευθερία της βούλησης του ατόμου καταργείται μπροστά στην απόφαση πλειοψηφιών, τις περισσότερες φορές κατασκευασμένων. Αυτός που θέλει να εργαστεί δεν εμποδίζει αυτόν που θέλει να απεργήσει. Γιατί να συμβαίνει το αντίθετο;

Είναι αλήθεια ότι πολλοί, ίσως και οι περισσότεροι, καταλάβαμε αρκετά νωρίς ότι η πανδημία του κορονοϊού θα ήταν το μεγαλύτερο γεγονός της εποχής μας και αν τις επόμενες δεκαετίες δεν συμβεί κάποιος παγκόσμιος πόλεμος (κάποιοι το προβλέπουν) μπορεί και να αναδειχθεί ως το σημαντικότερο γεγονός του 21ου αιώνα ή έστω ένα σημείο τομής στον ιστορικό χρόνο, στη Δύση. Δημοσιογράφοι, ΜΜΕ αλλά και ιδιώτες, από την πρώτη στιγμή, έπεσαν με πάθος στη μάχη της ενημέρωσης. 

Στα ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια η έννοια της ελευθερίας είναι συνυφασμένη με την ανομία, την ασυδοσία και την ατιμωρησία. Τα δικαιώματα δεν συνοδεύονται ούτε από υποχρεώσεις, αλλά ούτε και από δεσμεύσεις. Δυστυχώς, η ελευθερία που κατακτάται μέσα από την απόκτηση γνώσης και από την πρόσληψη παραστάσεων και εικόνων μέσα από τον θησαυρό των επιστημονικών επιτευγμάτων, είναι κάτι που ούτε συζητείται, ούτε κατανοείται.

Αυτό πια και αν είναι για γέλια. Ξέρετε τι πιστεύουν στην Κουμουνδούρου; Ότι ένα από τα πιθανά σενάρια του κοντινού μας μέλλοντος, είναι να γίνουν οι εκλογές με την απλή αναλογική και πριν ο Μητσοτάκης οδηγήσει τη χώρα σε δεύτερες να τον ρίξουν οι &#8230;δικοί του με εσωτερικό πραξικόπημα. Ποιοι δικοί του ακριβώς; Ξέρω γω, το αφήνουν αδιευκρίνιστο, καθότι «το τοπίο είναι ακόμα ρευστό και υπό διαμόρφωση» όπως λένε.

Η Παγκόσμια Τράπεζα, μετά από μια εξωτερική έρευνα που βρήκε ότι στελέχη της δέχονταν πιέσεις να τροποποιήσουν δεδομένα προς όφελος της Κίνας, τερμάτισε την πολύχρονη έκδοση της &#8220;Doing Business&#8221;. O δείκτης Doing Business που ποσοτικοποιεί τις επιχειρηματικές ρυθμίσεις στην εκάστοτε χώρα, εδώ και καιρό είναι αντικείμενο αμφισβητήσεων ως προς τη μεθοδολογία του και την επιρροή του στη διατύπωση πολιτικών. <b>Γράφει ο Jeffrey Mason</b>

Έχουμε γράψει κατ&apos; επανάληψη, ότι ο «εμπορικός πόλεμος» ανάμεσα στις ΗΠΑ και στη Λαϊκή Δημοκρατίας της Κίνας, πιθανότατα για την κοινή γνώμη να είναι μια αναμέτρηση για τη σόγια, τα χοιρινά, τα επεξεργασμένα μέταλλα, τις πρώτες ύλες και τον προστατευτισμό. Όμως, στην ουσία έχουμε έναν ψηφιακό τεχνολογικό πόλεμο. Η ψηφιακή τεχνολογική υπεροχή και συγκεκριμένα η υπεροχή στο χώρο της τεχνητής νοημοσύνης, είναι αυτή που θα στέψει το νικητή.

Στο γεγονός ότι έχει επισημάνει επανειλημμένως την «άθλια και ανελεύθερη», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, κατάσταση στο Πανεπιστήμιο, αποδίδει τη στοχοποίησή του ο Οδυσσέας Βλαχονικολός, φοιτητής που δέχτηκε την επίθεση στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ). Όπως τονίζει, η θέσπιση της πανεπιστημιακής φύλαξης είναι μία λύση που μπορεί να αντιμετωπίσει τα φαινόμενα βίας. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι αυτό το άσυλο που θέλουμε στα πανεπιστήμια. <b>Συνέντευξη στον Βασίλη Γεώργα. </b>

Ενώ η κ. Φώφη Γεννηματά με υποδειγματική αξιοπρέπεια και σθένος γνωστοποίησε το πρόβλημα υγείας της, έρευνα σχετικά με τις κυβερνήσεις συνεργασίας, αποτυπώνει ποιο δρόμο θέλουν οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ να διαβεί το κόμμα αν στις επόμενες εκλογές δεν προκύψει αυτοδυναμία. Στο ερώτημα «κυβέρνηση συνεργασίας» αλλά «ποιος με ποιόν;» το 60% όσων ψήφισαν ΚΙΝΑΛ προτιμά τη ΝΔ και μόλις 14% τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι παριστάμενοι χτες στο Ίδρυμα Καραμανλής θα θυμούνται για χρόνια το εκπληκτικό βίντεο που παρακολούθησαν με παλιότερες ομιλίες του Ιδρυτή της ΝΔ. Οι περισσότεροι εξ αυτών ίσως και να θυμήθηκαν μέσα από τις ρήσεις του μεγάλου πολιτικού ανδρός για ποιόν λόγο βρέθηκαν από νεαρή ηλικία στις τάξεις της κεντροδεξιάς παράταξης. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δεν υπήρξε μεγάλος άνδρας στο παρελθόν που να ίδρυσε κάποια θρησκεία. Οι «ισμοί» είναι συνήθως έργο των απογόνων.

Μετά την άσχημη εξέλιξη της υγείας της Φώφης (που ως παλαιή φίλη έχει τις ειλικρινέστερες ευχές μου), η ειδησεογραφία μετακίνησε ξάφνου το ΚΙΝΑΛ στο κέντρο του πολιτικού σκηνικού. Ας ξεκαθαρίσουμε το λοιπόν ένα-δύο πράγματα. Ναι, η υπόθεση της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ έχει ευρύτερη αξία όσον αφορά τις πιθανές μετεκλογικές συνεργασίες, αλλά αυτή η αξία είναι μονόφθαλμη. Βλέπει (αν βλέπει) μόνο προς την πλευρά του Κυριάκου.

Ήμουν από αυτούς που είχαν υποστηρίξει ότι η ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας ήταν περιττό βάρος για τους φορολογούμενους και ήταν και καταστατικά λάθος γιατί η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν μπορούσε να απαλλαγεί από την υποχρέωση να καλεί την αστυνομία κάθε φορά που οι περιστάσεις το απαιτούν. Έκανα λάθος. Τελικά, είχαν δίκιο όσοι ζητούσαν την ίδρυση σώματος πανεπιστημιακής αστυνομίας. Αποδείχθηκε περίτρανα προχθές το απόγευμα, στο επεισόδιο ξυλοδαρμού του φοιτητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου.

Ο κ. Βλαχονικολός προχθές εδάρη, εντός του χώρου του Οικονομικού Πανεπιστημίου, από τρεις ερυθροτραμπούκους γιατί είχε το «θράσος» να εκφραστεί δημόσια υπέρ της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Το παράδοξο θα ήταν να μη συνέβαινε κάτι τέτοιο. Στα ελληνικά πανεπιστήμια κυριαρχεί η κόκκινη βία σε βαθμό που ουσιαστικά ακυρώνεται η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Ποιός τολμά να εκφραστεί ελεύθερα αν πρόκειται με την πρώτη ευκαιρία να ξυλοκοπηθεί!

Η Ελλάδα έχει αφήσει ευτυχώς πίσω της, τον εφιάλτη των κινημάτων, των συλλογικοτήτων, των συνδικαλιστικών οργανώσεων και των επαγγελματικών οργανώσεων, που με κάθε τρόπο προσπαθούσαν να μπλοκάρουν την επένδυση του Ελληνικού. Ο Δήμος Χαϊδαρίου δείχνει πρόθυμος να ξεκινήσει ένα παρόμοιο «αγώνα» απέναντι στα Ελληνικά Ναυπηγεία, γνωστά στο ευρύτερο κοινό, ως Ναυπηγεία Σκαραμαγκά.

«Δεν ήρθαμε μόνο από μια άλλη χώρα, ήρθαμε από μια άλλη εποχή, ήταν σαν να μπήκα σε μια κάψουλα και να βγήκα ξαφνικά μετά από 50 χρόνια μες στον χρόνο», επισημαίνει στο Liberal.gr o Χρήστος Αρμάντο Γκέζος που βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα. <b>Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα.</b>

Τις τελευταίες μέρες, η Ταϊβάν υπέστη ένα ακόμη κύμα παρενόχλησης από την Κίνα. Φυσικά, αυτό δεν είναι κάτι νέο, καθώς η Κίνα παραβιάζει τον εναέριο χώρο της Ταϊβάν τουλάχιστον από το 2014. Τη Δευτέρα όμως, ένας αριθμός-ρεκόρ 34 μαχητικών αεροσκαφών κατευθύνθηκαν προς την Ταϊβάν. Η ολοένα και περισσότερο σπασμωδική συμπεριφορά του Πεκίνου προς την Ταϊβάν φέρνει στο προσκήνιο τους λόγους για τους οποίους η Δύση πρέπει να υπερασπιστεί την τελευταία. <b>Γράφει ο Roberto White.</b>

Έζησα την δίχρονη αγωνία των ανθρώπων που ασχολούνται με τον τουρισμό, είτε ως επιχειρηματίες είτε ως εργαζόμενοι και σας βεβαιώνω ότι πέρασαν όλοι τους πολύ δύσκολες στιγμές. Αυτή την στιγμή στα Χανιά, με συννεφιασμένους ουρανούς, φθινοπωρινές βροχούλες και τη νύχτα να πέφτει απ&apos; τις 6.30 το απόγευμα, τα παραλιακά ξενοδοχεία έχουν πληρότητα σχεδόν 60%. Ούτε Ιούνιος. Τα δε σπίτια Airbnb μέσα στα σοκάκια της παλιάς πόλης, είναι όλα κλεισμένα ως τέλος Νοεμβρίου, πολλά και για τα Χριστούγεννα. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει η συνεπής πολιτική έκφραση των διαδοχικών κυμάτων του λαϊκισμού στη χώρα. Κρατήστε το σχόλιο του Ν. Παππά λίγο μετά την ανακοίνωση της πρωτοβουλίας για την εξεταστική: «Δυστυχώς ή ευτυχώς στις ημέρες μας δεν είχαμε, οικονομική άνεση να ενισχύσουμε τον τομέα της ενημέρωσης». Ακούστηκε λίγο σαν τον Σάντσο Πάντσα όταν προειδοποιούσε τον Δον Κιχώτη ότι αυτό που φαίνεται σαν το κράνος του Μαμπρίνου μπορεί και να μην είναι κράνος.