Ο επιχειρηματικός κόσμος δεν αγαπάει τις εκπλήξεις τύπου 2015. Θέλει μία σχετική πολιτική ομαλότητα και κυβερνήσεις που να αγαπούν την επιχειρηματικότητα. Κι ενώ το θέμα φαίνεται να έχει κλείσει από τα δεξιά, το ζητούμενο πλέον είναι οι εξελίξεις στην αριστερά. Κι επειδή δεν υπάρχει σώφρων άνθρωπος που να πιστεύει ότι ο Καρανίκας θα μπορούσε να γίνει ο σημαιοφόρος της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα, ο κλήρος πέφτει στο ΚΙΝΑΛ.

Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε μια κεντροδεξιά κυβέρνηση τόσο ισχυρή όσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Σαρώνει σε όλες τις δημοσκοπήσεις, έχοντας αντιμετωπίσει μέσα σε λίγους μήνες τις μεγαλύτερες κρίσεις που έχει περάσει η χώρα συσσωρευμένα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι όμως! Οι φίλοι της Παράταξης δεν είναι … ευχαριστημένοι! Όλο και κάτι τους φταίει. Από την άλλη, αυτό ξεχωρίζει τους φιλελεύθερους ανθρώπους από τους Αριστερούς! Και δεν το αλλάζουμε με τίποτε! 

Η κυβέρνηση δεν βρίσκεται στις καλύτερες στιγμές της, λόγω της πανδημίας. Είναι επόμενο τόσο το lockdown όσο και οι οικονομικές συνέπειες του να έχουν δημιουργήσει μια δυσφορία σε συγκεκριμένες ομάδες μέσα στην κοινωνία, όπως αυτή αποτυπώνεται σχεδόν σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Το παράδοξο όμως είναι πως αυτή η κατάσταση δεν συνιστά μέχρι στιγμής πολιτικό πρόβλημα για την κυβέρνηση, καθώς οι πολίτες δεν βλέπουν  θελκτική εναλλακτική.

Υπάρχουν στιγμές που αισθανόμαστε κυριολεκτικά ευγνωμοσύνη για την πολιτική σοφία που επέδειξαν προσωπικότητες όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν έφτιαχναν πολιτικούς οργανισμούς που κατάφεραν να εκφράσουν μεγάλα και ετερογενή κοινά, αφήνοντας ελάχιστους Έλληνες χωρίς πολιτική εκπροσώπηση.

Είναι κοινός τόπος πως η πολιτική, όπως και η ζωή, δεν είναι ένας αγώνας ταχύτητας. Είναι ένας αγώνας μεγάλων αποστάσεων. Σε αυτόν τον αγώνα κερδίζει αυτός που θα αντέξει, αυτός που θα έχει στρατηγική, αυτός που θα κάνει ορθολογική διαχείριση των δυνάμεων του, αυτός που θα έχει πιο καθαρό μυαλό από τους αντιπάλους του, αυτός που θα υποπέσει, κατά την διάρκεια του αγώνα, στα λιγότερα λάθη. 

Ξεκινάτε μία νέα εταιρεία την οποία και κάπως πρέπει να την πείτε. Τελετές Μπάκουρα; Τελετές Μπάκουρα! Έχετε το δικαίωμα ή σας πρόλαβε άλλος; Θα πρέπει να καταθέσετε την αίτηση για την απόκτηση του εμπορικού σήματος στο υπουργείο Ανάπτυξης, στην παλιά υπηρεσία του υπουργείου Εμπορίου. Μετά από οκτώ ή δέκα μήνες μπορεί και να έχετε στα χέρια σας το τελικό «οκ»! Μάλλον από αυτό το κράτος έχουν περάσει οι κομμουνιστές!

Μισό λεπτό για να συνεννοούμαστε. Επειδή βλέπω μπόλικη ενασχόληση και ευρεία κριτική από την φιλελεύθερη σκοπιά για την πορεία της αντιπολίτευσης, μπαίνω σε σκέψεις. Προτιμούμε να έχουμε στην χώρα έναν ΣΥΡΙΖΑ ως ριζοσπαστικό κόμμα της αριστεράς, έναν ΣΥΡΙΖΑ ως προσωποκεντρικό κόμμα του Αλέξη δίχως σαφή ταυτότητα ή δεν θα 'πρεπε να μας πέφτει καν λόγος για τα εσωκομματικά και τα εσώψυχα τους;

Φως μεν, αμυδρό δε, αχνοφαίνεται στον πολιτικό ορίζοντα για το Κίνημα Αλλαγής, όπως αποτυπώνεται στις φθινοπωρινές δημοσκοπήσεις. Η ΝΔ παρουσιάζει ελάχιστη αποσυσπείρωση μετά από 14 μήνες εξουσίας, κατά  τους οποίους μόνο… πτώση μετεωρίτη δεν εκλήθη να διαχειριστεί.

Η τωρινή παλινδρόμηση του Τσίπρα στην εποχή 2010-2015 είναι ιλιγγιώδης. Είτε νομίζει ότι υπάρχει πεδίο αγανακτισμένων στους οποίους θέλει να επενδύσει, είτε προσπαθεί να το δημιουργήσει, εκμεταλλευόμενος την δεινή θέση στην οποία θα περιέλθει μεγάλο τμήμα του λαού, εξαιτίας της επιδημίας.

Αντίθετα από τους περισσότερους αναλυτές του φαινομένου της ανόδου του εθνολαϊκισμού με βασικό κομματικό φορέα του τον ΣΥΡΙΖΑ, ο συγγραφέας και εκδότης Πέτρος Παπασαραντόπουλος δεν εγκατέλειψε ποτέ τον προοδευτικό χώρο. Συγκέντρωσε την αρθρογραφία εκείνης της περιόδου σ' ένα τόμο με τον τίτλο «Η Υπονόμευση της Δημοκρατίας-2015-2019».

Οι ήττες στις εκλογικές αναμετρήσεις και το γεγονός πως έναν χρόνο μετά την απομάκρυνση από την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει σημάδια ανάκαμψης –αντιθέτως εμφανίζει απώλειες σε σχέση με το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιουλίου του 2019- έχουν μετατρέψει την μουρμούρα σε αντιθέσεις και συγκρούσεις δημόσιες.

Ο κόσμος του Κέντρου έχει μία τραυματική εμπειρία από τις δύο μεγάλες παρατάξεις. Όντας μειοψηφική αλλά καθοριστική δύναμη για την έκβαση των εκλογών, ήταν η πολύφερνη νύφη σε κάθε προεκλογική περίοδο. Κι όταν  η προτίμησή του και χάριζε την εξουσία στον εκλεκτό, τότε οι «ιδιοκτήτες» της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ ευχαριστούσαν τους κεντρώους για την ευγενική συνεισφορά τους και τους θύμιζαν ότι ήταν μουσαφίρηδες...  

Στον ΣΥΡΙΖΑ ψάχνονται πως και γιατί συγκροτήθηκε το αντι- ΣΥΡΙΖΑ ρεύμα, και δεν το πήρανε χαμπάρι. Ε, τι να πάρουν; Αφοί οι δημοσκοπήσεις των δημοσκόπων - υπαλλήλων  τους,  έδειχναν ότι στις εθνικές εκλογές σίγουρα κερδάμε.

Για σκεφτείτε λέει, να αποφάσιζε ο Μητσοτάκης να στήσει κάλπες στα τέλη Αυγούστου. Δεν θα το κάνει, αλλά ας κάνουμε αυτή την υπόθεση εργασίας. Θα είχε απέναντι του έναν Τσίπρα που περιστοιχισμένος από τον Παππά και τον Παπαγγελόπουλο, θα άπλωνε τα χέρια του προς τον λαό και θα φώναζε  «καλέστε μας, είμαστε έτοιμοι να βγάλουμε τα κάστανα από την φωτιά». Ακολουθούν γέλια από το κοινό, όπως στις αμερικάνικες τηλεοπτικές κωμωδίες.

Ήταν κοινή πεποίθηση πως ευθύς ως ο ΣΥΡΙΖΑ θα εγκατέλειπε την εξουσία θα άρχισαν να αναπτύσσονται στο εσωτερικό του κεντρόφυγες δυνάμεις. Και όσο η προοπτική επανόδου απομακρύνεται, τόσο θα δυναμώνουν αυτές οι δυνάμεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε το καταφύγιο των ψηφοφόρων τού άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι επιζητούσαν να είναι μόνιμοι νομείς της εξουσίας.

Ως γνωστόν στον ΣΥΡΙΖΑ έχει βρει στέγη όλο το παλαιό, βαθύ ΠΑΣΟΚ και προσέφερε και προσφέρει στήριξη ένα μέρος της Δεξιάς. Έτσι αποδομείται, εν τη γενέσει του, το αφήγημα για το «παλιό πολιτικό σύστημα που κατέστρεψε την χώρα» και στο οποίο αντιπαρατέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και ξαφνικά όλοι, λόγω της επετείου της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, θυμήθηκαν να γίνουν όψιμοι φιλοευρωπαϊστές. Σε αυτό συνέβαλε και η πρόταση της Κομισιόν για τα 32 δισ. ευρώ. Διότι πάντα η σχέση της Ελλάδας και Ευρωπαϊκής Ένωσης, περνούσε μέσα από τις ενισχύσεις  όπως ήταν τα ΜΟΠ, τα πακέτα Ντελόρ, τα Leader, τα ΚΠΣ και τα ΕΣΠΑ.

Μια από τις πιο σημαντικές, τις πιο ιστορικές και καθοριστικές αναμετρήσεις του παρελθόντος ήταν αυτή του Ομίλου Βαρδινογιάννη και του Ομίλου Κόκκαλη. Παναθηναϊκός εναντίον Ολυμπιακού, το παλιό εναντίον του καινούργιου, ο φιλόδοξος Σωκράτης του ανατολικού μπλοκ εναντίον του πανίσχυρου τότε Βαρδή της τροφοδοσίας του έκτου στόλου. Κι αυτό το παιγνίδι ήταν ... στημένο, η τράπουλα σημαδεμένη. Ήταν και οι δύο ... ΠΑΣΟΚ!

Είναι διάχυτη η εντύπωση στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, ότι σύντομα θα βρεθούν μπροστά σε ένα κύμα διασώσεων μεγάλου αριθμού επιχειρήσεων, που λόγω της κρίσης από την πανδημία του covid-19, θα βρεθούν σε δύσκολη οικονομική θέση. Δεν είναι λίγα τα δημοσιεύματα, που αναφέρονται κυρίως στη διάσωση των ευρωπαϊκών αεροπορικών ομίλων, των οποίων οι δραστηριότητες έχουν κτυπηθεί ασύμμετρα από την κρίση.

Η κυρία Άλκηστις Πρωτοψάλτη δεν ήταν η μόνη που δέχθηκε φραστική επίθεση από την Αριστερά. Τόσο στο πρόσφατο, όσο και στο πιο μακρινό παρελθόν είχαν υπάρξει και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις. Ενδεικτικά αναφέρω την επίθεση που είχε δεχθεί ο Γ.Νταλάρας. Αλήθεια, τι είναι αυτό που εξωθεί την Αριστερά να επιτίθεται σε καλλιτέχνες που δεν έχουν τις ίδιες απόψεις με αυτήν και το δηλώνουν;

Η δεκαετής πολιτική κρίση δεν αφαίρεσε τις πολιτικές παρωπίδες στους πολλούς. Αρκεί μια ματιά στα social media αλλά στον κοινωνικό χώρο, για να διαπιστωθεί ότι οι παλιές κομματικές εντάξεις, οι ιδεολογικές ταυτίσεις, παραμένουν αναλλοίωτες στο χρόνο.

«Η πολιτική μας ζωή στερείται μία συνετή φωνή. Τέτοιες στιγμές καταργούν τις διαφορές», τόνισε ο Κυρ. Μητσοτάκης στο συλλυπητήριο μήνυμά του για την απώλεια του τέως Προέδρου της Βουλής, Φίλιππου Πετσάλνικου.

Όλοι θεωρούσαν τον περίφημο μήνα του μέλιτος μεταξύ λαού και κυβέρνησης ως κάτι πεπερασμένο, όλοι δήλωναν ότι ήταν λογικό και αναμενόμενο κάποια στιγμή να τελειώσουν οι γλύκες και να αρχίσουν τα προβληματάκια, όταν όμως το είδαν να γίνεται στην πράξη κατ' ευθείαν στραβομουτσούνιασαν. Στους κυβερνητικούς και στους κομματικούς Νεοδημοκράτες αναφέρομαι, έτσι;

Η γραμμή Τσίπρα είναι η πλήρης επαναφορά του ΠΑΣΟΚ, με το μανδύα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι βουλευτές του άλλωστε αναγνωρίζουν ότι πλέον και ο ίδιος έχει αποφασίσει να αφήσει πίσω του τον δήθεν «επαναστάτη» ΣΥΡΙΖΑ. <b>Γράφει ο Αλέξανδρος Διαμάντης. </b>