Όσοι απέμειναν στο ΚΙΝΑΛ είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν τυλιγμένοι με την πράσινη σημαία του ΠΑΣΟΚ. Επιθυμούν να παραμείνει το ΚΙΝΑΛ αυτόνομο και ισχυρό, περιφρουρώντας τον κεντρώο χαρακτήρα του «κινήματος». Όσοι ήθελαν αριστερίστικα «κόλπα» κατηφόρισαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ και όσοι αναγνώρισαν μια συγγένεια με κεντρογενή χαρακτηριστικά του Κυριάκου Μητσοτάκη ανηφόρισαν προς τη ΝΔ. Όσοι έμειναν πίσω, τέλος πάντων, επέλεξαν να μείνουν πίσω. Πώς το έλεγαν το σύνθημα στις διαδηλώσεις; «Ούτε ΝΑΤΟ - ούτε Βαρσοβία, Εθνική Ανεξαρτησία»!
Ναι, η πλειοψηφία των οπαδών και ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ επιθυμεί συνεργασία με τη ΝΔ, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Το πιο ακριβές θα ήταν ότι επιθυμεί τη μη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα ήθελε να δει το ΚΙΝΑΛ ή το ΠΑΣΟΚ ή όπως θα λέγεται τότε, να μετατρέπεται σε μία συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι σαν τη Ρόζα.
Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το αντικειμενικό συμφέρον του ΚΙΝΑΛ, αλλά και με θέματα εγωισμού που έρχονται από το μακρινό παρελθόν. Όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν η κυρίαρχη δύναμη στην κεντροαριστερά και τα ΚΚΕ (ορθόδοξο, ανορθόδοξοι και εσωτερικού) τους είχαν «επικηρύξει» ως ρεβιζιονιστές. Είχε κηλιδώσει την υπόληψή τους και αυτό δεν ξεχνιέται εύκολα στους δρόμους και στα σοκάκια της… επανάστασης.
Το ποιος θα αναλάβει τις τύχες του ΚΙΝΑΛ δεν είναι απλά ένα θέμα. Είναι το θέμα. Αν ο νέος αρχηγός σεβαστεί την επιθυμία του πλήθους και επιλέξει την οδό της αυτόνομης πορείας, τότε το ΚΙΝΑΛ θα έχει λόγο ύπαρξης. Αν θελήσει να το μετατρέψει σε θυγατρική μιας ευρύτερης κεντροαριστεράς, δηλαδή σε υποχείριο του Αλέξη Τσίπρα, τότε θα βάλει απλά τίτλους τέλους στο κεφάλαιο «ΠΑΣΟΚ».
Ο καλοπροαίρετος αναγνώστης θα αναρωτηθεί: «Σας ενοχλεί η συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι με τη ΝΔ»; Η απάντηση είναι προφανής και κρύβεται πίσω από τις γραμμές των ερευνών της κοινής γνώμης: Με τη ΝΔ το ΚΙΝΑΛ έχει συνεργαστεί στο παρελθόν και δεν απορροφήθηκε.
Πλήρωσε ακριβά αυτή την επιλογή και όσοι εν πάση περιπτώσει διαφώνησαν πήραν το καπελάκι τους και έφυγαν. Με τον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Άλλωστε αυτό το διαπίστωσαν οι γεφυροποιοί που έσπευσαν πρώτοι να πιάσουν στασίδι στον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιμετωπίστηκαν με υπερβολική καχυποψία από τους νέους τους συντρόφους, με αποτέλεσμα να μείνουν στο τέλος κυριολεκτικά στην μέση, στο πουθενά. Μπροστά δεν τους θέλουν και πίσω δεν τους εμπιστεύονται. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να πάθει ένα ολόκληρο κόμμα ότι έπαθε ο συμπαθέσταστος κ. Μπίστης;
Μέχρι στιγμής δεν έχει ξεκαθαρίσει ποιοι θα είναι οι υποψήφιοι. Αν θα είναι οι γνωστοί 3 ή αν θα προστεθούν σε αυτούς και άλλοι, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου. Το αξιοπερίεργο είναι ότι μόνο ένας εκ των υποψηφίων έχει ξεκάθαρη στάση σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ! Μόνο ο Ανδρέας Λοβέρδος σπεύδει να υπερασπιστεί αυτό που φαίνεται να θέλουν οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ στις δημοσκοπήσεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι συγκεντρώνει και τις περισσότερες πιθανότητες να εκλεγεί.
Πόσο μάλλον αν στις εκλογές κατέβει και ο Γιώργος Παπανδρέου, στη θέση, προφανώς, του Χάρη Καστανίδη! Με άλλα λόγια, είναι πολύ πιθανό να εκλεγεί ένας αρχηγός που θα προσπαθήσει να τραβήξει ένα διαφορετικό δρόμο απ’ αυτόν που θέλει η πλειοψηφία του κόσμου. Αν ο Θεός ήθελε να παίξει ζάρια, είναι οι πλέον κατάλληλες συνθήκες για να ανοίξουν νέοι δρόμοι στον κόσμο των πιθανοτήτων.
Σε κάθε περίπτωση οι εξελίξεις στο ΚΙΝΑΛ θα επηρεάσουν σημαντικά τις πολιτικές εξελίξεις και με δεδομένη την απλή αναλογική. Ένα ΚΙΝΑΛ που θα γλυκοκοιτάζει προς τον Αλέξη Τσίπρα αυξάνει την επιρροή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο εσωτερικό του κόμματός του, ενώ ένα αυτόνομο ΚΙΝΑΛ καθιστά αδύνατη την επιστροφή των ακραίων του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό σημαίνει αυτόματα ότι θα ανοίξει ο δρόμος για ευρύτερες ανακατατάξεις, θέτοντας τέλος στην κυριαρχία του Αλέξη Τσίπρα στην κεντροαριστερά και στις εύκολες νίκες του Κυριάκου Μητσοτάκη!
Θανάσης Μαυρίδης
